Η πρώτη δουλειά κάθε γιατρού/ μηχανικού/γκαραζιέρη, καθώς και κάθε επαγγελματία του οποίου η δουλειά αρχίζει με διάγνωση, είναι να βγάλει σκάρτες τις διαγνώσεις και την επαγγελματική επάρκεια κάθε προηγούμενου που έχει επισκεφθεί ο οιονεί πελάτης του. Είναι θέμα επιβίωσης για αυτόν.
Από κει και πέρα εναπομένει στον ανίδεο πελάτη να αποφασίσει με ‘αμπεμπεμπλόμ’ ποιος απ’ όλους τους επαγγελματίες που επισκέφθηκε είναι ο πιο σοβαρός και ο περισσότερο κατάλληλος να διεκπεραιώσει την δουλειά του.
Κάπως έτσι δουλεύει το σύστημα και στις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες. Κι επειδή τα κριτήρια επιλογής καλού πολιτικού δεν τα κατέχει ο μέσος πολίτης αναγκαστικά αυτός ο τελευταίος στηρίζεται κατά κύριο λόγο στις εντυπώσεις του. Επιλέγει την τελική συνισταμένη με βάση δευτερεύουσες και τριτεύουσες συνιστώσες. Και κυρίως με βάση αυτό το οποίο γνωρίζει, κατέχει και είναι ο ίδιος. Ο Μαρξ αυτό το έλεγε η ταξικότητα της ψήφου. Ο Φρόυντ -αν ανακατευόταν με την πολιτική- θα το έλεγε ‘κάθεξη’ και θα θα είχε περισσότερο δίκιο από τον Μαρξ γιατί έχει να κάνει περισσότερο με την προβολή της προσωπικότητας του καθενός και λιγότερο με τις επιταγές της κοινωνικής του θέσης. Αληθεύει αναγωγικά και στο πεδίο της πολιτικής η γνωστή ρήση του Ralph Waldo Emerson πως «ο θεός των κανιβάλων είναι κανίβαλος, των σταυροφόρων, σταυροφόρος και των εμπόρων έμπορος.» Ετσι και στην πολιτική ο εκλεχτός του απατεώνα είναι απατεώνας, του ψεύτη ψεύτης και του κρατιστή, κρατιστής.
Το έργο που ανεβαίνει στο πολιτικό πάλκο σε κάθε νέα εκλογική σαιζόν, τα σκηνικά, τα κοστούμια που προβάρονται, οι ρόλοι που αγορεύονται δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια αντανάκλαση της πλατείας του θεάτρου. Το κοινό είναι αυτό που επιλέγει άρα σε τελική ανάλυση είναι αυτό που ανεβάζει τα έργα.
Κάπως έτσι παραστάσεις με μεγάλη επιτυχία στο παρελθόν ξαφνικά καταβαραθρώνονται, συντελεστές και ηθοποιοί ινδάλματα που φάνταζαν αθάνατα ξαφνικά αφανίζονται και κάτι περιφερειακά θεατράκια που δεν βγάζανε ούτε το νοίκι, έρχονται στο προσκήνιο με σουξέ μεγάλο.
