Αγαπητό μου ημερολόγιο σήμερα κοιτώντας αυτή την θέα την ώρα που το σούρουπο έρχεται στην πόλη , νοστάλγησα εκείνες τις νύχτες!
Εκείνες τις νύχτες που η πόλη δεν κοιμόταν ποτέ ή τουλάχιστον έτσι το βλέπαμε εμείς , σε εκείνη την ηλικία .
Τις νύχτες που ακούγαμε ..Πούλα με για λίγη σιγουριά … (Πυξ Λαξ ,ναι!!!) ακόμα όταν τους ακούω νιώθω αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα , ότι κάτι έφυγε αλλά που δε θα ήθελα να φύγει …αυτό το μούδιασμα !
Αυτή η εικόνα μου θύμισε, εκείνο το άρωμα των δέντρων , που την μυρωδιά τους την συν έδεσα με αυτό το μέρος , εκείνη την δροσιά που ένιωθα στο σώμα μου όταν ερχόταν το σούρουπο , ενώ πήγαινα στην δουλειά….. περιμένοντας να δω εκείνον τον κόσμο … τον ίδιο κόσμο!
Νοσταλγία , είναι λαχτάρα της επιστροφής σε αυτό που ήθελες , που αγάπησες ,που έζησες!
Λαχτάρα για ανθρώπους ,φίλους , εποχές ,έρωτες ,παλιές αγάπες (που πηγαίνουν στο παράδεισο), για ταξίδια , γεύσεις , αρώματα κι άλλα τόσα που υπάρχουν στην ζωή!
Κι εγώ αυτό ήθελα απόψε , την επιστροφή …στα καλοκαίρια που γέμιζε με κόσμο η πόλη,
σε εκείνα το μαγαζιά που αγαπήσαμε πολλοί … και δουλέψαμε τότε, άλλοι τόσοι .. μου έλειψε ο κόσμος τους , οι μουσικές τους …. αυτή η αίσθηση χαράς που ένιωθε η ψύχη μου , μου έλειψαν οι άνθρωποι που συναντήθηκαν οι μοίρες μας και ήρθαμε αντιμέτωποι με όμορφες καταστάσεις…..νοστάλγησα την αφετηρία εκείνων των καταστάσεων! Θα ήθελα να ανέβω την Μητροπόλεως τα φώτα του δρόμου και των τότε ανοιχτών καταστημάτων…να με οδηγούν στον Πήγασο … σε εκείνα τα ραντεβού! Θα ήθελα να πιω ρετσίνα στο Καλύβι και να δω την μισή πόλη εκεί ..δίπλα στην λίμνη , φυσικά να πάω για δουλειά στο Έντεχνο με την μοναδική του μουσική , για μια κουραστική αλλά τρελή νύχτα με εκείνους τους ανθρώπους… να περιμένω την φίλη μου για τα μεταμεσονύχτια σφηνάκια στον Οίστρο καταλήγοντας πλέον ,πρωινές ώρες για φαγητό στον Κόπανο (πραγματικά αν έχεις πιει τον Βόσπορο τα τρως όλα)…. αυτά λοιπόν θα ήθελα απόψε!
Όμως, οι Πυξ Λαξ δεν υπάρχουν πια , οι μουσικές προτιμήσεις αλλάξανε , όπως κι εκείνα τα μαγαζιά ..έκλεισαν …πήραν άλλα την θέση τους ..”άγνωστα με άγνωστο κόσμο ”… και ….μερικοί άνθρωποι φύγανε αλλά κάτι έμεινε ίδιο ….η πόλη ! Αυτή και η αρχοντιά της….
Η νοσταλγία μπορεί να σου ταράξει το μυαλό και την ψυχή έχει την δύναμη να σου προκαλέσει επιπτώσεις στο σώμα ..(.εξ ου οι πεταλουδίτσες στο στομάχι) …δεν είναι όμορφη σκέψη αλλά όμορφο συναίσθημα!
Ο άνθρωπος κατά την γνώμη μου είναι ευτυχισμένος , όταν μπορεί να θυμηθεί το παρελθόν , να συγκεντρωθεί στον παρόν και να ονειρευτεί το μέλλον!
Υ.Γ Οι σημερινές μου σκέψεις προκλήθηκαν από μια απλή εικόνα… και με πήγε λίγα χρόνια πίσω ..μόνο λίγα όμως .. αφιερωμένο στους αγαπημένους ανθρώπους από εκείνα τα βράδια … στο τότε Έντεχνο (που πλέον δεν υπάρχει) , στον ”γνωστό – άγνωστο κόσμο του”….στην κολλητή μου και στα πάλαι ποτέ ξενύχτια μας… στην εποχή που έφυγε και μαζί της έφυγαν …..εκείνες οι νύχτες !
Τα φιλιά μου!
