Του Αλέξη Γούδα
Αρχές δεκαετίας του ’90. Η ιδιωτική τηλεόραση είχε εισβάλει στα σαλόνια μαζί με όλα τα κινηματογραφικά της προϊόντα. Μαζί και οι ταινίες των πολεμικών τεχνών. Ο Μπρους λι , Ο Τσάκι τσαν , οι ευφάνταστες ιστορίες των νίντζα. Όλοι όσοι μεγαλώναμε τότε , ζούσαμε στον αστερισμό του επόμενου Καράτε Κιντ.Και η πρώτη σχολή Ταεκβοντό στην πόλη ήταν μια ιδανική ευκαιρία να ενσαρκώσουμε τους τηλεοπτικούς μας ήρωες.
Πολλά λοιπόν παιδιά , φορέσαμε την άσπρη στολή. Τρέξαμε σε αγώνες , προπονήσεις , αλλάξαμε ζώνες , κάναμε φιλίες , χτυπήσαμε , ματώσαμε , αγαπήσαμε τη σχολή . Τη μυρωδιά των αποδυτηρίων , τα σανίδια , το πρώτο ”μπούμσε” , το ”πάντα τόλιο τσάκι ”.
Τσάριο !
Γιόκνε !
-Ντεκόν !
Τσούμι!
Μπαίνει ο Δάσκαλος ! Ησυχία στην αίθουσα . Υπόκλιση . Ξεκινά το μάθημα.
Όλοι τηρούν ευλαβικά τις ασκήσεις . Ο βραχύσωμος τύπος , με σουλούπι Ιάπωνα και ελληνικό μουστάκι , δίνει εντολές και εκτελεί μαζί μας με απόλυτη αρμονία τα παραγγέλματα. Ενίοτε στο μέσο των ασκήσεων διορθώνει τη στάση του σώματος , πλάθοντας τα ακατέργαστα σώματά μας .
” Μην καμπουριάζεις Αλέξανδρε , όρθιο το κορμί , ψηλά το κεφάλι ”.
Δάσκαλε ίσως το χρωστάμε και σε σένα οι μαθητές σου , που πολλές φορές αργότερα στις αναποδιές και στις ανηφόρες της ζωής , κρατήσαμε ψηλά το κεφάλι . Ίσως τα χέρια σου και η τρυφερή αυστηρότητα σου , ισιώνανε και τη βέργα του παιδικού μας μυαλού μαζί με τα υπόλοιπα.
Θα θυμόμαστε πάντα το χαμόγελό σου , την αγάπη σου και την αφοσίωσή σου , σε όλα τα παιδιά.
Κι αν έφυγες γρήγορα , απείθαρχος απέναντι στη ζωή , άφησες το αποτύπωμά σου έντονο .
Εμείς θα πειθαρχούμε για σένα , με όρθιο το κορμί .
Καλό ταξίδι .
Σε ευχαριστούμε
