Πέρασα όλη την παιδική μου ηλικία στη γειτονιά που δέσποζε το στοιχειωμένο σπίτι. Παράθυρα έχασκαν άδεια, τα κουφώματα κρέμονταν στον αέρα, κεραμίδια έπεφταν με κρότο και η αυλή ήταν γεμάτη τσουκνίδες και θεόρατα αγριόχορτα, όπου μέσα φώλιαζαν φίδια και ποντίκια. Τα καλοκαίρια μετά το κρυφτό, μαζευόμασταν στα πεζούλια των γύρω σπιτιών ή της βρύσης Χατζήπαπα και λέγαμε ιστορίες για φαντάσματα. Η παλιά Οικοκυρική Σχολή. Απομεινάρι ενός ένδοξου παρελθόντος όπου το Βογατσικό ήταν κωμόπολη 3000 και πλέον μόνιμων κατοίκων. Τώρα οι μόνιμοι κάτοικοι μετά βίας φτάνουν τους 450.
Η παλιά Οικοκυρική Σχολή βέβαια είχε την τιμητική της κάθε φορά που πλησίαζαν εκλογές. Ειδικά οι δημοτικές. Ήταν το καταλληλότερο επιχείρημα προς άγραν ψήφων. Μελέτες επί μελετών για να γίνει Λαογραφικό Μουσείο. Μελέτες επί μελετών για χρηματοδοτήσεις, προγράμματα ΕΣΠΑ κτλ. Και κονδύλια.. Κονδύλια που χάθηκαν κάπου στα μισά του δρόμου, ανηφορίζοντας τον “Καζούκουρα”… Θα είχε ενδιαφέρον να ψάξουν κάποια φορά οι αρμόδιοι που πήγαν τα λεφτά… Η ιδιότυπη Ομερτά που επικρατεί στις μικρές κοινωνίες μπορεί να βοηθά βραχυπρόθεσμα τους ντόπιους διατηρώντας μια εύθραυστη ειρήνη μεταξύ των κατοίκων, μακροπρόθεσμα όμως κάνει ζημιά.
Με τα πολλά ρήμαξε και αυτό το κτίριο, όπως και πολλά άλλα στο Βογατσικό. Και δε ξέρω αν μπορεί να σωθεί πλέον, ή αν η μόνη λύση είναι η κατεδάφιση από τους αρμόδιους φορείς. Εκτός κι αν προλάβει και αυτοκατεδαφιστεί από μόνο του για λόγους ευθιξίας.
Βέβαια η ευθύνη βαρύνει τις εκάστοτες δημοτικές αρχές. Το ίδιο βέβαια όμως βαρύνει και όλους τους Βογατσιώτες, ακόμα και της υποφαινόμενης που γράφει αυτές τις αράδες. Γιατί καλά είναι να υπερηφανευόμαστε ότι είμαστε από το χωριό του μεγάλου Ίωνα Δραγούμη -εξού και το όνομα του πρώην καποδιστριακού δήμου, και νυν καλλικρατικής δημοτικής ενότητας, αλλά αυτό από μόνο του δε φτάνει. Άλλωστε η αλήθεια είναι ότι η οικογένεια των Δραγουμαίων έφυγε πολύ νωρίς από το χωριό και δεν έδειξε ποτέ και κανέναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον τόπο τους, πλην κάνα δυο απογόνων που εμφανίστηκαν κατά καιρούς κάπως σαν διάττοντες αστέρες!
Και φυσικά όταν φτάνεις σε σημείο όπου σήμερα το μόνο που έχεις να αντιπαραβάλλεις στην μεγάλη ιστορία του χωριού, είναι έναν πολιτιστικό – αθλητικό σύλλογο με μόνο μέλημα το ποδόσφαιρο και ένα 10ημερο πολιτιστικών εκδηλώσεων τον Αύγουστο, ενώ όλο το χειμώνα χορεύουμε με τους λύκους και τις αρκούδες τότε κάτι δε πάει καλά.
Η παλιά Οικοκυρική σχολή. Κάθε φορά που περνάω από εκεί ιδίως το βράδυ, ακόμα και τώρα στην ενήλικη ζωή μου, ανατριχιάζω. Και νιώθω τα φαντάσματα των παιδικών μου χρόνων να με κρυφοκοιτάνε από τα γκρεμισμένα παράθυρα και τις ρωγμές των τοίχων περιμένοντας τη λύτρωση. Την όποια λύτρωση…
Ξανθίππη Μουράτη
