Με τα μικρά μας αδέρφια η φυσική τάξη των πραγμάτων δε μπορεί να ανατραπεί. Έρχονται στον κόσμο μετά από μας και αναλαμβάνουμε άμα τη αφίξει, τον ρόλο του καθοδηγητή – σωματοφύλακα. Μια επικουρική θέση ευθύνης πλάι στη δύσκολη δουλειά των γονέων. Ό,τι σαρώνουμε και συλλαμβάνουμε πρώτοι στο γνωστικό πεδίο το μεταφέρουμε με ένα αόρατο USB, στον άδειο σκληρό δίσκο τους. Έτσι η δική τους δουλειά γίνεται ελαφρύτερη. Θα διανύσουν τη μισή διαδρομή και θα βρουν το μονοπάτι ξεχορταριασμένο από πριν.
Στην πορεία της ζωής αυτή η συνθήκη σαν αόρατη κλωστή – μίτος κατευθύνει τα βήματα και των δυο. Ο μεγάλος κρατά έναν φακό μπροστάρης , ο μικρός ακολουθεί το φως. Όπως καμία φορά στις πρώτες βόλτες, στα πάρκα χέρι χέρι κρατημένοι ή μπορεί και πάνω σε ένα μηχανάκι. Με τον μικρό να σφιχταγκαλιαζει τον μεγάλο από την πίσω θέση και στον καθρέφτη μια μικρή φατσούλα χαμογελώντας να απολαμβάνει τη βόλτα. Ή μπορεί και σε ένα γήπεδο μπάσκετ που ο μικρός σκανάρει τις κινήσεις του μεγάλου και τις επαναλαμβάνει. Ίσως και στις πρώτες μουσικές που θα στήσει αυτί και θα σιγοψιθυρισει τις ίδιες μελωδίες. Μπορεί και στις πρώτες κοινές νυχτερινές εξόδους με το τρυφερό βλέμμα έγκρισης που αποζητούν τα μάτια του μικρού. Και αργότερα στις σοβαρές προκλήσεις της δουλειάς , των σχέσεων. Και σε ένα τηλεφώνημα ως ηρεμιστικό μιας αντίστοιχης κρίσης. Ευεργετικό και για τους δυο.
Γιατί τώρα πια η σχέση δύο ενηλίκων ορίζεται ως αναγκαία αμοιβαιοτητα .Ο ένας καθοδηγεί τον άλλον εξίσου , με τον μεγάλο να διατηρεί μονάχα ένα προνόμιο να σηκώσει λίγο περισσότερο τον τόνο της φωνής του. Για λίγο ίσα για να υπενθυμίσει την ιεραρχία .Μολονότι ο δικός μου όταν ανοίγει τα χέρια και με αγκαλιάζει, γίνεται τότε αυτός ο σωματοφύλακας μου έτσι ψηλός και πλούσιος που είναι. Και τότε καταλαβαίνω πώς ανατρέπεται και η φυσική τάξη των πραγμάτων και πώς τα κείμενα μου δε στέκονται ικανά να την υπερασπίσουν. Γιατί κάθε φορά μετά από αυτή την αγκαλιά βγαίνω εγώ ελαφρύτερος.
Χρόνια πολλά Βασίλη μου μικρέ και μέγα !
alexisgoudas.blogspot.gr
