Το κηδειόχαρτο έγραφε Αγλαΐα Γεωργιάδη. Αναρωτήθηκα ποια να ‘ναι διότι Γεωργιάδη στην πολυκατοικία δεν είχαμε. Μόνο η κυρά Αγλαΐα που μενε στο απέναντι διαμέρισμα αλλά αυτή δεν την λέγανε έτσι στο επίθετο.
Ανάστατος ανέβηκα στο 2ο και είδα ανοιχτή την πόρτα της . Κάτι νεκροψίθυροι ακούγονταν μύριζε κεφτέδες και λιβάνι. Στενοχωρεθηκα διότι ήταν αξιοσέβαστη κυρία και μέχρι τα 93 – καθώς διάβασα – ακμαία και με διαύγεια.Τρεις -τέσσερις εγχειρήσεις – επισκευές μονάχα ή όπως έλεγε και η ίδια κάποιες φορές που συναντιομασταν στη σκάλα
-Πώς είστε κυρία Αγλαΐα;
-Καλά παιδί μου , μέχρι το επόμενο ρεκτιφιε.
Μια άλλη φορά θυμάμαι έπεσε στη σκάλα, άκουσα , βγήκα την σήκωσα …
-Τι έπαθες κυρία Αγλαΐα;
– Χάνουν υγρά τα φρένα!
Και γελούσε.
Το είχε το λεξιλόγιο. Μια μέρα τίναζε στο μπαλκόνι, παρκάρει ο προποτζης από κάτω
“ Τράβα για ακρόμπαρα “ του λέει.
Βέβαια όλα αυτά μου επανήλθαν τώρα στη μνήμη. Καθώς πήγα να την αποχαιρετήσω -έφυγε τελικά από εγκεφαλικό – ένας συγγενής μου διηγήθηκε την ιστορία της.
Ο άντρας της ήταν μηχανικός χρόνια και είχε συνεργείο κάτω από το σπίτι. Η κυρά Αγλαΐα δεν εργαζόταν ,μεγάλωνε τα παιδιά, τον υπόλοιπο χρόνο της όμως, βοηθούσε τον σύζυγό στο γκαράζ. Δεν άνοιγε μηχανή , ούτε έπιανε εργαλεία στα χέρια της. Τα χαρτιά κρατούσε και κατέβαζε φαγητό. Συμμετείχε όμως και στα απογευματινά τσιπουρακια.
Εκεί άκουγε για ιμάντες χρονισμού, καρμπυρατερ ,διαρροή υγρών, αντλία βενζίνης και καθώς ήταν χιουμορίστα τα ενέτασε στις κουβέντες της. Έτσι της βγήκε και το προσωνύμιο . Γιατί ο σύζυγός είχε μια συνήθεια όταν του τηλεφωνούσαν οι πελάτες για βλάβη να απαντά “ Φλάντζα, έλα να σε ανοίξω “.
Έσκυψα πάνω από το φέρετρο να αφήσω ένα λουλουδάκι.
“ Τί έπαθες κυρά Αγλαΐα “ ρώτησα αυθόρμητα από μέσα μου.
Γυρίζει το κεφάλι με κοιτά, μου κλείνει το ένα μάτι και μου ψιθυρίζει
“ Φλάντζα κεφαλής “.
