Ο Δημήτρης Διαμαντίδης κλείνει τα 38 του χρόνια και αυτά που έχει προσφέρει εντός και εκτός παρκέ λάμπουν σαν… διαμάντι. Οι «μπασκετικοί» του gazzetta.gr εύχονται μέσω του Weekend «χρόνια πολλά» με σκέψεις τους, που συνολικά μπορεί να μοιάζουν πολλές, αλλά στην πραγματικότητα είναι ελάχιστες.
Τόσα πολλά έχουν ειπωθεί, τόσα πολλά έχουν γραφτεί, τόση αποθέωση, τόσα δάκρυα, τόσα χαμόγελα και ακόμα φαντάζουν λίγα μπροστά στα κατορθώματα του Δημήτρη Διαμαντίδη.
Ο «Μήτσος» του ελληνικού μπάσκετ κλείνει σήμερα τα 38 του χρόνια, είναι πλέον δύο χρόνια που δεν τον απολαμβάνουμε μέσα στο παρκέ, αλλά είναι σαν… χθες που σκόραρε κόντρα στους Γάλλους και έκανε μια Ελλάδα να παραληρεί, ή που ζάλιζε τον Τζαουάι και έστελνε στον 7ο ουρανό τους φίλους του τριφυλλιού, ή που σήκωνε τα χέρια του ψηλά με κλειστά τα μάτια, φορώντας πουκάμισο πλέον και απολάμβανε την αγνή και χωρίς όρια αγάπη που μπορεί να προσφέρει ένας οπαδός.
Ήταν 6/5 του 1980 όταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης γεννήθηκε, έφτιαξε και ολοκλήρωσε μια καριέρα που τεράστιοι αθλητές δεν τολμούν να κλείσουν τα μάτια και να ονειρευτούν.
Πολλά συντέλεσαν για να φτάσει στην κορυφή…
Η σκληρή δουλειά, η ταπεινότητα, το ταλέντο του, οι άνθρωποι που βρέθηκαν γύρω του όλα αυτά δημιούργησαν έναν πίνακα που το χρώμα που ξεχωρίζει είναι το χρυσό.
Στους περισσότερους αθλητές, τα τρόπαια και αυτά που έχουν καταφέρει είναι αρκετά, για τον Δημήτρη Διαμαντίδη όμως αν μείνει μόνο σε αριθμούς χάνεις ένα τεράστιο κομμάτι. Τα συναισθήματα που έχει… δημιουργήσει δεν χωρούν σε λέξεις και η προσπάθεια πολλές φορές είναι μάταιη.
Το G – Weekend Journal φιλοξενεί όλους τους μπασκετικούς συντάκτες του gazzetta, που αντί για ευχές, προσπαθούν σε λίγες γραμμές να αποτυπώσουν μερικές σκέψεις για το μεγαλείο ενός τεράστιου αθλητή.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ «ΜΗΤΣΟ»
ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΝΤΗΣ
Πάει και ο Μήτσος στο… νηπιαγωγείο;
Toν βλέπω συχνά στα μέρη μου, που είναι δικά του μέρη. Τον συναντώ σχεδόν καθ’ εκάστην γήπεδο της Ακαδημίας Eurohoops παρέα με τον Παπαλουκά, συνευρεθήκαμε σε μπασκετικές εκδηλώσεις στην Αθήνα, στο Μαρούσι, στο Αιγάλεω, στον Χολαργό, στη Θεσσαλονίκη και στα Γιάννενα και ποσώς μου έχει λείψει!…
Αυτές οι συναντήσεις βεβαίως είναι φυσιολογικές, αναμενόμενες και αναπόδραστες. Πού αλλού, διάβολε, θα συναντήσεις έναν σαν κι ελόγου του, παρά σε κάποιο γήπεδο ή σε κάποια μπασκετική εκδήλωση ;
Η πλάκα αρχίζει όταν ο Διαμαντίδης κυκλοφορεί στα πέριξ και μάλιστα σε μέρη που μέχρι πρότινος θεωρούνταν περίπου ως αχαρτογράφητα ύδατα για την αφεντιά του. Τις προάλλες ένας ξάδερφος μου που περνούσε πρωί πρωί έξω από ένα νηπιαγωγείο της περιοζή;ς, τον είδε να αφήνει την κόρη του και έπαθε ταράκουλο…
Απ’ ό,τι κατάλαβα, ο ξάδερφος μου πρέπει να ένιωσε την ίδια έκπληξη που κατέλαβε εξαπίνης τον Δημήτρη Χορν, όταν (θρυλείται πως) μπήκε σε ένα μπακάλικο και είδε τον Κωστή Παλαμά να ζητάει μισή οκά φέτα…
Κεραυνοβολήθηκε τότε ο Χορν, νόμιζε ότι έβλεπε παραισθήσεις και επειδή προφανώς πίστευε πως ο μεγάλος ποιητής τρεφόταν μονάχα με νέκταρ και αμβροσία, αναρωτήθηκε «μα είναι δυνατόν κοτζάμ Παλαμάς τα τρώει φέτα»;
Μια συγκεκριμένη ημέρα, κάθε εβδομάδα, ο Μήτσος φοράει τα αθλητικά ρούχα, τα κολάν και τα μποτάκια του και του δίνει και καταλαβαίνει μαζί με τον Παπαλουκά, τον Ντικούδη, τον Τσαρτσαρή, τον Κορωνιό και κάμποσους άλλους συνταξιούχους!
Καλός είναι ακόμα, βαστιέται!
Εκτός από καλός στο μπάσκετ είναι επίσης το ίδιο σεμνός και ταπεινόφρων.
Όταν τον ρωτάει κάποιος τι κάνει τώρα πια, διστάζει να δώσει μια σαφή απάντηση…
Δηλώνει απλώς παλαίμαχος παίκτης, αλλά επ ουδενί προπονητής ή –ακόμη χειρότερα- συμβουλάτορας, προφεσόρος και ινχτρούχτορας των πιτσιρικάδων, που πάντως εκστασιάζονται όποτε αποφασίζει να μπει στο γήπεδο για να τους πει ή να τους δείξει κάτι…
Τελικά στην ερώτηση τι κάνει τώρα πια, έχει απαντήσει ο ίδιος με μια κουβέντα που συνδυάζει τον κυνισμό με την τρυφερότητα…
Κάνω τον καλό μπαμπά!
Τον κάνει με επιτυχία, πάει και στο Νηπιαγωγείο ο μπαγάσας!
Διαβάστες όλο το μεγάλο αφιέρωμα στο gazzetta.gr
