Υπάρχει ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνία, ένα κλασσικό ποίημα του Alfred Tennyson, γραμμένο το 1842 που παραμένει εξαιρετικά δημοφιλές στους κύκλους των ανθρώπων περιπέτειας.
Λέγεται Ulysses (Οδυσσέας) και έχει να κάνει με την ρουτίνα που θέλει να αποτινάξει από πάνω του ο βασιλιάς της Ιθάκης μετά τον γυρισμό του και την επανα-εγκαθίδρηση στον θρόνο του. Το ποίημα έχει ήδη μεταφραστεί στα ελληνικά από τον Καζαντζάκη, αλλά, συγκρίνοντας πρωτότυπο με μετάφραση, διαπίστωσα πως δεν πολυπατάνε μεταξύ τους, οπότε έκανα άλλη μια προσπάθεια μετάφρασης εγώ ο ίδιος.
Κι επειδή Καζαντζάκης ελόγου μου δεν είμαι, ευελπιστώ στην επιείκεια σας
Αφαιρώ το πρώτο μέρος και κρατώ το τελείωμα που είναι και εννοιολογικά το πιο μεστό τμήμα.
—————————————————————————–
ΟΔΥΣΣΕΑΣ
Του λόρδου Τένισον
—————————————————————————–
(…)
Ο θάνατος τα τερματίζει όλα.
Μα κάτι πριν την έσχατη στιγμή,
κάποια φτιαξιά του λόγου άξια, μπορεί ακόμα να συμβεί
καθόλου ανάρμοστη σ’ ανθρώπους π’ αντιπάλεψαν θεούς.
Του ήλιου τα θωπεύματα στα βράχια αργοσβήνουν
κι η μέρα η μακριά σιγά-σιγά ξοδεύεται.
Τ’ αργοκίνητο φεγγάρι σκαρφαλώνει.
Βαθιοί του πέλαου οι θρήνοι κι αποκτούν
κι άλλες ακόμα, πρόσθετες, φωνές.
Ελάτε φίλοι μου!
ποτέ δεν είναι αργά έναν καινούργιο κόσμο να ζητήσουμε.
Σπρώχτε το σκαρί απ’ την ακτή να ξεκολλήσει
πιάστε σωστούς σκαρμούς και τα νερά κτυπήστε,
τραγουδιστά απόνερα να γίνουν.
Γιατί σκοπός μου παραμένει ρότα να έχω
απο τη Δύση παραπέρα και τον πνιγμό των δυτικών αστέρων όλων,
μέχρι το θάνατο να συναντήσω.
Μπορεί τα ρεύματα του πόντου να μας καταπιούν
ή να λιμενιάσουμε στις νήσους των Μακάρων
τον έξοχο Αχιλλέα, που γνωρίσαμε, να ξαναδούμε εκεί.
Αν και πολλά μας πήρε η ζωή, πολλά ακόμα απομένουν
Κι αν απ’ τις δυνάμεις τις παλιές δεν περισσεύουν τόσες
που κάποτε κινούσαν γη και ουρανό,
αυτό που είμαστε, είμαστε.
Με ίδια διάθεση κι ηρωική καρδιά,
ίσως λίγο πιο ασθενικοί από τον χρόνο και τη μοίρα,
μα με την θέληση ακόμα ρωμαλέα
να αντιπαλέψουμε, να ψάξουμε να βρούμε
κι όχι ακόμα να παραιτηθούμε.
