Να λοιπόν που μέσα σε δύο χρόνια η κυβέρνηση της -κατ ευφημισμό- αριστεράς κατάφερε να υπογράψει και το δεύτερο μνημόνιο .
Γι΄ αυτούς βέβαια δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο …
Χαίρονται να λεν ότι είναι απλά μια συμπληρωματική σύμβαση ,ένα παρακολούθημα της αξιολόγησης ,ένα εξιτήριο από το καθεστώς επιτροπείας.
Μάλιστα!
Τι να πει κανείς γι αυτό και γιατί να επιχειρηματολογήσει για το αντίθετο ,όταν τόσο καιρό τώρα βαυκαλίζονται παριστάνοντας τους συμβιβασμένους παλικαράδες ;
Ας είναι έτσι ,αν έτσι νομίζουν που λέει κι ο Πιραντέλο.
Αν κάποιοι μπορούσαν να υπερβούν το φόβο για την απώλεια της εξουσίας ,αν κάποιοι άλλοι παρέκαμπταν την οδύνη τους για τη διακοπή της παχυλής αποζημίωσης ,θα ντρέπονταν για την κοινωνική απαξία και την περιφρόνηση που εισπράττουν , λόγω της ασυνέπειας και του πολιτικού κυνισμού τους .
Δυστυχώς, όμως ,τέτοιες υπερβάσεις δεν τους ταλανίζουν….
Είναι λυπηρό αλήθεια … Την άνοιξη του 2015 ο συριζα, εκφράζοντας την ελπίδα για δίκαιη διαχείριση της κρίσης ,έφτασε να στηρίζεται από το 70% περίπου του Ελληνικού λαού. Μέσα σε ενάμισι χρόνο εκφυλίστηκε τόσο ,ώστε να καταντήσει μια ισχνή συντεχνία παραδομένη στη λογική του kolpo grosso για τη διατήρηση της εξουσίας .
Αυτοί που δήλωναν έτοιμοι να αναμετρηθούν με τα προβλήματα της εποχής βρίσκονται τώρα να συγκρίνονται με τις πιο προβληματικές εκφάνσεις του παλαιοκομματισμού πασχίζοντας να φανούν ανώτεροι.
Είναι όμως και αστείο , αυτοί που υπογράφουν τα μνημόνια σαν κουρδισμένοι να παίζουν με τις λέξεις κοροϊδεύοντας τον κόσμο .Συμβιβάστηκαν ,αλλά δεν υπέκυψαν .Υπογράφουν ,αλλά δεν υιοθετούν . Ψηφίζουν ,αλλά δεν συναινούν .Οπισθοχωρούν ,αλλά δεν ηττώνται .
Κόβουν συντάξεις ,αλλά φέρνουν αντίμετρα .Κατεβάζουν το αφορολόγητο ,αλλά ονειρεύονται την αύξηση του.
Είναι ακόμη εξοργιστικό ,οι «δραπέτες της ιστορίας» να μιλούν στο όνομα της αριστεράς .Γεμάτοι άμετρη κομπορρημοσύνη ,κατάφορτοι με πολιτικό κυνισμό έχουν την απαίτηση από τη μια να ξεθεμελιώνουν τις κοινωνικές κατακτήσεις κι από την άλλη να νέμονται τον αλτρουισμό της .
Είναι τέλος επικίνδυνο να καταστεί για μια ακόμη φορά επίσημη κρατική στάση αυτή η λογική του πολιτικού τζογαρίσματος που τους διακρίνει. Το 15 υπέγραψαν το τρίτο μνημόνιο φορώντας το φερετζέ του παράλληλου προγράμματος και υποθήκευσαν την εθνική περιουσία. Την άνοιξη του 17 υπογράφουν το τέταρτο πουλώντας το παραμύθι των αντίμετρων και τελειώνουν ό,τι απέμεινε.
Κι όλα αυτά για μια θολή υπόσχεση περί διευθέτησης του χρέους 1 .
Τι νόημα έχει ,όμως ,το να επιτύχεις μια χαλαρή επιμήκυνση του χρέους αν είναι να ισοπεδώσεις την κοινωνία 2;
Η εξατομίκευση , η ευαισθητοποίηση απέναντι στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες , η ενίσχυση των ασθενέστερων, ό,τι τέλος πάντων αποτελούσε τον πυρήνα της αριστερής πολιτικής έχει υπαχθεί στη φασιστική λογική των στατιστικών δεικτών . Σαν αρχιστράτηγος ο τσίπρας παριστάνει πως παίζει πόλεμο με το διεθνή παράγοντα και αξιώνει να αποδεχτούμε το κοινωνικό ολοκαύτωμα ως παράλληλη απώλεια της «μάχης» του.
Τύφλα να χει η δεξιά ,θάλεγε κανείς….
«Ικανοποιούμε μια παραξενιά του ΔΝΤ» δήλωσε ο τσίπρας για τα μέτρα ,ενώ την επομένη σε άπταιστα (?) αγγλικά διαβεβαίωνε για την προοπτική διευθέτησης του χρέους “too good to be true”απειλώντας μας μάλιστα πως θα αναγκαστεί να γραβατωθεί.
Δεν ξέρω ,αν το αντιλαμβάνεται ή αν τον ενδιαφέρει ,αλλά του κόσμου-έπειτα από τις τόσες κωλοτούμπες- δεν του καίγεται καρφί αν φτάσει να φορέσει λαιμοδέτη.
Άσε που έχει αρχίσει να ψυλλιάζεται πως πάντα είχε αυτό το όνειρο ο τσίπρας : Να δώσει μέχρι τέλους ,δηλαδή, τη μάχη της γραβάτας.
