Σήμερα το χωριό ΠΟΡΙΑ πενθεί τη “ΜΑΝΑ” του, τη “ΜΑΝΑ” του που δεν ήταν τόσο μεγάλη για να πεθάνει τόσο άδοξα,
θυμάμαι όταν είμασταν μικρά και η μητέρα μας μας πήγαινε στον γιατρό μας έλεγε “στο καλό περαστικά παιδί μου”, ήταν εκείνη που τελευταία όταν πηγαίναμε σχολείο μας “ευχόταν” καλή πρόοδο,
εκείνη που μας χαιρετούσε με το αστικό για την δουλειά στην γούνα, αυτή που μας ξεδίψαγε με το τόσο νόστιμο νερό που έβγαινε από τα “σπλάχνα” της στο χωράφι το καλοκαίρι, εκείνη που ήταν η τελευταία ελπίδα και όνειρο των χρυσοθήρων για θησαυρό στα πόδια της,
έφυγες νωρίς είχανε όνειρα για σένα, θέλανε να σε φωταγωγήσουνε για να σε καμαρώνουμε τα βράδια,
τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ποριάς για την έμπνευσή τους να σε φωτογραφίσουν από ψηλά για το ημερολόγιο του 2017, είναι το μόνο ενθύμιο που έχω από εσένα να καμαρώνεις στο τοίχο μου και στους τοίχους όλων τον απανταχού Ποριωτών.
Καλό ταξίδι “ΜΑΝΑ” γέφυρα θα σε θυμόμαστε για πάντα.
Από μια χωριανή που τόσο αγαπάει το χωριό, το αγαπούσε και θα το αγαπάει για πάντα!
