Ξέρω πως ο Οζου θεωρείται , και δίκαια, από τους κορυφαίους σκηνοθέτες, αλλά ξαναβλέποντας, μετά από χρόνια, το Tokyo story, και έχοντας δει νωρίτερα φέτος το Floating weeds, οφείλω να ομολογήσω πως ο κινηματογράφος του με αφήνει κάπως αδιάφορο. Ξεκινώ πάντα νιώθοντας αυτήν τη μοναδική αίσθηση ας το πω θαλπωρής που αναδύουν οι εικόνες του, και στη συνέχεια , καθώς η ταινία επικεντρώνεται στα πρόσωπα που σχετίζονται μεταξύ τους μέσα από απλούς διαλόγους που παραπέμπουν, όπως το καταλαβαίνω, στη νοσταλγία μιας αθωότητας κυρίαρχης στο πνεύμα των ταινιών, νιώθω να απομακρυνομαι.
Οι ήρωες δε με αγγίζουν, τα συμβάντα δε με συγκινούν πραγματικά, και η διάχυτη καλοσύνη( ακόμα κι όταν πρόκειται για ήρωες που δε συμπεριφέρονται σωστά) μου φαίνεται περισσότερο σαν επίκληση ενός- οικογενειακου- παραδείσου και της μαγείας μιας παράδοσης που φθίνει, που μέσω μιας εξιδανίκευσης αγγίζουν σχεδόν τη σφαίρα του φανταστικού. Αλλα ενώ, για παράδειγμα, σε ταινίες του Τατί, όπως οι Διακοπές του κου Υλω η ο Θείος μου, νιώθω αυτόν τον παράδεισο ( ίσως γιατί βασίζεται σε ενα αόρατο βλέμμα που χαϊδεύει τα πάντα εξημερωνοντας τα), στις ταινίες του Όζου η επικέντρωση στην οικογενειακή ιστορία μάλλον τελικά με αφήνει εκτός ( κι αυτό δεν αρκεί για να εξηγήσει την αποστασιοποίηση μου, καθώς ανακαλώ ταινίες με τέτοια επικέντρωση που με έχουν συγκινήσει πολύ). Ή μπορεί αυτή η απλότητα, βασισμένη ίσως στην ιαπωνική παράδοση( αν και έχω διαβάσει την άποψη πως η μάτια του είναι αρκετά δυτική), να μη μπορεί να προσληφθεί από τον αρκετά διεστραμμένο μου ( πολιτισμικά) τρόπο αντίληψης, με τον οποίο προσεγγίζω το σινεμά και τον κόσμο.
Η οριστική εξήγηση εκκρεμεί, αλλά το γεγονός παραμένει πως παρακολουθώντας το Tokyo story βαρέθηκα αρκετά.
Νίκος Οικονομίδης
