Όταν έρχονται οι Blues Wire στην πόλη σου, απλώς επιβάλλεται να πας. Όσες φορές και να έρθουν. Όταν σε επισκέπτονται, πρέπει να τηρήσεις τους τρεις κανόνες με τα τρία Όμικρον: Οπωσδήποτε, Οπουδήποτε και Οποτεδήποτε.
Ακόμα και τυχαία να βρεθείς σε άλλο μέρος, σε μια άλλη πόλη, στην οποία μπορεί και να παίζουν το ίδιο βράδυ. Δεν βρίσκω λόγους για να μην πάει κάποιος, όταν θεωρεί πως ασχολείται με την μουσική και ακόμα ειδικότερα με τα πρωτόλεια ηλεκτρικά Blues, τα δωδεκάμετρα και την πεντατονική κλίμακα, αλλά και γενικότερα ως ένα εκφραστικό και ευήκοο είδος μουσικής ως προσωπική απόλαυση . Ειδικά τώρα. Τώρα που έχουμε ανάγκη για καλή και περισσότερη μουσική, ως ένα σωστό αντίδοτο για την καταπολέμηση των προβλημάτων μας.
Οι Βlues Wire είναι ένα συγκρότημα εγγύηση, είναι ένας θρύλος που βγαίνει και έξω από τα σύνορα μας και είναι από τα καλύτερα κρυμμένα μας μυστικά. Πρόκειται για την πρώτη πραγματική Blues Συμμορία στην Ελλάδα και επίσημα δισκογραφικά από το 1983 (ως Blues Gang). Είναι η ιστορικότερη, παλαιότερη και μακροβιότερη blues μπάντα της χώρας μας και ένα από τα πιο αξιοσέβαστα Blues σύνολα γενικώς (και ας έχουν δυστυχώς, να κυκλοφορήσαν δίσκο από το ‘’Fence’’του 2001), με τεραστία εμπειρία, και πρακτικά θεωρούνται (όχι άδικα) ίσως η καλύτερη της Ευρωπαϊκής Ηπείρου. Και δεν το λέμε μόνο εμείς. Το λένε και παραέξω. Αλλά δυστυχώς όπως γίνεται συνήθως στην χώρα μας, η εκτίμηση του κόσμου δεν επαρκεί. Δεν φτάνει. Ας όψεται όμως. Από όσα κύματα και αν έχουν περάσει, είναι μεγάλοι καπεταναίοι και καραβοκύρηδες και δεν μασάνε στις φουρτούνες.
Παρά την άγνοια του κόσμου και την εγκληματική του αδιαφορία για καλή μουσική τα τελευταία χρόνια, τούτοι δεν το βάζουν κάτω. Το σθένος και η δύναμη αυτής της μεγάλης μπάντας είναι απεριόριστη όπως και οι δυνατότητες με το μουσικό και καλλιτεχνικό της εκτόπισμα. Αντέχουν εδώ και 34 χρόνια συνολικά. Αρχής γεννωμένης όπως προανέφερα, στην ουσία από το ξεκίνημα τους ως Blues Gang το 1983 και την μετονομασία τους σε Blues Wire to 1985, όνομα και που χρησιμοποιούν έως και σήμερα.
Εμείς θα είμαστε εδώ να τους υποστηρίζουμε. Όχι μόνο επειδή και αυτοί το έχουν ανάγκη αλλά επειδή τους έχουμε ανάγκη και εμείς. Τους χρειαζόμαστε και ευτυχώς που υπάρχουν!
