Στην προσπάθειά μου να συγκεντρώσω όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία για την παλιά ζωή στη Λάγκα, έχω βρεθεί άφωνη– όχι λίγες φορές- μπροστά στην εφευρετικότητα των ανθρώπων της εποχής εκείνης, ώστε να διευκολύνουν την ζωή τους.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά.
Δεν υπήρχαν κατασκευασμένα παιχνίδια τότε. Τα παιδιά όμως θες από ανάγκη, θες από μεγάλη ενεργητικότητα, έβρισκαν τρόπους να περνούν την ώρα τους και να εφευρίσκουν παιχνίδια.
Το έχω αναφέρει κατ’ επανάληψη εξ’ άλλου. Ένα από αυτά τα παιχνίδια λοιπόν, ήταν και η Γκουτζιουνίδα.
Ας θυμηθούμε πως παιζόταν:
Το παιχνίδι αυτό παίζονταν με το γκιρτσίνι. Έτσι λεγόταν το εσωτερικό σκληρό μέρος του καλαμποκιού.
Η ρόκα που λέμε σήμερα. Σε κάποια πλατεία, αλάνα, ή αλώνι, τα παιδιά έκαναν ένα μεγάλο κύκλο και στο εσωτερικό του ένα μικρό ομόκεντρο.
Στο κέντρο του μικρού κύκλου έσκαβαν μια τρύπα και τοποθετούσαν το γκιρτσίνι όρθιο. Δεν ήταν βαθιά, ίσα που να στέκεται το γκιρτσίνι.
Ορίζονταν ένα παιδί αρχηγός, και αυτός έδινε το σύνθημα για να αρχίσει το παιχνίδι. Τα υπόλοιπα παιδιά είχαν μεγάλα ραβδιά που τα ονόμαζαν γκουτσιουνίδες και προσπαθούσαν να βγάλουν το γκιρτσίνι όχι μόνο έξω από την τρύπα αλλά και έξω από τον εξωτερικό κύκλο.
Όποιο παιδί το κατάφερνε γινόταν αρχηγός, και συνέχιζε το παιχνίδι.
Βασικά ήταν παιχνίδι για αγόρια.
Φίλοι μου, όπως βλέπουμε, απλά και ομαδικά ήταν τα παιχνίδια τότε.
Έφερναν το γέλιο και την χαρά σε όλα τα παιδικά προσωπάκια όμως. Και το μεγάλο πλεονέκτημα: τα παιδιά βρίσκονταν μαζί, έκαναν παρέα και κοινωνικοποιούνταν.
Σε όποιες δύσκολες εποχές κι αν ζούσαν. Αυτό δυστυχώς φαίνεται να έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Αλλά τουλάχιστον ας μην ξεχνάμε πως όσο δύσκολοι καιροί κι είναι, οι άνθρωποι μπορούν να ανταπεξέρχονται με την υποστήριξη που δίνουν και παίρνουν από τους συνανθρώπους τους.
Mαρία Παπαϊωάννου
