Στη διεθνή επιχειρηματική σκηνή η εταιρική ταυτότητα εξετάζεται ως η κεντρική στρατηγική της επιχείρησης, η οποία δρα στη λειτουργία της ως καθοδηγητικό και κατευθυντήριο πρότυπο και έχει ως αποστολή την αποτελεσματικότερη εξυπηρέτηση των σκοπών και των στόχων της. Η εταιρική ταυτότητα, με τη βοήθεια επικοινωνιακών μέσων, μεθόδων και τεχνικών, καθορίζει και ρυθμίζει τις δραστηριότητες και τη συμπεριφορά της επιχείρησης και αποβλέπει στην επίτευξη της μέγιστης δυνατής συνεργατικής αλληλεπίδρασης των εμπλεκόμενων φορέων και δυναμικών της.
Η σημαντικότητα της Εταιρικής Ταυτότητας προκύπτει από τη συνθετική δομή της, η οποία συμπυκνώνει στον πυρήνα της την εταιρική φιλοσοφία, την εταιρική συμπεριφορά, την οπτική παραστατική εικόνα και την εταιρική επικοινωνία. ‘Ολα αυτά αντανακλούν στα μάτια της κοινής γνώμης και των δυνητικών αγοραστών την εικόνα της επιχείρησης, η οποία στις ημέρες μας εξελίχθηκε σε πρωταγωνιστικό στρατηγικό εργαλείο υπηρέτησης των στόχων κάθε επιχείρησης. Η εικόνα των επιχειρήσεων είναι στην εποχή της τεχνολογικής επικοινωνίας που ζούμε ο κυριότερος άϋλος οικονομικός πόρος τους και το κύριο εργαλείο που σηματοδοτεί την αναγνωρισιμότητα, τη διαφοροποίηση και το προφίλ τους.
Στην παγκοσμιοποιημένη εποχή μας η ταυτότητα των χωρών διαδραματίζει εξίσου καθοριστικό ρόλο στην κοινωνική συνοχή και στη συλλογική ευημερία των λαών, καθώς λειτουργεί ως συγκολιτική ουσία στο εσωτερικό κάθε χώρας και ως παραγωγός της διεθνούς εικόνας της στο εξωτερικό. Έτσι εξηγείται το θέατρο του παραλόγου που παρακολουθούμε να παίζεται τα τελευταία είκοσι χρόνια στα βόρεια σύνορά μας από το σλαβο-αλβανικό συνονθύλευμα ενός αταυτοτικού λαού.
Ο γεωγραφικός αυτός χώρος, πρώην επαρχία της Γιουγκοσλαβίας, κατοικούνταν ανέκαθεν από Αλβανούς, Σλάβους και Βούλγαρους και παραχωρήθηκε από τους ανιστορικούς πολιτικούς ηγέτες, που μοίρασαν τον κόσμο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στον τότε πανίσχυρο Τίτο. Εκείνος ονόμασε το ομόσπονδο κρατίδιο Μακεδονία και μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το σλαβικό στοιχείο του νεοσύστατου κρατιδίου αντί να αναζητήσει τα ιστορικά του ίχνη, αποφάσισε να σφετερισθεί το όνομα της ελληνικής Μακεδονίας, αφού αυτό τους εξασφάλιζε διεθνή αίγλη στο εξωτερικό και κοινωνική συνοχή στο εσωτερικό. Έτσι, μια φαντασιακή κατασκευή κράτους, που δημιουργήθηκε ως προϊόν ανερμάτιστης πολιτικής βούλησης, άρχισε να σφετερίζεται τα πολιτισμικά στοιχεία και τα ηρωικά πρόσωπα της ελληνικής Μακεδονίας, χωρίς να έχει καμία σχέση με αυτά. Ποιος δεν θα ήθελε να θεωρείται απόγονος μιας από τις συγκλονιστικότερες μορφές της αρχαίας ιστορίας, του Μεγάλου Αλεξάνδρου;
Όμως, η εθνική ταυτότητα συντίθεται από τα στοιχεία του πολιτισμικού φορτίου και των ιδεολογικών συνιστωσών κάθε λαού, όπως η καταγωγή, η ιστορική διαδρομή, οι παραδόσεις, τα ήθη, τα έθιμα, η τέχνη, η γλώσσα, η θρησκεία, η παιδεία, κ.λ.π., τα οποία με τη σειρά τους σμιλεύουν την ταυτοτική εθνική συνείδηση του λαού. Συνεπώς, η ταυτοτική εθνική συνείδηση, ο πυρήνας της εθνικής ταυτότητας, δεν κλέβεται και δεν αγοράζεται, παρά δημιουργείται με την πάροδο των αιώνων από τις ίδιες τις κοινωνίες των λαών. Δεν αρκεί η κατοίκηση ενός κομματιού γεωγραφικού χώρου για να σε χρήσει Μακεδόνα, όταν τα κύρια πολιτισμικά σου στοιχεία δεν μπορούν να υποστηρίξουν τη μακεδονική καταγωγή.
