Είναι αυτό που οδηγά; Αυτό που του δείχνει ο καθρέφτης; Αυτό που φορά; Αυτό που “κυκλοφορεί” τα βράδια; Είναι μήπως τα μέρη που επισκέφθηκε; Είναι όσα μπορεί να αγοράσει;
Όλα τα ακολούθησα σαν πρότυπα της νιότης. Μέχρι που γνώρισα τους άντρες του αυτισμού. Δεκαπέντε χρόνια πίσω.
Και λέω πλέον πως ο άντρας ξυπνά κάθε πρωί και κοιτά με θάρρος το όρνιο του φόβου που ποτέ δεν εγκαταλείπει το προσκέφαλό του.
Ο άντρας στηρίζει τη σύντροφό του και στηρίζεται σε αυτήν.
Ο άντρας είναι φίλος.
Ο άντρας παρίσταται διαρκώς. Δεν αποδρά σε καριέρες και “αρσενικές” υποχρεώσεις και ρουτίνες.
Ο άντρας υπενθυμίζει καθημερινά στα παιδιά του τις ανθρώπινες διαστάσεις του για να τα προστατεύσει από την “ασφάλεια” των βεβαιοτήτων.
Ο άντρας είναι ευγνώμων στις δυσκολίες γιατί εκείνες βαραίνουν την περπατησιά του.
Ο άντρας αρκείται στην ελάχιστη, ανεπαίσθητη, καθημερινή βελτίωση του κόσμου γύρω του την οποία επιφέρει η πρακτική του.
Αυτούς του άντρες γνώρισα στα σοκάκια του αυτισμού και έκτοτε τους αναγνωρίζω εύκολα παντού. Ο αυτισμός μου το προσέφερε αυτό. Η διαφορετικότητα, με την ανεκτίμητη αξία της. Αυτήν ευχαριστώ για το αντρικό πρότυπο του υπολοίπου της ζωής μου.
Θα’θελα να δηλώσω “μαζί με” τους άντρες αυτούς και στο ηλεκτρονικό αυτό λεύκωμα, αλλά δεν το έχουν ανάγκη. Ίσως καταφέρω να τους μοιάσω και σε αυτό.
Καλή δύναμη.