Όταν στο οπλοστάσιο των Blues Wire υπάρχει η σχετικά πρόσφατα εισαχθείσα Νίκη Γουρζουλίδου, γυναίκα ντράμερ (εντυπωσιακό από μόνο του θες δε θες), με το δυνατό, στιβαρό αλλά και γρήγορο, τεχνικό και συγχρόνως ευφάνταστο και ουσιαστικό παίξιμο της. Παπάδες έπαιξε η Νίκη. Αν ο Simon Kirke των Bad Company ήταν γυναίκα θα ήταν ατρόμητη σαν αυτήν. Δεν είναι τυχαία βλέπεται στο συγκρότημα. Και πως θα μπορούσε δηλαδή. Έπειτα έχεις επίσης δίπλα σου τον επί πολλά χρόνια συνοδοιπόρο κολλητό Σωτήρη Ζήση στο μπάσο με προσωπικότατο ήχο, έναν άνθρωπο που θα μείνει για πάντα παιδί με το ίδιο πάθος και την ζωντάνια που κουβαλά σε κάθε ζωντανή εμφάνιση, αλλά και έναν κιθαρίστα (αυτοδίδακτο παρακαλώ) σαν τον Ηλία Ζάικο που μπορεί να σε κάνει συνεχώς να χαμογελάς με την επιδεξιότητα του, τον ήχο και τον τόνο τις κιθάρας του και τα αυτοσχέδια μαγικά και ακροβατικά του πάνω στην ταστιέρα και τις χορδές . Με όλα αυτά μαζί δεμένα σαν γροθιά, δεν χρειάζεσαι κάτι περισσότερο για να περάσεις καλά ένα οποιοδήποτε βράδυ που θα επιλέξεις για να τους απολαύσεις.
Ο Ηλίας είναι ένα από τους πιο ολοκληρωμένους κιθαρίστες/μουσικοσυνθέτες που υπάρχουν στην χώρα μας και βάλε, και ο οποίος δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από κανέναν. Τουναντίον, ίσως άλλοι να έχουν να ζηλέψουν και μάλιστα πολλά να διδαχτούν. Προσγειωμένος και πάντα ευτυχής όταν παίζει ζωντανά. Παιδί και αυτός με τον δικό του τρόπο, γαλουχημένος μέχρι τα μπούνια στην Blues φιλοσοφία και κουλτούρα. Προσωπικά θεωρώ πως ο Ηλίας Ζάικος είναι τόσο ψηλά στην γενικότερη προσωπική μου λίστα των Blues Rock κιθαριστών, με περηφάνια δίπλα σε άλλους μεγάλους Guitar Slingers και Guitar Heroes και μάλιστα από την χώρα μου. Και φυσικά περήφανα δίπλα στους εγχώριους μάστορες τους είδους και όχι μονό, όπως η αδυναμία μου Γιάννης Σπάθας (Socrates), ο Γιάννης Δρόλαπας (Μουσικές Ταξιαρχίες – Vavoura Band), ο Ανάργυρος ‘’Silver’’ Κουλούρης (Aphrodite’s Child), ο Άγγελος Περλεπές (Mystery), Νίκος Ντουνούσης (Blues Wire – Solo), Γιώργος Κρομμύδας, ο δικός μας Καστοριανός Θόδωρος ‘’Terry’’ Παπαντίνας (Παύλος Σιδηρόπουλος, Bicycles, Μακεδονομάχοι) o οποίος δυστυχώς πρόσφατα έφυγε από την ζωή και μας αποχαιρέτησε. Και τόσους άλλους ακόμα αξιόλογους μουσικούς που θέλω να αναφέρω, αλλά χρειάζεται λίστα κατεβατή. Να με συμπαθούν οι άνθρωποι. Ο Σωτήρης Ζήσης πάλι είναι μια σχόλη πάθους και ενεργητικού παιξίματος από μόνος του στην Ελλάδα και ‘’διδάσκει’’ δίχως καν να αγωνίζεται και να προσπαθεί. Και σίγουρα ο Gerry McAvoy (Rory Gallagher) παρακολουθεί και χαμογελά για το ‘’πνευματικό’’ του παιδί!!