Για να έχει ένας λαός εθνική συνείδηση απαιτείται να διαθέτει συλλογική εθνική ταυτότητα και ταυτοτική πολιτειακή συλλογικότητα. Οι ανιστόρητοι και κακόβουλοι γείτονές μας δεν διαθέτουν τίποτα από τα παραπάνω που να ταυτίζεται με την μακεδονική καταγωγή και τους Μακεδόνες. Οι κάτοικοι του τεχνητού κρατιδίου είναι Σλάβοι και Αλβανοί, η επίσημη γλώσσα βουλγαρικό ιδίωμα, οι πολιτισμικές καταβολές σλαβικές και αλβανικές, η παιδεία και οι παραδόσεις σλαβικές. Άλλωστε, το ότι οι Σλάβοι κατοίκησαν την περιοχή μια με μιάμιση χιλιετία μετά τον Μέγα Αλέξανδρο είναι γνωστό σε όλους. Προφανώς, αυτό το γνωρίζει και η καθεστηκυία τάξη των Σκοπίων, αλλά συνεχίζει να θέλει να καπηλευτεί κάτι που ποτέ δεν της ανήκε. Κατά συνέπεια, οι προσπάθειες ενστάλαξης του μακεδονικού γονιδίου στο σλαβικό δεν γίνονται από ανιστορικότητα αλλά από κακοήθη σκοπιμότητα, η οποία αποβλέπει στη διατήρηση της συνοχής του λαϊκού συνονθυλεύματος και κατ’ επέκταση στην επιβίωση του κρατιδίου ως κρατικής οντότητας. Μια κρατική οντότητα που τρέφει ένα διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο στο ίδιο το κρατίδιο και προσπορίζει οφέλη στο δυτικό διεθνές κατεστημένο (ΝΑΤΟ και ΕΕ), το οποίο νοιώθει να απειλείται από τη διείσδυση της Ρωσίας στο υπογάστριο της Ευρώπης.
Στο ερώτημα τι μέλλει γενέσθαι, η απάντηση είναι απλή και σύντομη. Θα χαθεί άλλη μια μάχη∙ όπως χάθηκε και με την είσοδο της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ. Συγκατανεύσαμε χωρίς να πάρουμε τίποτα! Ούτε τον καθορισμό της ΑΟΖ, ούτε το σεβασμό των δικαιωμάτων και την προστασία των περιουσιών των ομογενών μας. Θα χαθεί η μάχη επειδή το πολιτικό προσωπικό της τελευταίας τριακονταετίας στην Ελλάδα είναι ανίκανο να επιλύσει σοβαρά διαχειριστικά προβλήματα, πόσο μάλλον φλέγοντα εθνικά. Ένα πολιτικό σύστημα που αδυνατεί να ελέγξει τους τραμπουκισμούς των συνδικαλιστών και των φοιτητών και τους βανδαλισμούς δημόσιας περιουσίας από μικρές ομάδες αναρχοαυτόνομων και μπαχαλάκηδων δεν μπορεί να έχει το σθένος να ορθώσει ανάστημα σε μια διεθνή διαπραγμάτευση.
Αφήστε που στην παρούσα συγκυρία, το μισό Υπουργικό Συμβούλιο, χάριν ενός κακώς εννοούμενου αριστερού διεθνισμού, τον οποίο εμπέδωσαν στα πανεπιστήμια των χωρών του ακραιφνούς καπιταλισμού, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα με την παραχώρηση του όρου Μακεδονία στους ανιστόρητους Σλάβους γείτονες.
* Ο κ. Ανδρέας Μήλιος είναι διδάκτορας Πολιτειολογίας του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης, συγγραφέας του βιβλίου “Αρχαία και σύγχρονη δημοκρατία-Διδάγματα από την αρχαία”.
