Μια φορά στο φως και στη θαλπωρή ενός απογεύματος αντίκρισα στο παγκάκι της πλατείας Μακεδομάχων ένα γέρικο ζευγάρι. Καθόντουσαν πιασμένοι χέρι-χέρι αμίλητοι,γραφικοί. Χαιρόντουσαν το χλωμό φως, τη στερνή ζεστασιά της εποχής. Αμίλητοι! Όλες οι Λέξεις είχανε ειπωθεί,όλο το πάθος είχε ξοδευτεί,όλες οι μπόρες είχανε ειρηνέψει. Η ζωή ολόκληρη βρισκότανε πίσω τους και όμως ολόκληρη βρισκότανε τώρα παρούσα σ’ αυτή τη σιωπή, σ’αυτό το φως.σ’ αυτό το θάμπος ,σε αυτό το πιάσιμο των χεριών. Η εικόνα αυτή στάθηκε για μένα το όραμα του γάμου,και της ουράνιας ομορφιάς του.
Από την σελίδα του Βασίλη Σταμπουλίδη
