Eφυγε από τη ζωή σαν σήμερα, στις 20 Φεβρουαρίου 1960, σε ηλικία 62 ετών. Είχε προβλήματα με την καρδιά του -τρία χρόνια πριν, το 1957 είχε υποστεί έμφραγμα- αλλά δεν σταμάτησε ούτε το θέατρο, ούτε το κάπνισμα. Ο θάνατος τον βρήκε ενώ ετοιμαζόταν να πάει στο θέατρό του.
Η είδηση έγινε πρωτοσέλιδο. Περισσότεροι από 50.000 Αθηναίοι τον αποχαιρέτησαν.
Και παρά τον μεγάλο έρωτα με την ηθοποιό Ίλια Λιβυκού -παρτενέρ του στις περισσότερες ταινίες- ο Λογοθετίδης δεν παντρεύτηκε ποτέ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ελλείψει συγγενών, τα συλλυπητήρια μετά τη νεκρώσιμη ακολουθία δέχονταν οι συνάδελφοί του ηθοποιοί.
Τα δύο του αδέλφια ζούσαν μακριά. Η αδελφή του στην Αμερική και ο αδελφός του στην Κωνσταντινούπολη, όπου είχε περάσει και τα παιδικά του χρόνια.
Το πραγματικό όνομα του Βασίλη Λογοθετίδη (Μυριόφυτο Θράκης 1898 – 20 Φεβρουαρίου 1960) ήταν Βασίλης Ταυλαρίδης. Καθιέρωσε το επίθετο Λογοθετίδης με το ντεμπούτο του στο θέατρο το 1919.
Έζησε τα νεανικά του χρόνια στην Κωνσταντινούπολη. Το 1915 αποφοίτησε από το περίφημο Ζωγράφειο Γυμνάσιο και τον επόμενο χρόνο εμφανίσθηκε ερασιτεχνικά σε θεατρική σκηνή της Κωνσταντινούπολης κάνοντας μεγάλη εντύπωση.
«…. Στο θέατρο μπήκε κατά τύχη. Όπως γράφει η Φίνος Φίλμ, ο νεαρός Λογοθετίδης είχε φύγει από την Κωνσταντινούπολη με την κοπέλα του, αφού οι γονείς τους βάζανε εμπόδια στη σχέση τους. Άστεγοι και χωρίς χρήματα, βρήκανε καταφύγιο στον θίασο Κοτοπούλη, που εκείνη την εποχή αναζητούσε ηθοποιούς…»
Η Κοτοπούλη τον είχε δει στην Κωνσταντινούπολη, του πρότεινε συνεργασία και εκείνος, όπως έλεγε ο Αλέκος Σακελλάριος, πήρε το βαλιτσάκι του και την ακολούθησε στην Αθήνα. Συνεργάστηκαν μέχρι το 1935 όταν για μια μόνο θεατρική περίοδο, ο Λογοθετίδης δημιούργησε θίασο συνεταιρικά με την Αλίκη και τον Κώστα Μουσούρη.
Μετά το τέλος της περιόδου εκείνης, επανήλθε στο θίασο της Κοτοπούλη παραμένοντας μέχρι το 1946. Κατά τη θερινή περίοδο του 1947 συνεργάσθηκε με την κυρία Κατερίνα (Ανδρεάδη) και τον χειμώνα του ίδιου έτους συγκρότησε αποκλειστικά δικό του θίασο.
Έπαιξε σε περισσότερα από 200 ξένα θεατρικά έργα μεταξύ των οποίων στο «Αρσενικό και παλιά δαντέλα» του Κέσσερλινγκ, στο «Έξυπνοι και κουτοί» του Γκάρσον Κάνιν, στην κωμωδία του Σαίξπηρ «Όπως σας αρέσει», στον «Βολπόνε» του Μπεν Τζόνσον, στο «Γαμπρός του κ. Πουαριέ» του Οζιέ, στο «Κνοκ» του Ζυλ Ρομαίν κ.ά. καθώς επίσης και σε περισσότερες από 110 κωμωδίες Ελλήνων συγγραφέων (Δημήτρη Ψαθά, Αλέκου Σακελλάριου, Χρήστου Γιαννακόπουλου, Σπύρου Μελά, Γεώργιου Ρούσσου κ.α.).
