Αν αποφασίσεις να χαρίσεις μια βόλτα γύρω από την λίμνη στον εαυτό σου, ανακαλύπτεις πως κάθε φορά, είναι και μια καινούργια εμπειρία. Σήμερα φυσάει πολύ, η λίμνη είναι γεμάτη μεγάλα κύματα, ξεχασμένα φύλλα χορεύουν στην άσφαλτο και ξερόκλαδα πέφτουν με κρότο κάτω. Ο χειμώνας αποχωρεί με μανιασμένη δυσαρέσκεια, χτυπάει με νεύρα τα πόδια του στο χώμα, η άνοιξη εισβάλει με αποφασιστική ηρεμία, χαμογελάει αινιγματικά, σημασία δεν του δίνει. Γύρω της σκάνε αμέτρητα αγριολούλουδα, γεμίζει ο αέρας χρώματα. Ο πόλεμος όπου νάναι θα τελειώσει.
Μετά την Μαυριώτισσα ένα ουράνιο τόξο,κατάπληκτο από τα ίδια του τα χρώματα, στολίζει αναποφάσιστο τον ορίζοντα. Ήρθε για να μείνει; Για πόσο θα αντέξει η εύθραυστή του υπόσταση;
Προς το παρόν, αντέχει. Θέλω να περπατήσω νοερά επάνω του, και για δες, το καταφέρνω. Όχι, δεν θέλω να αλλάξω φύλο (έτσι μας λέγανε όταν είμασταν παιδιά) εγώ θέλω μόνο να αφήσω εκεί την ανώριμή μου υπόσταση και την αδυναμία μου να ελέγξω το πόσο πολύ με πληγώνουν οι νόμοι των ανθρώπων. Και ενώ ο αέρας λυσσομανάει και μου μπατσίζει τα μάγουλα με δύναμη, εγώ παλεύω να ισορροπήσω πάνω στην δική μου αδυναμία και να κερδίσω μια ολόδική μου μάχη σαν και εκείνη που συμβαίνει τώρα, μπροστά στα μάτια μου, σε ετούτο το μεταίχμιο της αλλαγής των εποχών…
Ντίνα Αγράμπελη
