«…και τέλος πάντων, μου λείπεις ρε!»… την άκουσα να λέει κάπως αγανακτισμένη στο τηλέφωνο. Με το ΡΕ να υπερτονίζεται, παρόλο που στο ‘λείπεις’, άκουγες τη φωνή να σπάει. Καθόταν στο παγκάκι.. με μια μπύρα. Γουλιά και κουβέντα, κουβέντα και σιωπή και ξαφνικά ο θόρυβος από το τενεκεδάκι στον κάδο και το κινητό να μπαίνει στην τσέπη…
Κι όμως, όσες ‘τσέπες’ και αν αλλάξει το κινητό, ακόμα και να βουλιάξει, να σπάσει, να κλείσει, αυτό το ‘λείπεις’ θα συνεχίσει να υπάρχει και αυτό το ΡΕ θα γίνεται όλο και πιο ηχηρό. Και είναι η μόνη περίπτωση που το ΡΕ, όσα caps lock και να φορέσει πάνω του, όσα decibel και να γράψει, θα κουβαλάει την πιο γλυκιά εκδοχή του εαυτού σου.
Είναι από εκείνα τα ΡΕ, που θες να ταρακουνήσουν σκέψεις, να ενεργοποιήσουν βήματα, να σβήσουν λάθη και να γράψουν νέα σελίδα στο βιβλίο σου. Ξέρω, καταλαβαίνω. Και ποιος, άλλωστε, δεν τα έχει πει; Δεν το εννοείς. Εννοείς άλλο από αυτό που ακούγεται με την πρώτη και παρακαλάς να ψάξει κανείς πίσω από αυτό. Και εκεί, τζογάρεις στο αν θα σε καταλάβει. Και αν σε καταλάβει, σε ξέρει. Σε ήξερε πάντα.
Κάρμα; Σύμπαν; Πεπρωμένο; Απωθημένο;
Δεν ξέρει ούτε η φίλη της ιστορίας μας, ούτε και εγώ να σας πω.
Απλά, μερικές φορές καταλαβαίνεις ότι δεν σε νοιάζει τί θα πάρεις από το αλισβερίσι σου με τους ανθρώπους. Γιατί υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι, που γουστάρεις να δώσεις, χωρίς να πάρεις τίποτα πίσω. Έτσι, γιατί αγανάκτησες, γιατί έφτασες στα όρια σου ή μπορεί και να τα ξεπέρασες. Αλλά μέσα σε όλον αυτό το χαμό, κρατάς ένα πράγμα: Ότι ένιωσες.
Και για κανένα συναίσθημα που κατέγραψε η ψυχή σου, δεν πρέπει να μετανιώνεις.
Και αν δε σου βγήκε ρε φίλε, άστα όλα να χαθούν με τον θόρυβο που κάνει το τενεκεδάκι στον κάδο. Σαν να είναι ο ιδανικός τρόπος για να τα τρομάξει και να φύγουν.Απλά να θυμάσαι ότι πάντα θα γυρνάνε με κάποιο τρόπο, αν ήταν αληθινά. Μέσα από μέρη, τραγούδια, σκέψεις, λέξεις.. και εσύ πάντα θα σκύβεις το κεφάλι με ένα σιωπηλό χαμόγελο ικανοποίησης ότι τα έζησες. Μέθυσες από αυτά, πριν σε μεθύσει κάποια μπύρα.
Και όσο θόρυβο και να κάνει όταν την πετάξεις, άλλο τόσο θόρυβο θα κάνει και η σιωπή στο μυαλό σου, γιατί ξέρεις ότι όλα όσα νιώθεις, αράζουν πάντα στο ίδιο παγκάκι της ψυχής σου..!
Την αγάπη μου…
Επιμέλεια-Κείμενο-Φωτογραφίες: Ντίνα Παπαγεωργίου/gyrolimnia.blogspot.gr
fb:Γυρολιμνιά Καστοριάς
Ιnstagram:dina__pap__photography__
