Πάντα στις εθνικές γιορτές αυτοί που βγάζουν τους πιο ένθερμους και πύρινους λόγους είναι αυτοί που συνήθως έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, έχοντας υποκύψει σε έξωθεν και άνωθεν εντολές. Οι πραγματικοί ήρωες σιωπούν από αξιοπρέπεια και ταπεινότητα. Περιμένουμε δυο μέρες το χρόνο, να νιώσουμε εθνικά υπερήφανοι για το ένδοξο παρελθόν μας και τους προγόνους μας και ας ξεφτιλίζονται οι σύγχρονοί μας, βολεμένοι στις θεσούλες τους και στον μισθουλάκο τους, αναγκάζοντας με την εθελόδουλη στάση τους τους απογόνους τους να ζήσουν σε μια δυστοπία.
Κάθε 28η Οκτώβρη μισούμε τους Γερμανους, κάθε 17 Νοέβμρη τους Αμερικανούς και κάθε 25 Μάρτη τους Τούρκους, γι’ αυτά που μας κάνανε. Εννοώ ότι τους μισούμε λίγο περισσότερο απ ό,τι τους μισούμε όλο το χρόνο. Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι, κουμάντο κάνει η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, παλιογερμανάραδες, και πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικιά μας θα ναι η Αγιά Σοφιά… Για αυτά που κάνουμε εμείς στους εαυτούς μας ούτε λόγος βέβαια. Η θυματοποίηση είναι ο καλύτερος και πιο αποτελεσματικός τρόπος να αποφύγεις την ευθύνη που σου αναλογεί. Ασχολούμαστε με τα φαντάσματα του παρελθόντος για να μην κοιτάξουμε τα φαντάσματα του σήμερα, που μας γελάν κατάμουτρα στους καθρέφτες μας.
Οι εθνικές εορτές -επέτειοι κρύβουν μεγάλη υποκρισία. Παρελάσεις με άρματα μάχης, παράτες και δεξιώσεις, ευχολόγια και δοξολογίες, ψεύτικη συγκίνηση μπροστά στις κάμερες, και μόλις σβήσουν τα φώτα και πέσει η αυλαία ξεκινά το θέατρο του παραλόγου. Πουλάνε οι κυβερνώντες την εθνική ψυχή στο διάβολο, σαν τον Φάουστ του Γκαίτε… (του Γερμανού Γκαίτε…-Δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε το προνόμιο του δημιουργικού πολιτισμού) Αυτό που ζούμε σήμερα προσομοιάζει περισσότερο σε κωμωδία του Αριστοφάνη παρά σε τραγωδία του Αισχύλου ή του Σοφοκλή. Ή μάλλον είναι ένας συνδυασμός και των δύο. Τραγικά γελοίο ή γελοία τραγικό. Και καθένας περιμένει και αποζητά την κάθαρση με διαφορετικό τρόπο.
Η κάθαρση έρχεται μέσα από την αναμέτρηση, με τον “εχθρό”, με την Αντίσταση σε ό,τι σε υποβιβάζει σαν ανθρώπινη οντότητα, σε ό,τι απειλεί να υπονομεύσει την ποιότητα της ζωής σου. Όχι την υλική. Μιλάω για την ηθική-αξιολογική-πνευματική. Αυτόν τον κώδικα αξιών που κουβαλάμε μέσα μας και μας καθορίζει ως ανθρώπους. Με αυτήν την έννοια ίσως ο πραγματικός ρόλος των εθνικών επετείων, είναι να μας θυμίζει όχι το τι ήμασταν κάποτε ως λαός, αλλά το τι μπορούμε να γίνουμε, πρώτα σε ατομικό επίπεδο και μετά σε κοινωνικό. Γιατί η επανάσταση και η αντίσταση ξεκινά πρώτα από μέσα μας.
Θεσσαλονίκη 28 Οκτώβρη 2017
Μουράτη Ξανθή
