Στη “Δόμνα” δεν είχα πάει από όταν έκλεισε. Πήγαινα ως φοιτητής που είχε όπως όλοι τότε την περιέργεια να ζήσουμε τη μυσταγωγία που κουβαλούσε
Γιώργος Τούλας
Όταν έκλεισε άκουγα διαρκώς ιστορίες από τις μυθικές νύχτες της, όπως εκείνη που ο Μίκης άφησε το αποτύπωμα του σε ένα τοίχο, όμως δεν είχε τύχει να ανηφορίσω ποτέ να ζήσω από κοντά αυτές τις συνάξεις που γίνονται εδώ και είκοσι χρόνια στη μνήμη της Ιστορίας και της μνήμης του Τάκη Νικολαϊδη του θρυλικού ιδιοκτήτη της.
Την ιστορία της ταβέρνας τη διαβάζεις εδώ.
Εγώ σήμερα θα σου πω όσα έζησα μια παγωμένη Τρίτη του Δεκεμβρίου. Έξω στο δρόμο το αγιάζι εκείνης της νύχτας έκανε λιγοστούς ανθρώπους να προχωράνε στα Κάστρα. Όμως αυτό δεν εμπόδιζε τα παιδιά του μακαρίτη του ιδιοκτήτη και τους φίλους που έχουν στήσει αυτό το σύλλογο της μνήμης, να βάλουν φωτιά τα κάρβουνα της ψησταριάς από έξω. Τα χρόνια που η τσίκνα ήταν μέσα στο μαγαζί έχουν περάσει. Με κρύο και με ζέστη τα κρέατα ψήνονται στο δρόμο. Στη μικρή κουζίνα ετοιμάζονται μόνο οι σαλάτες και οι αλοιφές. Τα τραπέζια κλεισμένα όλα από πριν.
Ένα 80% του κοινού είναι σταθερό σχεδόν πάντα, άλλο ένα 10% εναλλάσσεται και το τελευταίο 10% που απομένει είναι περίεργοι που έχουν ακούσει τι συνέβαινε παλιά αλλά και τι συμβαίνει εδώ κάθε Τρίτη και σπεύδουν. Το σκηνικό είναι απαράλλακτο στο μπροστινό μέρος. Η γνωστή ξύλινη αίθουσα με τα διάφορα γραμμένα με στυλούς στα ντουβάρια της, φωτογραφίες και αποκόμματα εφημερίδων, απομεινάρια εποχών. Πίσω το καμαράκι είχε καταρρεύσει οπότε ξαναχτίστηκε καινούργιο στο ύφος του παλιού.
Η κουζίνα έμεινε ανέγγιχτη στο χρόνο. Στα τραπέζια κάθονται άνθρωποι που έζησαν την εποχή. Πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, εργάτες, άνδρες και γυναίκες που έχουν να σου πουν μια ιστορία από τα χρόνια της Δόμνας και τον Τάκη. Άνθρωποι που οι νύχτες τους φωτίστηκαν εδώ μέσα. Από κοντά και σημερινοί πιτσιρικάδες που θέλουν να αισθανθούν την βοή του μύθου. Μερικές καρέκλες έχουν κολλημένες…
Διαβάστε όλο το άρθρο και δείτε τις φωτογραφίες στο parallaximag.gr
