Στο σπίτι μας όλοι δουλεύουν. Έχουν μοιραστεί τις δουλειές. Ο πατέρας ψωνίζει κρέας και ψωμί. Η μητέρα ψωνίζει ό, τι χρειάζεται το σπίτι, και το ‘χει το μπακάλικο. Είναι της «μπακαλικής», όπως λέει εκείνη και γελά. Η γιαγιά έχει πει πως καταλαβαίνει τη γλώσσα των ψαριών.
-Δηλαδή; τη ρώτησε η Μαρία.
-Μαρία μου, πηγαίνω κοντά στα ψάρια και τα ρωτώ: «Είσαστε φρέσκα;» Κι αν μου πούνε «ναι, είμαστε», τότε τα αγοράζω.
-Αυτή είναι ξένη γλώσσα! θαυμάζει ο Λευτέρης. Όχι αγγλικά, γαλλικά!
Αφού της γιαγιάς της μιλούν τα ψάρια, αυτή αγοράζει κιόλας. Φαίνεται όμως πως η γιαγιά ξέρει και τη γλώσσα των ζαρζαβατικών. Γιατί ξέρει αν είναι φρέσκα τα χόρτα και τα κολοκυθάκια και τα παντζάρια. Αυτή λοιπόν τ’ αγοράζει κι αυτά.
-Θα βοηθάτε και σεις στα ψώνια, παιδιά, τους είπε γελώντας.
-Μα εμείς δεν προλαβαίνουμε, πάμε σχολειό, έχουμε και διάβασμα.
-Κι εγώ πάω σχολειό, έχω διάβασμα, δεν έχω και τα νιάτα σας! λέει η γιαγιά και γελάει.
Ο πατέρας ψωνίζει το κρέας, την εφημερίδα και τα… λουλούδια! Ένα τριαντάφυλλο για τη μητέρα, μενεξέδες για τη γιαγιά. Η γιαγιά ψευτοθυμώνει.
-Γριά με λογαριάζεις, γιέ μου;
Όλοι γελούν, γιατί ξέρουν πως τις ανεμώνες και τους μενεξέδες τους αγαπάει πολύ η γιαγιά. Κι ο παππούς ήρθε με μια αγκαλιά αγιοδημητριάτικα. Έδωσε τα μισά στη μητέρα, που τον φίλησε και εκείνη.
-Και του χρόνου, του ‘πανε, και γέμισε το σπίτι μας χρυσάνθεμα.
-Τ’ Αϊ-Δημήτρη, μεγάλη μέρα, είπε στα παιδιά που μαζευτήκανε να πάρουν κάτι απ’ το χέρι του. Τη μετράει ο γεωργός, για να οργώσει.
-Τη μετράει κι η Θεσσαλονίκη, που γιορτάζει! πετάχτηκε ο Λευτέρης.
-Πάμε στη Θεσσαλονίκη πρότεινε, στ’ αστεία, η Χριστίνα.
-Πάμε! συμφώνησε ο παππούς.
Η Μαρία και ο Λευτέρης τα ‘χασαν.
-Πότε να πάμε; ρώτησαν.
-Τώρα! είπε ο παππούς.
-Με τι; ρωτάει η Μαρία κι ο Λευτέρης.
-Με τη φαντασία μας! Τα πιο όμορφα ταξίδια με τη φαντασία γίνονται.
-Λοιπόν, γελάει η Χριστίνα, ξεκινάμε! Πάμε στο σταθμό!
-Να το τρένο, να το που σφυρίζει!
-Μπείτε μέσα. Εκεί είναι το βαγόνι μας! φωνάζει ο παππούς. Μη χαθείτε.
-Κρατώ το Λευτέρη γερά απ’ το χέρι! λέει η Μαρία.
-Μη με τραβάς, γιατί είναι βαριά η βαλίτσα που κρατώ! γέλασε ο Λευτέρης.
-Σε μισό λεπτό ξεκινάμε! Μας ειδοποίησε ο σταθμάρχης! λέει η Χριστίνα.
-Ξεκινήσαμε! Ο Λευτέρης χοροπηδάει από χαρά.
-Τσαφ, τσουφ, τσαφ, τσουφ…
-Καλό ταξίδι να ‘χουμε, εύχεται η Χριστίνα.
-Τσαφ, τσουφ, τσαφ, τσουφ, το τρένο ξεκινά.
ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΣΟΥΡΕΛΗ, Ντο-ρε-μι κι ένα σκυλί, εκδόσεις Ψυχογιός, Αθήνα 1988.
Κάθε βδομάδα η νηπιαγωγός-συγγραφέας παιδικών βιβλίων Γιώτα Κοτσαύτη επιλέγει ένα κείμενο παιδικής λογοτεχνίας (παραμύθι ή ποίημα), διήγημα ή αποσπάσματα από βιβλία αγαπημένων λογοτεχνών.
Από τον Δεκέμβριο του 2014 φιλοξενούνται στη στήλη και ανέκδοτα κείμενα νέων δημιουργών.
Ένας εικονογράφος ή ζωγράφος καλείται να κάνει μία εικόνα με βάση αυτά.
Περιμένουμε τις εικόνες, τις προτάσεις, αλλά και τις ιστορίες σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση [email protected]
Τη σημερινή εικόνα έκανε η Μαρία Τοτού
Γεννήθηκε στην Καστοριά. Είναι παντρεμένη με τον ιερέα Χαράλαμπο Δήμζα και έχει δύο κόρες.
Με την ζωγραφική ασχολήθηκε από την παιδική ηλικία ενώ με την αγιογραφία από το 1999. Tο 2003 δημιούργησε το δικό της εργαστήρι αγιογραφίας στο Μανιάκοι Καστοριάς, το οποίο διατηρεί μέχρι σήμερα. Έχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές και πολλές ομαδικές εκθέσεις, έχει αγιογραφήσει πολλούς Ιερούς Ναούς , ασχολήθηκε με την εικονογράφηση βιβλίων, την διακόσμηση με ζωγραφιές οικιών και καταστημάτων και την διδασκαλία της αγιογραφίας.
Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος από το 2008 και Απόφοιτος του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας του τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Φλώρινας.
Με αγάπη από τη Φλώρινα,
Γιώτα Κοτσαύτη.
enakeimenomiaeikona.blogspot.gr
