Κάτι γίνεται αυτές τις ώρες…
Κάτι γίνεται αυτές τις ώρες…
Τι συμβαίνει;;;
Δεν μπορεί να φταίει μόνο το σκοτάδι.
Είναι κι αυτή η προκλητική σιωπή, που στο ημισκότεινο δωμάτιο σου, σε ωθεί να βάλεις τα ακουστικά και να κάνεις παθιασμένο έρωτα με τη μουσική.
Με ένα κομμάτι, που καταφέρνει από το πρώτο δευτερόλεπτο και αναστατώνει όλο σου το είναι.
Ένα βιβλίο…μια ματιά έξω στη βροχή, ή με τον άνεμο που χορεύει αισθησιακά με τα φύλλα των δέντρων.
Τα πάντα που υπάρχουν τριγύρω, σου προκαλούν μία απαράμιλλη θλίψη.
Ξέρεις…
Αυτή την θλίψη που εσύ επιδιώκεις και ξέρεις πως κάθε βράδυ θα σε συντροφεύει όπως εσύ της το ζητήσεις.
Παρέα με ένα τσιγάρο, ένα ποτό, ένα δίσκο στο πικαπ ή ακόμη και τίποτα…
Είναι η νύχτα, που όσο άδειος κι αν αισθάνεσαι, τόσο γεμάτο σε κάνει εκείνη μαγικά να νιώθεις.
Όχι πάντα…Σχεδόν πάντα.
Μπουκάρει με το έτσι θέλω απ’ το παράθυρο σου και σου σιγοψυθιρίζει ειρωνικά αλλά συνάμα χαμογελαστά, “Να’ μαι πάλιιι”.
Κι εσύ πότε χαίρεσαι…Πότε δεν γουστάρεις μία.
Στιγμές που σε κάνει να σκέφτεσαι…να θυμάσαι…να σβήνεις…να
ονειρεύεσαι…!!!
Στιγμές που σου γεννά ελπίδες και στόχους μέσα σου αλλά και που ταυτόχρονα σου τα γκρεμίζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Τέτοια δολοπλόκα είναι ώρες ώρες…
Ανύπαρκτα πρόσωπα σε συντροφεύουν…
Μπορεί να έχουν πεθάνει, μπορεί να μην έχουν γεννηθεί καν…ή μπορεί να υπάρχουν και απλά να είναι ανύπαρκτα μόνο από τη δική σου ζωή…
Όμως για κάποιο περίεργο λόγο, η νύχτα στους θυμίζει…κι αυτοί παίρνουν θάρρος και βολτάρουν ανελέητοι στο μεθυσμένο μυαλό σου.
Ετσι είναι η νύχτα όμως…
Μυστήρια…αβυσσαλέα…σκοτεινή αλλά και συγχρόνως “εκτυφλωτική”.
Όπως οι εραστές…
Ξένια Γουδή
