Είναι και κάτι μέρες φίλε μου… Κάτι μέρες!!!
Γεννιέται ένα τόσο δα θαυματάκι μέσα σου και συ δεν θυμάσαι ποιος έριξε σπόρο. Του δίνεις όνομα , το λες Πίστη , το παίρνεις στα χέρια σου. Δες πόσο σου μοιάζει.
Ακόμα και συ και συ που αμφέβαλλες για εκείνους τους σπόρους.
Που ποτέ σου δε φύτεψες.
Κι αν κάποτε φύτεψες, νεράκι δεν έριξες.
Κι αν κάποτε έριξες , μετά το ξερίζωσες.
Ακόμα και συ ανασαίνεις βαθύτερα και κοιτάς – έστω στα κλεφτά- μέσα σου. Κόβεις λουλούδια που ποτέ σου δε φύτεψες κι όλα σου φαίνονται όμορφα, σχεδόν πιθανά κι ας μην είναι.
Μη μου πεις τώρα όχι!!!
Μη μου πεις πως δε νιώθεις αυτή τη ζεστή λαχτάρα που αρπάζει τα σωθικά σου, χωρίς να ξέρεις το γιατί. Μη μου πεις πως δεν είναι αρκετή να σκεπάσεις ό,τι σε περιβάλλει και να περισσεύει – ναι – να περισσεύει να σκεπάσεις και σένα.
ΕΣΕΝΑ…
Ήταν τόσες οι στιγμές που με τον εαυτό σου πάλεψες. Αμέτρητες φορές στάθηκες απέναντι και τον καταδίκασες για όσα ποτέ δεν απέκτησες, για κείνα που κάποτε έχασες. Θυμήσου πόσο τον πλήγωνες, δικά του ήταν όλα εκείνα τα δάκρυα, να τα βλέπεις δεν άντεχες, ξέρω. Χτυπούσες και στεκόταν αμίλητος για να νιώσεις καλύτερα με αυτά τα ξεσπάσματα. Και μετά σε ρωτούσε εάν πόνεσες με τα τόσα χτυπήματα λες κι αυτόν δεν τον πόνεσες και συ έλεγες όχι. Πόσα ψέματα φίλε μου….
Του χρωστάς τα λουλούδια που άνθισαν. Που ποτέ σου δε φύτεψες, που ποτέ δεν τα πότισες, που μετά τα ξερίζωσες. Του χρωστάς!! Έστω ένα…
Και μετά ..
Ας ξεχάσεις τους σπόρους, ας μη σου μοιάζει πια τίποτα, ας μη βλέπεις τα δάκρυα . Ας σταθείς πάλι απέναντι.
Ναι…. Θα ζητάς ξανά τα χτυπήματα για να σε ρωτάει κάποιος αν πόνεσες … που εσύ πρώτος τον πόνεσες και θα λείπει η λαχτάρα . Ω ναι θα είναι οι άλλες ημέρες.
Όμως φίλε ποιος νοιάζεται ;
Τώρα νιώθεις πως ψήλωσες. Πως μπορείς να μοιράζεσαι.
Κάτι έχουν ετούτες οι μέρες και μην πεις τώρα όχι!!!!
ΜΑΡΙΑ ΚΑΝΔΥΛΗ “ΕΝΙΚΟΣ ΜΑΝΔΥΑΣ”
Ζω σε μια πόλη με θάλασσα, κατάγομαι από μια πόλη με λίμνη. Παντού νερό… Εγώ όμως δηλώνω της γης επειδή δεν μπορώ να δηλώσω αερικό. Γράφω συνέχεια ακόμα κι όταν δεν κρατώ στυλό, ακόμα κι όταν μου λείπει το χαρτί εγώ γράφω. Καταγράφω είναι μάλλον η σωστή λέξη. Επίμονα, επίπονα καταγράφω συναισθήματα: Δικά μου, δικά σου, ό,τι βρώ. Έκρυψα σε ένα βιβλίο τις πρώτες καταγραφές, για να μην τις χάσω. Πλυμένα Λάβαρα και γω υπογράφοντας συγγραφέας του, ταυτόχρονα υποσχέθηκα να συνεχίσω -χωρίς στυλό χωρίς χαρτί- να ψάχνω συναισθήματα : Δικά μου, δικά σου, ό,τι βρω. Πιστεύω στον καλύτερο μας εαυτό όμως δε με ξαφνιάζει και ο χειρότερος. Ονειροβατώ με ρεαλιστικό τρόπο κι έτσι στριμώχνω μια δική μου ανεπίσημη πραγματικότητα μέσα στην άλλη. Την επίσημη. Αγαπώ τις αυθόρμητες πράξεις, απεχθάνομαι τις σκόπιμες απραξίες. Θυμάμαι το χθες, περιμένω το αύριο, ζω το τώρα.
