Η ζωή μας εξαρτάται από τυχαία γεγονότα και αυτό είναι κάτι που ίσως προτιμάμε να το ξεχνάμε, αλλά είναι εκεί:
Στα χρόνια του β παγκοσμίου πολέμου, δυσεντερία θέριζε τον πληθυσμό του χωριού. Το μικρό κοριτσάκι- μαμά μου υπέφερε, αδυνάτιζε και χλόμιαζε κάθε μέρα και πιο πολύ. Ο κόσμος πέθαινε κόσμος αβοήθητος από φτώχεια, ελλείψεις και άγνοια.
Μια μέρα περάσανε κάποιοι φαντάροι από το χωριό. Ένας από αυτούς, είδε το μικρό κοριτσάκι που έμοιαζε μισοπεθαμένο, ρώτησε τίνος είναι, το εξέτασε, φώναξε την μητέρα του, έγραψε κάτι σε ένα χαρτί και της είπε: “πήγαινε γρήγορα στην Καστοριά και αγόρασε αυτό το φάρμακο να το δώσεις στο παιδί σου”. Έτσι και έγινε. Το κοριτσάκι εκείνο σώθηκε (ευτυχώς) και ακόμα ζει και χαίρεται την ζωή του.
Προφανώς αυτός ο φαντάρος- γιατρός έσωσε την ζωή της μητέρας μου. Που ποτέ δεν έμαθε το όνομά του. Που ποτέ δεν μπόρεσε να τον ευχαριστήσει. Και που ποτέ δεν έμαθε για την δική του τύχη σε εκείνα τα άγρια χρόνια του πολέμου.
Και τώρα ξαναπέστε μου πως μόνοι μας φτιάχνουμε την τύχη μας γιατί κάτι θέλω να δω…
