Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 10 Δεκέμβρη 2017 η παρουσίαση του βιβλίου “Θανατικά Ανάσματα σα σχιόνια τ’ Ερζερουμή” . Πλήθος κόσμου κατέκλισε την αίθουσα του δημοτικού συμβούλιου του Δημοτικού Μεγάρου Καστοριάς. Το κοινό ήταν από το νομό καθώς και από την ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας .
Προλόγισε τον συγγραφέα ο Δήμαρχος Καστοριάς Ανέστης Αγγελής , για το βιβλίο μίλησαν ο επιτυχημένος Δικηγόρος (καταγόμενος από την Οινόη Καστοριάς ) κύριος Γεώργιος Πελαγίδης καθώς και ο Δάσκαλος του συγγραφέα (στην πέμπτη Δημοτικού ) Κωνσταντίνος Ζουρουφίδης.
Ο Δήμαρχος κατά την ομιλία του μεταξύ άλλων ανέφερε:
“Αποτελεί για μένα προσωπική τιμή, η πρόταση του Γιάννη να προλογίσω το βιβλίο του «Θανατικά Ανάσματα σα σχιόνια τ’ Ερζερουμή».
Και αυτό διότι:
- Είναι γραμμένο από έναν άνθρωπο με γνήσια αυθόρμητη πατριωτική ψυχή που επιζητεί την Αλήθεια, που την βρίσκει μέσα στις προγονικές αρχές και αξίες.
- Την Αλήθεια θέλει να την πει, να κάνει ΣΠΟΡΑ… να φυτρώσει στις ψυχές των παιδιών, των παιδιών μας στις επόμενες γενιές.
- Δεν αποτελεί αποτέλεσμα περιγραφικού χαρακτήρα… αλλά ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ – ΣΤΑΣΗ ΠΟΡΕΊΑΣ, από την συνεχή ευλαβική του παρουσία, στα δρώμενα, συλλόγους, εορταστικές εκδηλώσεις μνήμης, αγώνες για την αναγνώριση της Γενοκτονίας και τώρα συγγραφής.
Κάθε λέξη του βιβλίου είναι γραμμένη με δάκρυ.. γιατί το δάκρυ γίνεται γραφή, όταν ο πόνος … είναι τόσο μεγάλος, που δεν βρίσκεις λόγια για να το πεις.
Και εδώ ο εγγονός , ακούγοντας τον παππού φλέγεται, ανδρώνεται και αναζητεί Δικαιοσύνη. Δεν του αρκεί η προσευχή γιατί και αυτή ίσως αργεί εάν και νιώθει ότι ΕΡΧΕΤΑΙ.
Ανδρωμένος προχωρεί από τα πανηγύρια, τις αφηγήσεις, την ποντιακή διάλεκτο στους συλλόγους, στους αγώνες για την αναγνώριση της γενοκτονίας, την επίσκεψη στην πατρώα γη, στο άναμμα ενός κεριού στο όρος Μελά του Πόντου στην ΠΑΝΑΓΙΑ.
Με το φως αυτό σαν χρέος περισσότερο, συμπυκνώνει όλα αυτά τα κάνει ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ και μ’αυτό ποτίζει τις καρδιές μας.
Εμάς που μέσα στην (συγκριτικά με εκείνη την περίοδο) ευμάρεια, την ειρηνική περίοδο, με πυξίδα τον ωχαδερφισμό μας ΞΕΧΝΑΜΕ…
Ο Γιάννης όμως δεν ξεχνά.. Κάνει την αφήγηση του παππού του ζώσα πραγματικότητα. Μας θυμίζει… τον ξεριζωμό του ποντιακού ελληνισμού, όχι σαν μια εξειδικευμένη επιστημονική εργασία, ιστορικού περιεχομένου, καθ’όλα αποδεκτή αλλά σαν ΜΑΡΤΥΡΙΟ γραμμένο με πόνο, ουρλιακτό, ξεριζωμό, αίμα, θανατικό…
Μια πηγή που μέσα από μύρια βάσανα αναβλύζει πίστη, Χριστό, Παναγιά, Ελλάδα, Ρωμιοσύνη…
Μια πηγή που ξεδιψούν οι μύριοι του Ξενοφώντα από το όρος Θήχη και φωνάζουν «Θάλαττα-Θάλαττα» προτού 3000 χρόνια.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του Γιάννη, δεν εκπληρώνεται μόνο ένα ιερό χρέος προς τον παππού Χαράλαμπο και την μαρτυρική πορεία του ξεριζωμού της οικογένειας Αμαραντίδη αλλά αντανακλά, περιγράφει την βασανιστική μαρτυρική διαδρομή όλων των οικογενειών του Ποντιακού Ελληνισμού.
