«Κρύβεται μια ιστορία πίσω από κάθε τραγούδι. Βάζω περιορισμούς στον εαυτό μου, για να βρω ένα κομμάτι ελευθερίας», είπε ο Πέτρος Μάλαμας, για να περιγράψει την έμπνευση που τον ωθεί να δημιουργεί. Είναι ένας νέος τραγουδοποιός, με ετερόκλητες μουσικές επιρροές και ξεχωριστές συνθέσεις, που «ταξιδεύουν» το κοινό σε έναν κόσμο ιδανικό.
Συνέντευξη στην Άντυ Κουκλάδα
ΑΚ: Έχεις δηλώσει ότι «η μουσική είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για μένα. Δεν είναι η δουλειά μου, είναι η καρδιά μου». Πώς οδηγήθηκες στα μονοπάτια της μουσικής;
ΠΜ: Γεννήθηκα σε μουσικό σπίτι και πήρα διάφορα μονοπάτια, για να φύγω μακριά απ’ όλο αυτό. Τώρα, φαίνεται, ησύχασα και κάνω αυτό που μου συμβαίνει φυσικά.
ΑΚ: Το πρώτο σου άλμπουμ, η «Καναδέζα», συνελήφθη στο Βανκούβερ του Καναδά. Ποια ήταν η πηγή έμπνευσής σου και η ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτήν τη δημιουργία;
ΠΜ: Κρύβεται μία ιστορία πίσω από κάθε τραγούδι. Βάζω περιορισμούς στον εαυτό μου, για να βρω ένα κομμάτι ελευθερίας. Για έμπνευση δεν ξέρω, αλλά εργάστηκα πάνω στην κιθάρα κι έφτιαξα μουσικά θέματα χρωματισμένα από μια άγρια δύση και, έπειτα, μουρμούριζα στους δρόμους τις μελωδίες, μέχρι να προκύψουν σχεδόν λέξη – λέξη τα λόγια.
ΑΚ: Ποιοι τραγουδοποιοί αποτελούν πρότυπο για εσένα και σου δίνουν «ανάσα» να χαράξεις τον δικό σου δρόμο στη μουσική; Ποια ήταν η πιο «μαγική» συναυλία που θυμάσαι ως θεατής;
ΠΜ: Θυμάμαι τον Μάνο Χατζιδάκι με την πλάτη γυρισμένη, ακίνητος να πυκνώνει σιωπηλά τον χώρο, μέχρι να σωπάσουμε όλοι. Αγαπώ πολλούς, κάθε έναν για κάποιον λόγο ειδικό, αλλά μαγική είναι η σχέση με τον μπαμπά μου, αφού τον βλέπω να παιδεύεται με αυτά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
ΑΚ: Στον καινούριο σου δίσκο, τα «Κοιτάσματα», το όνομα προήλθε – όπως λες – ως «ευχή να εξορύσσουμε υλικά, ώστε να φτιάχνουμε τραγούδια από καρδιάς, για ένα κοινό τόπο». Ποιος είναι αυτός ο κοινός τόπος;
ΠΜ: Νιώθω βαθιά μέσα μου ότι υπάρχει μία ενότητα των υλικών που φαίνονται στην επιφάνεια χωριστά. Άλλο εσύ κι άλλο εγώ, άλλο εκεί κι άλλο εδώ, αλλά ο νους είναι παράξενο πράγμα και, μέσα στη φαντασία, ψάχνει να βρει αυτό που μας ενώνει κι όχι όσα μας χωρίζουν.
ΑΚ: Ενώ στην «Καναδέζα», έγραψες μουσική και στίχους, τώρα στα «Κοιτάσματα», καλείσαι να μπεις στον ρόλο του ερμηνευτή. Πόση απόσταση χρειάστηκε να διανύσεις, προκειμένου η μουσική του Λεωνίδα Μπαλάφα και οι στίχοι του Πάνου Δημητρόπουλου, να γίνουν δικό σου βίωμα;
ΠΜ: Κάποια τραγούδια συνέβησαν φυσικά και άλλα, αισθάνομαι, ακόμη δεν τα έφτασα. Έγινε όλο αυτό μαγικά με τον Πάνο και τον Λεωνίδα και, νομίζω, είδαμε κάτι ο ένας στον άλλον. Πήρε καιρό η παραγωγή του δίσκου, οπότε κάπως χωνεύτηκαν όλα αυτά σε σύνολο, με τις αδυναμίες και τις δυνάμεις μας.
ΑΚ: Θέλω την άποψή σου για το σκάνδαλο της ΑΕΠΙ και για το νομοσχέδιο που θα κατατεθεί στην Βουλή για τα πνευματικά δικαιώματα. Πόσο θα βοηθήσει να υπάρχει έλεγχος των πνευματικών δικαιωμάτων των καλλιτεχνών;
ΠΜ: Όσο οι άνθρωποι που μας εκπροσωπούν έχουν νηφάλια αίσθηση καθήκοντος να προσφέρουν στον άλλον ως εαυτόν, όλα πάνε καλά. Όταν κάθε ένας είναι για πάρτη του, είμαστε πάλι στη ζούγκλα, και το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Πολλά, όμως, μαζί ψαράκια μπορεί να καταφέρουν κάτι ακόμα, λέει η ιστορία.
ΑΚ: Η δύσκολη οικονομική και κοινωνική κατάσταση, που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην χώρα μας, με ποιον τρόπο σε επηρεάζει ως άτομο και ως καλλιτέχνη;
ΠΜ: Η κατάσταση πιστεύω ότι βελτιώνεται μέρα με τη μέρα. Φυσικά, όχι εκεί έξω, που κάθε παρανοϊκός θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, αλλά κάπου μέσα, εκεί που ο Οδυσσέας επιστρέφει στην Ιθάκη του.
