Μετά και την ανακοίνωση της κριτικής συμμετοχής της Ώρας Αποφάσεων υπό την ομπρέλα Αλιβιζάτου η περίφημη ενότητα του ενδιάμεσου χώρου (κεντροαριστερά/σοσιαλδημοκρατία/δημοκρατική παράταξη/προοδευτικό κέντρο, you name it) για την οποία τόσο πολιτικό δάκρυ και πολιτικό αίμα χύθηκε από το 2012 κι εντεύθεν (προοδευτικό φόρουμ, κίνηση 58, Ελιά και δε συμμαζεύεται), τόσοι τόνοι αρθρογραφίας, κινήσεων, εκδηλώσεων, πρωτοβουλιών, φαίνεται ότι καθίσταται πραγματικότητα.
Σήμερα δεν έχει τόση σημασία να τονίσουμε για άλλη μια φορά τη μυωπία τόσων ανθρώπων που πίστεψαν επί τόσα χρονιά ότι θα σώσουν μονάχοι τους την ανθρωπότητα θεωρώντας όλους τους άλλους τοξικούς, που δεν μπόρεσαν να τιθασεύσουν τα προσωπικά τους αισθήματα για τους ομοτράπεζούς τους. Που έβαλαν τις καχυποψίες και τα εγώ τους πάνω από τον χώρο (κι ενίοτε τη χώρα τους).
Αν ο ευρύτερος αυτός χώρος είχε επιδείξει εντονότερα ανακλαστικά επιβίωσης όλη αυτή την κολασμένη περίοδο και δεν πετούσε στον κάλαθο των αχρήστων τη μια ευκαιρία μετά την άλλη σήμερα και ο χώρος και η χώρα θα βρισκόταν σε πλεονεκτικότερη θέση εκκίνησης μιας και το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε λάβει τέτοιες εκρηκτικές και εθνικά βλαπτικές διαστάσεις.
Αυτό που δεν κατάφερε ωστόσο η πολιτική επιχειρηματολογία και λογική το κατάφερε ο αδήριτος νόμος της πολιτικής ανάγκης. Ας είναι.
Όλα αυτά όμως δεν σημαίνουν ΤΙΠΟΤΑ ακόμα.
Η ενότητα ΔΕΝ συνιστά ούτε αυτοσκοπό ούτε αυταξία στην πολιτική. Το θέμα είναι σε ποιο πολιτικό προϊον οδηγεί. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ ενωμενος είναι αλλα καταστρεφει τη χώρα.
Ο ευρύτερος κεντρώος χώρος έχει να διανύσει μια απέραντη πολιτική έρημο για να φτασει στην όαση: την επιστροφή του δηλαδή σε θέση αυτόνομου πόλου εξουσίας εξωβελίζοντας το ΣΥΡΙΖΑ και επιστρέφοντας τη χώρα στην ομαλότητα.
Είναι ένας χώρος βαθιά τραυματισμένος πολιτικά και ηθικά, με τεράστια ψυχικά και συναισθηματικά χάσματα μεταξύ των στελεχών του, με σημαντικές ιδεολογικές αποκλίσεις στο εσωτερικό του που βρίσκεται συν τοις άλλοις αντιμέτωπος και με τη γενικότερη αξιακή και ιδεολογική κρίση που τον ταλανίζει πανευρωπαϊκά.
Χωρίς αυτόν όμως δεν υπάρχει ευρωπαϊκή κανονικότητα. Είναι ανάγκη, αδήριτη ΕΘΝΙΚΗ ανάγκη η ανασυγκρότησή του. Η αναγέννηση μέσα από τις στάχτες του. Όχι απλά για τον ίδιο. Για τη χώρα.
Είναι τραγικό μόνη ελπίδα αυτού του τόπου να κρατηθεί στη ζωή να είναι η ΝΔ. Δεν δικαιούται ούτε ιστορικά ούτε πολιτικά ένα τέτοιο μονοπώλιο.
Στη διαδικασία αυτή λοιπόν (που ευελπιστώ να μην αποβεί άλλη μια φορά εις μάτην) θα είμαστε παρόντες.
Δεν θα είμαστε όμως παρόντες ως άβουλοι χειροκροτητές. Θα είμαστε παρόντες κριτικά, παρεμβατικά και απαιτητικά και με βαθιά την πίστη ότι τα κλειδιά πρέπει να περάσουν σε μια άλλη καινούρια γενιά.
