Όταν οι δικηγόροι και οι επιστήμονες λικνίζονταν μαζί με τους εργάτες, τις τραγουδίστριες και τους διασήμους υπό το σάουντρακ μιας λαϊκής ρούμπα, η “πίστα” στην πόλη ήταν ιστορία. Η Θεσσαλονίκη προσέφερε την πιο ατόφια νυχτερινή εικόνα της. Ακόμα και με τον πιο αβίαστο, γκροτέσκο, τρόπο που είχε. Στις μέρες μας, οι πίστες είναι περισσότερο “νοοτροπία” και ελάχιστα “ιστορία”.
“Γεια σου μάνα Σαλονίκη γεια σου Τούμπα και Βαρδάρη γεια σου και Καλαμαριά” τραγούδαγε σε πιο ανεπιτήδευτα χρόνια ο Μανώλης Αγγελόπουλος.
«Εγώ τραγούδαγα τα βράδια στα σκυλάδικα…» και μία ολόκληρη πόλη ενηλικιωνόταν γύρω από μία πίστα. Μάθαινε τα πρώτα της βήματα χορεύοντας ζεϊμπέκικο, γνώριζε τους έρωτες λικνίζοντας τα χέρια της σε κάποιο τσιφτετέλι, μοιραζόταν τις ιστορίες της μέσα από κάποιο μικρόφωνο.
Η διαδικτυακή σελίδα του “Η Θεσσαλονίκη Μάνα Στα Γνήσια Μπουζούκια Της” στο facebook, συγκεντρώνει όσα περισσότερες εικόνες μπορεί από τα χρυσά χρόνια -όχι του Περικλή- αλλά των μπουζουκιών στην πόλη και μας γύρισε πολύ πίσω.
Τότε που τα μαλλιά τα πουκάμισα και το κραγιόν δεν υπάκουαν σε οποιαδήποτε στιλιζαρισμένη πραγματικότητα. Τότε που όσο πιο πολύ τα φρύδια των καλλιτεχνών έδειχναν “παράπονο” τόσο περισσότερες φθηνές πορσελάνες αποχαιρετούσαν τα επίγεια και τόσο περισσότερο η Θεσσαλονίκη έστηνε την “νύχτα” της όχι σαν να μην υπήρχε αύριο. Σαν να υπήρχαν πολλά “αύριο”.
Δείτε την συνέχεια στο parallaximag.gr
