Το παρακάτω κείμενο δε βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα
Είχε περάσει ένας χρόνος από τότε που με απέλυσαν από τη δουλειά. Η γυναίκα μου δούλευε ως πωλήτρια σε ένα μαγαζί γυναικείων ρούχων με αποτέλεσμα να λείπει σχεδόν τη μισή μέρα από το σπίτι. Παιδιά δεν είχαμε. Η οικονομική κρίση επηρέασε το γάμο μας. Όσο κι αν θέλαμε ένα παιδί, δεν είχαμε τη δυνατότητα να το μεγαλώσουμε. Η Άννα γκρίνιαζε συχνά γι’ αυτό το θέμα. Τις περισσότερες φορές έριχνε σε μένα το φταίξιμο. Οι τσακωμοί και φασαρίες έγιναν πιο έντονοι αυτή τη φορά. Μείναμε χώρια για λίγες μέρες. Δεν αντέχαμε ο ένας τον άλλον. Η Άννα έμενε στους γονείς της κι εγώ στο σπίτι μας να την περιμένω κάθε βράδυ να γυρίσει. Όσο κι αν μαλώναμε αυτή τη γυναίκα την αγαπούσα. Είχα σκοπό να παλέψω για τη σχέση μας. Σε καμία περίπτωση δε θα χωρίζαμε εμείς οι δύο. Θλιβόμουν στην ιδέα ότι θα αργούσα να πραγματοποιήσω ένα από τα όνειρά της, το να γίνει μητέρα. Ίσως και να μη γινόταν ποτέ.
Ένα πρωί της τηλεφώνησα για να βρεθούμε. Δεν άντεξα! Έπρεπε να της μιλήσω! Έπρεπε να της πω ότι θα παλέψω για να την κάνω ευτυχισμένη! Θα συναντιόμασταν στο καφέ που γνωριστήκαμε για πρώτη φορά. Θα της έλεγα όλα αυτά που σκεφτόμουν τόσο καιρό. Περίμενα πολλή ώρα αλλά δυστυχώς η Άννα δεν ήρθε. Απογοητεύτηκα. Ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου.
Την ίδια μέρα μου τηλεφώνησε η μητέρα της. Η Άννα νοσηλευόταν στο νοσοκομείο έπειτα από τροχαίο ατύχημα που είχε. Βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση. Έμαθα ότι καθώς ερχόταν για να με συναντήσει συγκρούστηκε με ένα αμάξι που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα. Δεν είχε σημασία τίποτα άλλο για εμένα εκείνη την ώρα παρά να μάθω ότι η γυναίκα μου ήταν καλά.
Μίλησα με ένα δύο γιατρούς οι οποίοι με καθησύχασαν λέγοντάς μου ότι τόσο η γυναίκα μου όσο και το παιδί μου δεν διέτρεχαν κανέναν απολύτως κίνδυνο. Τα έχασα! Επανέλαβα αρκετές φορές το όνομα της Άννας προκειμένου να βεβαιωθώ ότι μιλούσαμε για τη γυναίκα μου και να συνειδητοποιήσω ότι θα γινόμουν πατέρας.
Λίγους μήνες αργότερα η γυναίκα μου έφερε στη ζωή ένα υγιέστατο αγοράκι. Ένα παιδί που άλλαξε ριζικά τη ζωή και την καθημερινότητά μας. Ζούσαμε για ένα βλέμμα του, για ένα γέλιο του, ζούσαμε κυριολεκτικά γι’ αυτό.
Ενάμισι χρόνο μετά τη γέννηση του Γιαννάκη μας, το παιδί μας άρχισε να λέει τις πρώτες του λεξούλες. Ξεκίνησα να του μαθαίνω κρυφά τη λέξη “μαμά” για να είναι η πρώτη λέξη που θα πει. Μια μέρα, γυρίζοντας στο σπίτι βρήκα τη γυναίκα μου με το παιδί μου στο δωμάτιο να μαθαίνει κρυφά στον γιο μας τη λέξη “μπαμπάς”.
