Τη φωτογραφία του γάμου του Λεωνίδα Μπίβουλα και της Χαρίκλειας Τατούλη που έγινε το 1910, έστειλε ο Τζιώρτζιος το 1958 στην εφημερίδα “Φωνή της Καστοριάς”, συνοδευόμενη από ένα καταπληκτικό διευκρινιστικό κείμενο γραμμένο στην ντοπιολαλιά. Έχει ως εξής:
“Ζούσε στη Καστουριά ένας λεβεντάνθρουπος, ου Ληουνίδας του Μπίβουλα, τσαρουχάς και τρανός επιχειρηματίας. Είχε τη λίμνη κάμπουσα χρόνια και πρώτος έβγαλε τα παμπόρια στη Καστουριά, με τα μουτόρια. Πάντρεψε δυο τσιούπες, και έχει έναν λεβέντην γυιόν στην Αμερική του Γιώργη, λεβεντόπαιδο, ανώτερο που του μπουμπά του. Παντρέφτηκε του 1910 ου Ληουνίδας με τη τσιούπω του Αναστάση και της Ανθηνάς του Τατούλη, τη Χαρίκλεια, αντίκα τσιούπω.
Στου κάντρο της χαράς του, πρώτη αράδα, που πάνου είναι ου λαλητάς, Πέτρος Δούκας, με φώνια, Σελτσιώτης, ου Καστοριανός ου Σιούλης με βιουλί, ένας Μπουγατσιώτης με φέσι, ου Σελτσιώτης ου Νάτσιος ου Καραπουστόλης με μπουρί τρίτος λαλητάς, ου Νούμης ου αδαρφός του Ληονίδα, ου Λάζαρης του Τρανταφύλλου, ου Τόλης του Πούλιου, με τριμπόνι αδαρφός του Μπήτα πούηχαμε στη Καστουριά, ου Τζηκαλιός ου Θανάσης με λαγούτο κι Ντούντας ου Γιάννης με γκαρνέτο, αρχηγός λεβέντης λαλητάς, όλοι Σελτσιώτες.
Δεύτερη αράδα, η Αλεξάνδρα η αδαρφή του Ληουνίδα με τουν άντρα της του Γιάγκο του Ταβαντζή που έφκενεν αντίκες μόμιλα που σε σμπόριαζαν, ου Ληουνίδας με τη Χαρίκλεια καμαρουτοί, η Πουληξένη η αδαρφή του Ληουνίδα με τουν άντρα της τουν Αχιλλέα του Μανακίδη κι ου Αναστάσης ου Μπατιάνης, μπατζιανάκης του Ντούντα με τάργανο με ζίλι, αυτό που λεν τώρα τζάζμπαντ, τα χαρούμενα νειάτα “νάηταν τα έρμα τα νειάτα δυο φουρές” που λέει και του τραγούδι.
Τρίτη αράδα. Η Μάννα του Ληουνίδα, ου μπομπάς του ου Γιώργης, ου αδαρφός του, ου Χρυσός ου Τσιουλάκης. Και στη μπόκια την αράδα, τέταρτη, είναι η αδαρφή του Αχιλλέα Μανακίδη, ένας συμπεθερός Χρουπιστινός με του σιουσέ τη ρακή για να κερνάη τους κόσμους μ’ ένα δίχτι που θα νάηχε ηλιαστά και πασαλιμάνια, ου Θανάσης ου Ταβαντζής συμπέθερός και ένας μικρός Μανακίδης ή Ταβαντζής, να με σκουρέσετε, δεν αδουκιούμαι, γετί δεν ήμουν στη χαρά, ιγώ ήμουν στου Τσουτύλι, μάθαινα γράμματα, γετί δεν είχαμε τότε τρανά σκουλειά στη Καστουριά. Γειά σας και κατά του πόθο σας, κι οι αρραβουνιασμένοι, και στην καθολική.
ΤΖΙΩΡΤΖΙΟΣ Κουζιάνη 14/1/1958″.
Επεξηγήσεις:
1) η λέξη αντίκα στην έκφραση “αντίκα τσιούπω” χρησιμοποιείτε μεταφορικά ως εξαιρετικός άνθρωπος,
2) λαλητάς=οργανοπαίχτης, συνήθως πνευστών οργάνων,
3) φώνια=πιθανότατα το πνευστό όργανο τούμπα,
4) Σελτσιώτης= με καταγωγή ή ο κάτοικος της Εράτυρας (παλιά ονομασία Σέλιτσα),
5) μπουρί=πνευστό όργανο σαν μεγάλος αυλός, στην φωτογραφία ίσως πρόκειται για τρομπέτα,
6) γκαρνέτο=πνευστό όργανο τύπου κλαρίνο,
7) μόμιλα=έπιπλα,
8) σμπόριαζαν=ομιλούσαν, μεταφορικά σαν ζωντανά πράγματα,
9) τάργανο με ζίλι=νταούλι που είχε πάνω του ζήλια (κύμβαλα). Γενικά με την λέξη τάργανα ονόμαζαν τις μπάντες,
10) μπόκια=τελευταία,
11) σουσιές=μπουκάλι ή φιάλη.
Φωτογραφία και κείμενο δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα “Φωνή της Καστοριάς”, φύλλο 607, 26/1/1958.
Μπάμπης Παπαθανασίου