Το λοιπόν, πάμε τώρα στην ουσιαστικότερη πλευρά του κείμενου:
Ξαναήρθαν λοιπόν και πάλι στην πόλη μας. Στη τσακισμένη οικονομικά από τη ανεργία ακριτική Καστόρια. Πάραυτα πανέμορφη με τους δικούς της ρυθμούς αλλά και με τα προβλήματα της. Μια ανεργία λοιπόν που μας κατατρώει και μας βυθίζει καθημερινά αλλά και την εξαντλημένη από πολιτιστικά δρώμενα αλλά και την γενικότερη κατάπτωση που υπάρχει σε αυτούς τους σημαντικούς τομείς. Αντιμετωπίζουμε τόσα πολλά προβλήματα που η ανάλυση αυτών των θεμάτων σε μερικές σελίδες δεν επαρκεί. Για να φανταστείτε πως πέρα από το οικονομικό, όταν αναφέρομαι στο πολύ σημαντικό πολιτιστικό κομμάτι , λέω πως δεν έχουμε ούτε τα πολύ απλά βασικά και εννοώ κυριολεκτικά, πως εδώ και 2 χρόνια περίπου, δεν έχουμε ούτε καν μια αίθουσα Σινεμά για παράδειγμα (είναι ένα από τα πολλά που μπορούν να ειπωθούν δυστυχώς με στενοχώρια), για να μπορέσει ο κόσμος να ξεφύγει λίγο από τα καθημερινά μπερδέματα του αν θελήσει. Το αναλογίζεστε αυτό; Για να μην πάω στα πιο δύσκολα και ακόμα σημαντικότερα που μας λείπουν. Αφήστε το καλύτερα. Δεν θα τελειώσω ούτε αύριο αν συνεχίσω. Γι’ αυτόν τον λόγο, όταν γίνεται κάτι σε καλλιτεχνικό και μουσικό επίπεδο, είναι μια τεραστία ευκαιρία αποτοξίνωσης από τα δηλητήρια των προβλημάτων που πρέπει να αδράξουμε με την πρώτη ευκαιρία.
Ας αφήσουμε όμως την (δικαιολογημένη!!!!) πικρία μου για την κατάσταση και πάμε τώρα στους Blues Wire και την συναυλία που μας πρόσφεραν ΔΩΡΕΑΝ παρακαλώ….FREE ENTRANCE όπως έγραφε και στην αφίσα.
Δεν ξέρω και εγώ πόσες φόρες μας έχουν επισκεφθεί. Προσωπικά τους έχω δει μετρημένες 30 φορές τουλάχιστον και σίγουρα έχω ξεχάσει και πόσες ακόμα που δεν ενθυμούμαι. Είτε μονοί τους στον Μύλο σε διαφόρους χώρους, είτε σε φεστιβάλ, είτε ως support σχήμα στου Socrates στην Θεσσαλονίκη πριν χρόνια, είτε εδώ στην πόλη μου είτε άλλου, πάντα μου έδιναν αυτό που ήθελα να νιώσω και να ακούσω. Ξέρεις τι θα δεις και τι να περιμένεις και ποτέ δεν απογοητεύουν. Σάββατο 14 Ιανουαρίου επέλεξαν να έρθουν, ευτυχώς μια όχι και τόσο παγωμένη νύχτα (γιατί ξεπαγιάσαμε όλες αυτές τις μέρες με τις συνεχόμενες Πολικές θερμοκρασίες), για να μας ζεστάνουν ακόμα περισσότερο και να λιώσουν και τους τελευταίους πάγους και τα εναπομείναντα χιόνια, αναθερμαίνοντας την καρδιά και την ψύχη μας με τις μουσικές τους.
Η ώρα πήγε 23:30, ο χώρος γεμάτος και ήρθε η ώρα για να βγουν στην σκηνή. Για 2 ώρες και τι δεν έπαιξαν εκείνο το βράδυ. Δικά τους κομμάτια και διασκευές όπως είθισται, όπως πρέπει με την σωστή βαρύτητα, αφοσίωση και σεβασμό. Από John Lee Hooker και Little Walter στο ‘’My Babe’’ του τεράστιου Willie Dixon μέχρι και Johnny Winter (χειμώνα έχουμε και μάλιστα βαρύ), Muddy Waters, Fleetwood Mac με το Albatross, την εκπληκτική καθιερωμένη πλέον διασκευή στο Locomotive Breath των Jethro Tull με την δική τους Intro/ εισαγωγή όπως είναι ηχογραφημένη και στο ‘’Fence’’, το ομώνυμο Bulldog Boogie από τον ίδιο δίσκο του 1993 με τις ΖΖ Top επιρροές και αναφορές, το επίσης δικό τους