Καστοριά

Των Ανθρώπων η αγάπη (του Λεωνίδα Εκιντζόγλου)

Κείνη παραδείχνουν την αγάπη των ανθρώπων
την απείραχτη από φιλόνικους καιρούς, 
που αφήνει στο κατόπι εαυτούς
και καθάρια για καθέναν αναβλύζει
από μιάν αξόδευτη πηγή.

Κείνη την αγάπη που ταράζει, συγκλονίζει
πέρα-δώθε πάει συνεχώς και τραμπαλίζει
σα σολντάτο εκκρεμές στων ψυχών το καπηλειό.

Που όλο χυέται κι από την αρχή γεμίζει
και κανάτια αμέτρητα πληρώνει, ξεδιψά,
κάθε σχέσης, κάθε μοίρας, κάθε γάμου της Κανά.

Τούτης της αγάπης η ιδέα η διαυγής
έρχεται και στεφανώνει των παρθένων τα μαλλιά
σαν μια αύρα του Ολύμπου απεσταλμένη
στων ερώτων τις φρεγάτες μες στα ιστία φυλαγμένη,
με μυρώματα Ανοίξεων ξέγνοιαστα φουσκώνει
των τρελών καπεταναίων τα μυαλά.

Σα ξόρκι ειπωμένο από μάγισσα σε δάσος σιωπηλό,
σα ψέλλισμα και ρούνο μαγικό,
σα λάξευμα και θυρεό που κάθε εχθρός αποθαυμάζει
απάνω σε καστρί Βυζαντινό,
είναι τούτη η αγάπη μια ιδέα,
που πολλές φορές σ’ αρένα αρχαία
μπαίνει, αιμορραγεί, ματώνει, στο θάνατο σιμώνει, μαρτυρά,
μα δεν πεθαίνει
κάθε θεατή ψυχή τη παρασέρνει, την πραΰνει, γαληνεύει
και ποτί Διοσκουρικό την ξεκερνά.

Σ’ ένα πέτρινο θρονί στη κορυφή του κόσμου
κάθε χίλια χρόνια οδεύει Διόσταλτο πουλί
πάνω στη σκληρή τη πέτρα το ραμφί του να ‘κονίσει.
Κι όταν πια το αιώνιο στασίδι εκεί θα έχει αποφθαρεί,
μια ικμάδα – μόνον μια- θα πούμε έχει ξοδευτεί
από την αιώνια αυτή του είδους μας Αγάπη.

Λ.Ε.

 

 

Back to top button