Ο Βασίλης Λογοθετίδης ήταν και από τους πρώτους ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου. Πρωτοεμφανίζεται στο σινεμά το 1933, σε ταινίες που σχεδόν σε όλες και πρωταγωνιστεί -Κακός δρόμος (1933), Μαντάμ Σουσού (1948), Οι Γερμανοί ξανάρχονται (1948), Ένα βότσαλο στη λίμνη (1952), Σάντα Τσικίτα (1953), Δεσποινίς ετών 39 (1954), Ούτε γάτα, ούτε ζημιά (1955), Η κάλπικη λίρα (1955), Ο ζηλιαρόγατος (1956), Δελησταύρου και υιός (1957) και Ένας ήρως με παντούφλες (1958) που ήταν και η τελευταία κινηματογραφική του παρουσία.
Το 1957 έκανε περιοδεία σε οκτώ πόλεις των ΗΠΑ. Στο Πίτσμπουργκ, ο δήμαρχος της πόλης του παρέδωσε το χρυσό κλειδί της πόλης, τιμή που δεν έχει ξαναγίνει σε Έλληνα ηθοποιό.
Όπως είχε πει κάποτε ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος «Ο Λογοθετίδης υπήρξε ο άνθρωπος του λαού, που ένιωσε το λαό και που έπαιξε για το λαό».
Πέθανε στο σπίτι του στο Παλαιό Φάληρο από ανακοπή. Το απόγευμα της 20ης Φεβρουαρίου ο Λογοθετίδης ετοιμαζόταν να πάει στο θέατρο, όπου πρωταγωνιστούσε στην παράσταση «Ο τελευταίος τίμιος». Την ώρα που ξυριζόταν, υπέστη καρδιακή προσβολή. Η οικιακή βοηθός άκουσε έναν ασυνήθιστο θόρυβο και έτρεξε στο μπάνιο, όπου τον βρήκε νεκρό.
Η είδηση του θανάτου του έγινε πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες όχι μόνο γιατί χάθηκε ένας από τους μεγαλύτερους κωμικούς της γενιάς του, αλλά και γιατί ο Βασίλης Λογοθετίδης ενσάρκωνε αυτόν ακριβώς τον μέσο μεταπολεμικό Νεοέλληνα μικροαστό που έβγαινε από τη μιζέρια και προχωρούσε προς μια ελπιδοφόρα ανάπτυξη.
Ο «τύπος» του ενέπνευσε πολλούς συγγραφείς, το πηγαίο ταλέντο και η εύφορη φαντασία του υπήρξαν γνώμονας για νεώτερους ηθοποιούς.
Είχαν πει για αυτόν…
Ντίνος Ηλιόπουλος: «Ο Λογοθετίδης υπήρξε παράδειγμα γενναίου καλλιτέχνου, που δε θέλησε να υποκύψει αμαχητί».
Δημήτρης Χορν: «Αν δεν υπήρχε το εμπόδιο της γλώσσας, θα είχε αναγνωριστεί από όλο τον κόσμο σαν ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της εποχής μας».
Κάρολος Κουν: «Θρηνώ τον θάνατο του Λογοθετίδη και αισθάνομαι να έφυγε κάτι πολύτιμο».
Μαίρη Αρώνη: «ξέρω πως στη δική μου νεότερη γενιά δεν θα ξαναδούμε Λογοθετίδη. Δεν γεννιούνται συχνά οι μεγάλοι»….
Και κάτι για το τέλος. Όπως έλεγε ο Δημήτρης Μυράτ (εφημερίδα «Ελευθερία», 28/4/1963) «(…) Δεν υπήρξε ποτέ ωραίος, αλλά είναι κι αυτό ένα παράξενο χαρακτηριστικό των κωμικών, αρέσουν στις γυναίκες. Ο Λογοθετίδης είχε εξαιρετική επιτυχία. Σκυλιάζαμε οι νεότεροι του θιάσου, ο Μινωτής, εγώ, παριστάναμε τους καρδιοκατακτητές επί σκηνής, τις κατακτήσεις εκτός θεάτρου τις είχε εκείνος!…»
https://www.youtube.com/watch?v=MHEk21n87CA