Η αυθεντικότητα είναι ξεκάθαρη μέσα από τις φράσεις:
- Άκουγα (τον παππού) από μικρό παιδί να αναστενάζει για τον τόπο του.
- Την πατρίδα μας, την σκλάβωσαν, την ψυχή ποτέ.
- Η Παναγία της καρδιάς των Ποντίων, η Σου-Μελά.
- Να διακρίνεις σαρίκια μουσουλμάνων ανάμεσα στους Χριστιανούς, που κατέβαιναν να ρίξουν τον Σταυρό στη Θάλασσα.
- Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, όταν ενωμένοι αγωνιζόμαστε και η καρδιά μας χτυπά ταυτόχρονα.
Η αναφορά στις εκκλησίες και τους Αγίους Βαρνάβα – Σωφρόνιο, Κοσμά & Δαμιανό και στον Άγιο Γεώργιο, στον Άγιο Ιωάννη, στον Άγιο Χριστόφορο αποδεικνύουν το μεγαλείο της Ορθοδοξίας στην Λαραχανή και στη Ματσούκα, σ’όλο τον Πόντο.
Τα παρχάρια, με το αγέρι το ελεύθερο, ήταν πηγή έκφρασης και λεβεντιάς και οι Ρομάνες με το τραγούδι τους και το παλόλον ή μαινόμενο μέλι γλύκαιναν ψυχή και σώμα της αντρειοσύνης.
Η τραγωδία του Πόντου είναι αποτέλεσμα της μάστιγας του διχασμού και των ξένων δυνάμεων.
Ποιος νοιάσθηκε όμως για το μαρτύριο ενός λαού;
Ποιος υπολόγισε την οικογένεια;
Ποιος λογάριασε τον άνθρωπο;
Ποιος σεβάστηκε τον πολιτισμό χιλιετιρίδων;
Σίγουρα ΟΧΙ
Ο ΚΕΜΑΛ ΑΤΑΤΟΥΡΚ με τις ορδές του
Οι ΦΑΣΙΣΤΕΣ του ΚΑΙΖΕΡ και του ΛΕΝΙΝ
Η ιδιοτέλεια της ΑΝΤΑΝΤ.
Επιτρέψτε μου στο σημείο αυτό να διαβάσω την σελίδα 175 για να κατανοήσετε το δράμα του Ποντιακού Ελληνισμού, είτε στον πόλεμο των Τούρκων με τους Ορθόδοξους Ρώσους είτε βέβαια στην θανατική πορεία του Γολγοθά της Σταυρώσεως του Ποντιακού ξεριζωμού.
Γράφει λοιπόν αυτά που αφηγείται ο παππούς:
«Και οι πέτρες λυγίζουν, τα πόδια τρέμουν, η γλώσσα δεν μπορεί να μιλήσει. Μόνο να κλάψω μπορώ… Η καρδιά πάει να σπάσει το στήθος και να πεταχτεί έξω. Και, όμως, πρέπει να πας στον θάνατο, στον πόλεμο, χωρίς αξία, ενάντια στη δική σου πατρίδα να πολεμήσεις για να κερδίσει ο εδώ και 459 χρόνια δήμιος σου και να νικήσει αυτός που θα ξεκληρίσει όλη σου την οικογένεια, θα βιάσει τις οικογένειες χιλιάδων Ελλήνων χριστιανών, ο σκύλον ο Κεμάλ».
Εκεί που σκλαβιά, λεύτερα παρχάρια.
Την Ρωμανία μην την κλαις
Ανθεί και φέρει και άλλον.
Θα κλείσω την σύντομη παρουσία μου με τα λόγια του Χαράλαμπου Αμαραντίδη:
«Τώρα στα βαθιά γεράματά μου, στα 93 μου χρόνια, το μόνο που μου μένει είναι αυτό το μνημόσυνο που κάνω για τους νεκρούς μας, που έμειναν στα ιερά χώματα της πατρίδας μου, στον Πόντο».
Αγαπητέ μου Γιάννη, από τον ουρανό ψηλά, τώρα που σε βλέπει, σου δίνει την ευχή του, σου λέει:
«Εγγόνι μου Αμάραντε
ψυχή του Πόντου
Γιάννη μου απόσταγμα λεύτερο, του ξεριζωμού φωνή.
Την σπορά σου βλέπω στα φυλλοκάρδια της ρωμιοσύνης
Βήμα Βήμα επιστροφής
με της νόησης το βλέμμα
εκεί που κραυγή πόνου μαρτυρίου.
Φωνή αηδονιού ειρήνης.
Εκεί που σταγόνας αίματος
Ανθός αειθαλής
σας το όνομά μας
ΑΜΑΡΑΝΤΟΙ στο χθες, στο τώρα, στο αύριο»”.
Οι φωτογραφίες είναι του Στέφανου Β. Λιώγου
Εύγε!