Σήμερα με θυμάμαι να είμαι μικρή, και το σπίτι μου να γιορτάζει. Η μητέρα μου τις προηγούμενες μέρες είχε πυρετό εργασιών, όλα έπρεπε να καθαριστούν, όλα έπρεπε να αλλάξουν, όλα έπρεπε να λάμψουν. Έβγαζε από το σεντούκι το καλό τραπεζομάντηλο, τις καλές μαξιλαροθήκες, την κουβέρτα της προίκας της. Εμείς καθόμασταν φρόνιμα και την παρακολουθούσαμε. Όταν τελείωνε ό,τι είχε να κάνει, έμοιαζε πλήρης και πολύ ικανοποιημένη. Το σπίτι τότε λες και γινότανε εννέα χρονών, παρασυρότανε και αυτό από την χαρά της. Το ένοιωθα να ζωντανεύει και να τινάζει από πάνω του την σκόνη του χρόνου, ενθουσιαζότανε που θα έδινε άλλη μια παράσταση με θεατές τους φίλους και τους συγγενείς και πρωταγωνιστές την οικογένειά μου.
Έλαμπε παντού γεμάτο φως, ο ήλιος έμπαινε από τα πλεχτά κουρτινάκια με τα αγγελούδια και έκανε σχήματα στο στρωμένο κρεββάτι, οι κόκκινες φλοκάτες φρεσκοτιναγμένες καμαρώνανε, η κουζίνα μύριζε κεφτεδάκια, κασέρι και τσίπουρο, εμείς βάζαμε τα καλά μας και είχαμε έξαψη, μας παρέσυρε το κλίμα της γιορτής και η καλή διάθεση, γιορτάζαμε στ αλήθεια…
Χρόνια μας πολλά
Η Ντίνα Αγράμπελη στο Facebook
(ΦΟΥΙΤ: Χρόνια σου Πολλά Ντίνα)
