Το Νεστόριο έχει τον δικό του Όλυμπο. Η ψηλότερη κορυφή από εκείνες που το περιβάλλουν, στέκει επιβλητική κι αγέρωχη πάνω από τον οικισμό του Πάνω Νεστορίου και φέρει την ονομασία Όλυμπος. Εκεί λοιπόν βρεθήκαμε οι μαθητές της Ε΄ & ΣΤ΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Νεστορίου την Πέμπτη 31 Μαΐου 2018.
Ξεκινήσαμε λίγο πριν τις εννέα. Οδηγός μας, ο πιστοποιημένος οδηγός βουνού κ. Παντελής Δημητριάδης. Πριν αρχίσει η πεζοπορία, ο έμπειρος οδηγός μας έδωσε οδηγίες για τον τρόπο κίνησης, την απόσταση που μας περιμένει, τους κινδύνους που ίσως κρύβει… Ξεκινήσαμε σε σειρά. Μπροστά ο οδηγός, ανάμεσα οι μαθητές και τελευταίος ο κ. Γιώργος. Πήραμε το δρόμο για το «κάστρο» και στη διασταύρωση, το δρόμο για τα «Αυτιά». Πρώτη έκπληξη αρκετοί άνθρωποι του χωριού που επέστρεφαν από την πρωινή τους πεζοπορία. Σιγά σιγά ξεμακραίναμε από το χωριό και τα σπίτια του κάτω Νεστορίου άρχισαν να μικραίνουν καθώς απλώνονται σχεδόν μέχρι τον ποταμό Αλιάκμονα και τους φιδίσιους ελιγμούς του.
Βράχια άρχισαν να ξεπροβάλλουν στα αριστερά μας, όπου εύκολα μπορούσες να ξεχωρίσεις τις σειρές πετρωμάτων, ακλόνητες αποδείξεις των μεταμορφώσεων της πολύπαθης γης μας. Εκεί κάναμε την πρώτη στάση και το ανήσυχο πνεύμα του Ηλία έφερε την πρώτη ανακάλυψη. Ένα τέλεια απολιθωμένο όστρακο, από τα χιλιάδες που υπάρχουν στις βουνοκορφές μας, αψευδείς μάρτυρες της ύπαρξης της Τηθύος θάλασσας.
Η δεύτερη στάση ήταν στη ράχη της βουνοκορφής «Αυτιά». Αντικρίζαμε τη διπλανή στάνη, λίγα μέτρα πιο πέρα τα λείψανα του παλαιού τυροκομείου με την επιγραφή «καλώς ήρθατε» να μας καλωσορίζει και να θυμίζει τη ζωντάνια αλλοτινών εποχών ή και μαθητικών αναμνήσεων. Στο βάθος το οροπέδιο της Ορεστίδας. Ξεδιψάσαμε από το άφθονο νερό της βρύσης που είναι πρόθυμο να ξεδιψάσει ζωντανά κι ανθρώπους.
Πριν ξεκινήσουμε, ο οδηγός μας στάθηκε σε νέες οδηγίες. Μας μίλησε για την πιθανότητα φιδιών, ίσως και οχιών. Μας έδωσε την περιγραφή τους ώστε να μπορούμε άνετα, εάν χρειαστεί, να τα ξεχωρίζουμε. Στο μονοπάτι, αποτέλεσμα της διάβρωσης κυρίως του νερού, στρίψαμε αριστερά ώστε να βαδίσουμε πάνω στις βουνοκορφές που προκλητικά μας καλούσαν να τις κατακτήσουμε. Η σκιά ενός σφένδαμου στάθηκε η ευκαιρία για μια μικρή στάση και τη γνωριμία με τον τσοπάνη που έτυχε να βρίσκεται στην πλαγιά εκείνη. Οι σκύλοι του κοπαδιού μας υποδέχτηκαν και μας αποχαιρέτησαν με τα γαβγίσματά τους, ξαφνιασμένοι για την τόση ζωή.
Βαδίζοντας στο καταπράσινο χαλί της γης, κεντημένο με λογιών λογιών λουλούδια, ξεχωρίσαμε λίγα μανιτάρια κι ο οδηγός μας, σύντομα αναφέρθηκε και σε αυτά. Ο αέρας μυρωμένος δρόσιζε τα πρόσωπα μας. Πρόσωπα ροδοκόκκινα και χαμογελαστά. Μικρά σκουφάκια τα εκκλησάκια στην κορυφή των βουνών, μαρτυρούν και την έντονη θρησκευτικότητα και πίστη του Έλληνα.
