Το γέλιο είναι ένας από τους καταλυτικότερους παράγοντες διαμόρφωσης κουλτούρας, η επίδρασή του είναι βαθύτατα ιδεολογική, αισθητική, ηθική και νοοτροπιακή.
Θυμηθείτε μονάχα το Ονομα του Ρόδου.
Αυτή η χώρα στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης έμαθε να γελά με το Χάρυ Κλυν, το Λάκη Λαζόπουλο, το Ζουγανέλη και το Τζίμη Πανούση.
Έμαθε να γελά ακόμα και με τις πάσης φύσεως θεατρικές επιθεωρήσεις όπου πραγματικά ταλαντούχοι ηθοποιοί (Μουστάκας πχ) ξόδεψαν το ταλέντο τους στην μονότονη ανάπτυξη όλων των κλασικών στερεοτυπικών μοτίβων του εθνικολαϊκισμού: αθώος λαός-ένοχοι πολιτικοί-διεθνείς ανθελληνικές συνωμοσίες.
Αυτά πουλάγανε, έπρεπε και οι άνθρωποι να βγάλουν τον επιούσιο.
Πιστεύω ακράδαντα ότι ένας θεμελιώδης λόγος κατίσχυσης της αντιμνημονιακής μυθολογίας στα χρόνια της κρίσης έχει τις ρίζες του στα πράγματα που εθίστηκε η ελληνική κοινωνία να γελά, στην ποιότητα και το περιεχόμενο του mainstream χιούμορ.
Βλέπω ότι πολλοί εξανίστανται με διάφορα αντισημιτικά, ρατσιστικά και ομοφοβικά του Τζιμάκου του Πανούση.
Καλά αφήνω στη μπάντα το αμίμητο “πως είναι δυνατόν ένας αριστερός να είναι αντισημίτης και ομοφοβικός” γιατί θα στριφογυρνάνε στους τάφους τους ο Γκαροντί κι ο Γκεβάρα.
Η ουσία είναι ότι δεν πρέπει να προκαλεί τίποτε από όλα αυτά έκπληξη.
Όλοι τούτοι έτσι ήταν πάντα και αυτό εκπροσωπούσαν.
Όταν με το καλό τους αποβάλλουμε πνευματικά κι αντί για Κλυν, Λαζόπουλους και Πανούσηδες μάθουμε να γελάμε με Αρκά, Βουλαρίνο και Αρβύλα, μάθουμε δηλαδή να γελάμε λιγάκι και με τα χάλια μας τότε θα μπορέσουμε να ατενίσουμε το μέλλον με λίγη περισσότερη αισιοδοξία.
