Αυτό που συμβαίνει στην χώρα είναι απλό. Όλοι οι Έλληνες θέλανε να ζουν καλά αλλά με τις δικές τους δυνάμεις κι ικανότητες δεν μπορούσαν. Οπότε ανακάλυψαν την πατέντα να φέρνουν λεφτά από το εξωτερικό με διάφορες αιτιολογίες και να τα μοιράζουν αναμεταξύ τους. Τα λεφτά ερχόταν είτε σαν ‘αναπτυξιακή βοήθεια” (α’ φάση) είτε σαν δάνεια (β’ φάση). Η μοιρασιά γινόταν με κριτήρια “εσένα σε γουστάρω/πάρε” (πελατειακό κράτος) Κάποια στιγμή οι ανισορροπίες του συστήματος έγιναν τόσο μεγάλες που όλο το σύστημα ήρθε καπάκι (πτώχευση του 10).
Οι Έλληνες τότε διαπίστωσαν ότι τα μόνα λεφτά που υπήρχαν ακόμα διαθέσιμα προς φάγωμα ήταν τα αποθησαυρισμένα δικά τους. Ο,τι είχαν στα σεντούκια και στις αξίες γης. Αλλά αυτά δεν έφταναν για όλους. Οπότε εφάρμοσαν ένα σύστημα περισυλλογής των ρέστων των πολλών (υπερφορολόγηση) το οποίο κατέληγε να ταΐζει πλουσιοπάροχα τους λίγους (τους βουλευτές και τους δημόσιους υπαλλήλους) και να φτωχοποιεί μέρα με την μέρα τους υπόλοιπους (ιδιωτικοποίηση του χρέους). Τώρα πια ΚΑΙ αυτό το σύστημα έχει αγγίξει τα όρια του. Οπότε η φτωχοποίηση είναι πλέον ραγδαία κι απροσχημάτιστη (μείωση συντάξεων, αναίρεση επιδομάτων).
Οι μόνοι που συνεχίζουν να καλοπερνούν είναι οι νομενκλατουριώτες αλλά όταν τα νούμερα αρμέγματος πέσουν κάτω από μια συγκεκριμένη τιμή, τότε θα πέσει και η δική τους ταρίφα. Μαζί της ωστόσο θα πέσει μη ανατάξιμα και η όλη χώρα.
