ΤΗ ΠΑΓΩΜΕΝΗ…
Καστοριά. 24 Ιανουαρίου 1937
Τη λίμνη μας τη γαλανή
σαν είδα παγωμένη
μ’ ένα σινδόνι απέραντο
χιονάτο σκεπασμένη,
μεσ’ στη ψυχή μου ένοιωσα
θεόρατη χαρά.
-Χαίρε γλυκειά νυφούλα του Βορρά!
-Χαίρε νυφούλα λατρευτή
της Καστοριάς καμάρι,
όπου για κάθε εποχή
έχεις και άλλη χάρη.
Κοιμήσου τώρα ήρεμα
παρθένα του Βορρά,
δεν σ’ ενοχλούν ούτε κι’ αυτά
τα δίχτυα του ψαρά.
Και τα βουνά τριγύρω σου
το χιονοασπρισμένα,
νανουριστά τον ύπνο σου
φυλάγουν στοχασμένα.
Ως ότου να ‘ρθη η άνοιξης
ν’ αρχίσουν με χαρά,
για δώρα να σου στέλνουνε
κρυστάλλινα νερά.
Και όταν της ανοίξεως
τ’ αγέρι θα φυσήση
με ψίθυρο χαϊδευτικό
γλυκά θα σε ξυπνήση.
Και τότε στ’ ασημένια σου
ακούραστα νερά,
πάλι η πάπια η τρελή
θα παίζη με χαρά.
Τότε γλυκειά Ορεστιάς
γύρω σου θ’ αντικρίσης
τα δώρα της ανοίξεως
που θα φουντώσ’ η φύσις.
Και η νεράιδα Καστοριά
για σε που λαχταρά,
πάλι θα καθρεφτίζεται
στα πλάνα σου νερά.
Αργύρης Γ. Παπαδίσκος (Καστοριά, 1882-1955)
mandakasis-academy.blogspot.gr
