Θα αρκούσε η πρώτη φορά που σε είδα στο μαγικό ΜΕΤΡΌ, το χειμώνα του ‘90, για να σε έχω για πάντα μαζί μου, ένα αγκαθένιο χάδι στο κεφάλι μου. Ήσουν η εξέγερση μέσα σ’ ένα τσοντάδικο, η δευτέρα παρουσία μέσα στο κέντρο ενός μαφιόζου. Είχα την τύχη να σε δω από πολύ κοντά, να ξέρω την ντροπαλότητα και τη μελαγχολία, να ακούσω ατέλειωτους νυχτερινούς διαλόγους σου -όπως του Ηρώνδα- με τον Κακίση, να σε δω να κρατιέσαι από τον έρωτά σου στο Σινέ Ψυρρή, στο Iντεάλ, στον Οικονόμου.
Ξέρω πόσο κουράστηκες και πόνεσες με διάφορα τα τελευταία χρόνια, θα μπορούσα όμως και να μην ξέρω.Μα να σε βλέπω κάθε φορά να κατεβαίνεις προς το μέρος μου, να ανοίγεις την τσάντα της μικροαστικής μου επιφύλαξης και να βγάζεις από μέσα το σκοτάδι μου-να βγω πιο φωτεινός, πιο ελεύθερος και πιο λυμένος στη λιπόθυμη πόλη που μας συνέδεσε.
Τζιμάκο μου, αντίο, γύρω σου αυτή τη στιγμή συμβαίνει μια μεγάλη επανάσταση, λαϊκοί άνθρωποι βρίζουν τα θεία ψέλνοντας ένα τροπάριο, η Τίνα Σπάθη τραγουδάει τη Διεθνή και ένα σωρό βασανισμένοι φιλόσοφοι του 19ου αιώνα προχωράνε αγκαλιά με μπουλουκτσήδες κωμικούς σε ένα στενό όπως το κεντρικό της Αντιπάρου.
Κι εγώ είμ’εδώ μαζί με τη γενιά μου ολόκληρη, θα βγούμε απόψε που είναι Σάββατο και θα σε συζητήσουμε. Και θα αναγνωρίζουμε ο ένας στον άλλον το αγκάθινο στεφάνι σου