Keep Blues Alive, πολλά ακόμη τα οποία και μου διαφεύγουν αυτήν την στιγμή και για το τέλος όπως πάντα τα τελευταία χρόνια, κλείνουν με το Breznica (Μπρέσνιτσα). Ενός ακόμα ακυκλοφόρητου κομματιού (στουντιακά τουλάχιστον) με τις Βαλκανικές καταβολές και κλίμακες το όποιο και μεταμορφώνεται σε ένα θηρίο ατμοσφαιρικής ορχηστρικής μελωδίας τύπου Roy Buchanan (θυμίζει σε ύφος και δομή τα ‘’Wayfaring Pilgrim’’ και ‘’Dual Soliloquy’’) καθώς κορυφώνεται αλλά και μιας ευκαιρίας ενός άκρατου τζαμαρίσματος για αρκετά λεπτά. Σφήνα μέσα στην μελωδία μπαίνει μαεστρικά και η μπασογραμμή του ‘’Throw Down The Sword (Wishbone Ash)’’ από τον υπεραγαπημένο Desert Island δίσκο ‘’Argus’’, δίνοντας την δυνατότητα στον Σωτήρη να κάνει και αυτός τα δικά του με ένα από τα αγαπημένα του τραγούδια (αλλά και δικό μας). Ένα Instrumental κομμάτι, για να μη ξεχνά ποτέ ο Ηλίας όπως λέει από πού προέρχεται και κατάγεται. Έχει το όνομα του χωριού του, το Βατοχώρι με τους μόλις 15 καταγεγραμμένους κατοίκους τον χειμώνα και τους διπλάσιους το καλοκαίρι, λίγα χιλιόμετρα μακριά Βόρεια από την Καστοριά στα όρια των συνόρων με την Φλώρινα λίγο πριν την Κρυσταλλοπηγή.
Και δεν τέλειωσαν εκεί …μετά τις 2 ώρες. Ανέβηκε και η Blue Note Band και διάφοροι ακόμα φίλοι και έγινε το έλα να δεις. Μαλλιά Κουβάρια γίναν με την καλή έννοια και μόνο. Μπύρες και κρασιά, μπλουζ νότες και διασκελισμοί, ροκ χρώματα. Ανεβοκατέβαιναν διάφορα μέλη και μουσικοί της Blue Note Band σε συνδυασμό με τους Blues Wire και άλλους φίλους, ανταλλάσσοντας πολλές φορές πόστα, αγκαλιές και συναισθήματα. Το ίδιο και εμείς.
‘Hτoi οι: Ο Βασίλης Ζιώγας (Μπάσο) ,Κωστής Βογιατζόγλου (Κιθάρα), Δημήτρης Κεφαλόπουλος (Φωνή), Δημήτρης Ταμήλιας (Ντραμς), Πέτρος Ντινάκης (Κιθάρα) από την Φλώρινα, παίζοντας και ‘’τζαμάροντας’’ διασκευές σε Rock, Blues, Soul και Funky τραγούδια. Άλλαζαν μουσικά όργανα, έπιναν και τραγουδούσαν μέχρι τις 3 και βάλε. Ο Ηλίας έως και ντραμς έπαιξε σε καμπόσα τραγούδια. Ανάμεσα σε πολλά άλλα ακούστηκαν και τα Cocaine, One Way Out (τραγούδησε και συγχρόνως έπαιζε ντραμς η Γουρζουλίδου), Crossroads, Sweet Home Chicago, Hoochie Coochie Man, Merry Had A Little Lamb αλλα μερίδα του Λέοντος είχαν και οι The Who. Πάρτι και κέφι δίχως να δίνουν σημασία στο ποτέ θα σταματήσουν. Κατέβηκαν όταν ήρθε η ώρα μόνο να πάμε στα κρεβάτια μας.
Εγώ έχω ρυθμίσει ήδη τα ρολόγια αντίστροφα για την νέα τους επίσκεψη.
Με το κάλο από δω και πάλι παιδιά!!!!
Πρέπει σε αυτό το σημείο, να ευχαριστήσουμε ιδιαιτέρως μέσα από την καρδιά μας, την αγαπητή φίλη Μαρία Κολογιού -προηγούνται οι γυναίκες πάντα- και τον αγαπητό φίλο Χρήστο Μουσιάδη, για την υπερπολύτιμη βοήθεια τους, διότι μας πρόσφεραν οικειοθελώς και με αγάπη, το όποιο δικό τους φωτογραφικό υλικό (το δικό μας είχε πρόβλημα δυστυχώς) είχαν διαθέσιμο, για να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε εν τέλει, την ανταπόκριση της συναυλίας των Blues Wire στην ακριτική και όμορφη μας Καστόρια…!!!
Φωτογραφίες: Μαρία Κολογιού & Χρήστος Μουσιάδης