Άλλοτε πάλι όγκοι πέτρας μας έκαναν να σκαρφαλώνουμε πάνω τους σαν αγριοκάτσικα. Έτσι φτάσαμε στα «πολυβολεία» όπως μας είπε ο οδηγός μας ο κ. Παντελής. Ήταν τα οχυρωματικά έργα του κυβερνητικού στρατού στον αδελφοκτόνο εμφύλιο κατά των ανταρτών της άλλης πολιτικής παράταξης στο τέλος της δεκαετίας του 1940, που βρίσκονταν οχυρωμένοι στα «Όντρια» των Στενών. Αρκετά παιδιά, από τη στενή είσοδό τους προχώρησαν στο εσωτερικό τους. Κάποιοι άρχισαν με σηκωμένα τα χέρια τους τούς εικονικούς πυροβολισμούς. Πόσο ακριβή και μοναδική είναι η ζωή. Βέβαια τα οστά των νεκρών του κυβερνητικού στρατού βρίσκονται στα στρατιωτικά νεκροταφεία του Άνω Νεστορίου και μόνο ίσως τα εκκλησάκια απόμειναν να επιζητούν του έλεος του Θεού από τέτοιους ολέθρους. Το έδαφος γεμάτο τρύπες. Είναι οι πληγές του εμφυλίου, είπε ο πειραχτήρης. Κι εκεί που ο θάνατος θέριζε ζωές, νέες τώρα ξεπροβάλλουν.
Μία ακόμη στάση στους πέτρινους βράχους μας έδωσε την ευκαιρία να απολαύσουμε τη θέα του Νεστορίου που ξεχύνονταν μπροστά. Είμαστε στο «αναρριχητικό πεδίο» μας ενημέρωσε ο οδηγός μας ο κ. Παντελής και με προσοχή μας έδειξε την υποδομή για αναρρίχηση που και ο ίδιος έχει επιμεληθεί.
Φτάσαμε στην ψηλότερη κορυφή των βουνών. Ένα εκκλησάκι του προφήτη Ηλία ανέδειξε αυθόρμητα την ευλάβειά μας. Δίπλα του σε μια συστάδα δέντρων ξαποστάσαμε. Πόσο γλυκό είναι το πρόχειρο φαγητό που έχουμε μαζί μας κι ακόμη γλυκύτερο το νερό! Δίπλα μας στέκει η κορυφή του Ολύμπου. Ένα μεγάλο υψίπεδο που όπως μας ενημέρωσε ο οδηγός μας, κάποιοι προσπάθησαν να καλλιεργήσουν με ζαχαρότευτλα!!!
Η ζεστή μέρα κι ο πυρωμένος ήλιος, η κούραση και η δίψα για νέες ανακαλύψεις μας έκαναν να αποδεχτούμε σύσσωμοι την πρόταση του οδηγού για μια τελευταία πεζοπορία έως την πηγή των βοσκών. Και δικαιωθήκαμε. Μια πλούσια βλάστηση δέντρων μας περίμενε. Αρκετά ψηλή, σε βοηθούσε να την παρομοιάσεις με τροπικό δάσος. Και καθώς τα κλαδιά των δέντρων μπλέκονταν ψηλά για να αντικρίσουν τον ήλιο, μετά βίας άφηναν κάτω στη γη ένα «υπόγειο» μονοπάτι να βαδίσουμε. Είδαμε βρύα και λειχήνες να βρίσκονται θρονιασμένες στους κορμούς των δέντρων και μας δόθηκε η ευκαιρία για ένα «μάθημα» ακόμη. Σε λίγη ώρα φτάσαμε στην πηγή. Ήταν λες και βρισκόσουν σε μια σπηλιά που σχημάτιζαν ψηλά την οροφή της τα γύρω δέντρα από οξιές, λυγαριές, φουντουκιές, κ.ά. Και το νερό αθάνατο: δροσερό, εύγευστο, πεντακάθαρο. Ξεδιψάσαμε και δοκιμάσαμε τις «θαυματουργές» του ιδιότητες στα πρόσωπα και τα σώματα των άλλων. Και η δροσιά που νιώθαμε μοναδική. Ένα κρυφός παράδεισος.
Στην επιστροφή πήραμε το μονοπάτι-δρόμο που οδηγεί από τον Όλυμπο προς το Νεστόριο. Αν και κατηφορική η διαδρομή, δυσκολότερη τη νιώσαμε. Ήταν ίσως και η θλίψη για το τέλος της εαρινής μας πεζοπορίας. Ζούμε σίγουρα σε έναν ευλογημένο τόπο. Είναι εδώ και μας καλεί να τον σεβαστούμε και να τον απολαύσουμε. Κι αυτός με τη σειρά του απλόχερα μας χαρίζει υγεία.
Ο δάσκαλος
Γιώργος Ε. Μπεροπούλης
