Από τη ρύπανση του Αιγαίου ως τη «Μεγάλη Δίνη των σκουπιδιών» του Ειρηνικού, η πλαστική σακούλα έχει σοβαρό μερίδιο. Ποιος θα τόλεγε, όταν στις αρχές της δεκαετίας του 80 γενικευόταν η χρήση της και εμφάνιζε μόνον πλεονεκτήματα; Αδιάβροχη, ελαφριά, ελάχιστο κόστος. Σήμερα αποδεικνύεται ότι το κόστος δεν είναι και τόσο μικρό και είναι πολλαπλό.
Αυτό το πολλαπλό κόστος επιχείρησαν να αποτυπώσουν στη σημερινή συνάντηση που οργάνωσαν στο Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα, οι ευρωβουλευτές Μιλτιάδης Κύρκος και Γιώργος Γραμματικάκης, εξ ονόματος της ευρωομάδας των Σοσιαλιστών. Στο μεγάλο οβάλ τραπέζι της αίθουσας συνεδριάσεων κάθισαν επίσης, εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και της πανεπιστημιακής κοινότητας, καθώς και οικολόγοι με ενεργό δράση, προκειμένου να καταθέσουν «Προτάσεις και δράσεις για τη μείωση της χρήσης της πλαστικής σακούλας».
Οι αριθμοί που ακούστηκαν ήταν ανησυχητικοί, ειδικά για την Ελλάδα, καθώς δεν διαφάνηκε τάση μείωσης. Η παραγωγή στην ΕΕ ανέρχεται σε 3,4 εκατ. τόνους ετησίως, ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης καταναλώνει 200 σακούλες το χρόνο, 100 δισ. κομμάτια στην ΕΕ, ενώ στην Ελλάδα η κατά κεφαλή κατανάλωση πλησιάζει τις 400 και 4,3 δισ. ετησίως. Αν δεν είμαστε οι πρώτοι, είμαστε μεταξύ των πρώτων χωρών-μελών της ΕΕ σε ευρύτητα χρήσης.
Πολλά θαλάσσια είδη καταπίνουν τις σακούλες, εκλαμβάνοντάς τες για μέδουσες που είναι το αγαπημένο τους φαγητό. Το αποτέλεσμα είναι να πεθαίνουν από ασφυξία. Όσες σακούλες ή μικρά σωματίδια από την σταδιακή διάσπασή τους κατακάθονται στο βυθό, αλλοιώνουν τη σύνθεση του, καθώς και τη ζωή των ειδών που διαβιούν σ΄ αυτόν.
Η διασπορά τους εξάλλου στις ακτές, είναι άκρως ενοχλητική αισθητικά για τον τουρισμό.
Το ερώτημα είναι πώς θα αποχωριστούμε τη μεγάλη ευκολία που μας προσφέρουν;
ΑΠΕ
