Σκοπιανό:  Άθλια “λύση” σ’ ένα άλυτο πρόβλημα… (άρθρο του Γρηγόρη Στεφάνου)

Τα επίχειρα της πολιτικής ανευθυνότητας

Με τη δημοσιοποίηση των σημείων της συμφωνίας Τσίπρα –Ζαεφ για το σκοπιανό αναδείχθηκε στην πληρότητά του το σύγχρονο πολιτικό και εθνικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα τα τελευταία κυρίως χρόνια. Κι αυτό γιατί  μέσω της παθογένειας του πολιτικού κυρίως συστήματος που διακρίνεται για την  εγκληματική του ελαφρότητα και τον τυχοδιωκτισμό μετεξελίχθηκε ένα δύσκολο εθνικό θέμα σε σύγχρονο γόρδιο δεσμό καθώς μοιάζει λογικά ανέφικτο να επινοηθεί μια λύση που να διασφαλίζει  τα εθνικά μας δίκαια ,αλλά και να απαλύνει  τις  ανασφάλειες των γειτόνων που οικοδόμησαν τη χώρα τους πάνω στις φαντασιακές αντιλήψεις για τη σχέση τους με τους αρχαίους Μακεδόνες .

Αφού οι Ελληνικές κυβερνήσεις ( της χουντικής ,που κομπορρημονούσε  για τον πατριωτισμό της ,μη εξαιρουμένης )με τρομερή αφέλεια και μικρόνοια επί μισό αιώνα ανέχθηκαν την επινόηση του Τίτο περί Μακεδονίας ,ξαφνικά αντιληφθήκαν, και μαζί μ αυτές κι ο λαός , πως η κατασκευασμένη χώρα στο βορά ,με το επιχείρημα ότι κατοικεί σε τμήμα της ιστορικής Μακεδονίας ,απειλεί να εγκολπώσει την πολιτιστική κληρονομιά των Μακεδόνων και να κατασκευάσει με τη σειρά της μια ομώνυμη εθνική ταυτότητα.

Οι αντιδράσεις έκτοτε είναι λίγο πολύ  γνωστές .Από τη μια η αδυναμία επίτευξης του μαξιμαλιστικού στόχου να είμαστε οι αποκλειστικοί διαχειριστές του ονόματος καθ ότι αναγνωρίστηκε από 150 χώρες ως Μακεδονία κι από την άλλη η ανάγκη να σταματήσει η οικειοποίηση της πολιτιστικής κληρονομιάς της αρχαίας Μακεδονίας αλλά και η αλυτρωτική  ρητορική από τους Σλάβους των Σκοπίων . Βρεθήκαμε όπως λέει κι ο λαός σε μια κατάσταση όπου μπροστά ήταν ο γκρεμός της αναγνώρισης από τη μεριά μας των Σκοπίων  με ένα όνομα που θα είχε το συνθετικό Μακεδονία και από την άλλη το ρέμα της τελμάτωσης του θέματος στο διηνεκές.

Φτάσαμε ,μ άλλα λόγια , στο σημείο να μην μπορεί να εξευρεθεί κοινή λύση ιστορικά και εθνικά δίκαιη που να μη προϋποθέτει τον αναστοχασμό, σε ότι μας αφορά, σχετικά με το κατά πόσο δικαιούμαστε να θεωρούμε τον εαυτό μας αποκλειστικό διαχειριστή του ονόματος «Μακεδονία» και ,σε ότι αφορά τους γείτονες,  σχετικά με το μέχρι πότε θα επιμένουν να βαυκαλίζονται πως έλκουν την καταγωγή τους απ τους αρχαίους Μακεδόνες.

«Επίλυση» κατ΄ επιταγήν…..

Αυτή τη διλημματική κατάσταση υποστηρίζει πως επέλυσε ο πρωθυπουργός με τη συμφωνία που φέρνει . Και θα ήταν πράγματι άξια επαίνου η πρωτοβουλία του να καταπιαστεί με το ζήτημα , αν δεν  ήταν τόσο εξόφθαλμο, πως ο κύριος λόγος που ανασύρεται τώρα το θέμα δεν είναι η άμεση ανάγκη επίλυσης του ,αλλά η εντολή της Γερμανίας και του ΝΑΤΟ για ταχύτατη διευθέτηση προκειμένου να προχωρήσουν οι σχεδιασμοί τους στην περιοχή .

Με το περίστροφο στον κρόταφο ,λοιπόν, και με το τυράκι για την ελάφρυνση του χρέους κατέληξε ο Τσίπρας ,δια της πάντα σκληρής διαπραγμάτευσης, και ερήμην του λαού και των πολιτικών κομμάτων σε μια πρόταση που φέρνει όλα τα χαρακτηριστικά της εθνικά επιβλαβούς συμφωνίας . Ήδη τρείς μόλις μέρες μετά τη δημοσιοποίησή  της  αποδομήθηκε πειστικά από διεθνολόγους ,πολιτικούς αναλυτές και φορείς που μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν τα ψηλά γράμματα και δεν έμειναν στις προπαγανδιστικές κυβερνητικές ρετσέτες του τύπου « πήραμε πίσω τον πολιτισμό μας» κ.α.

Για να ακριβολογούμε, όμως, πρέπει να πούμε πως εκτός από την οργή και το μούδιασμα της κοινής γνώμης, για την «επιτυχία» του Τσίπρα εκφράστηκαν και απόψεις ικανοποίησης .Από ποιους ; Κυρίως  από τους νεοφιλελεύθερους αναλυτές που βλέπουν τεράστιες ευκαιρίες για οικονομική επέκταση , τους αυτοαποκαλούμενους προοδευτικούς που πίνουν νερό στο όνομα του εξευρωπαίσμού μ όποιο κόστος  και τους ανιστόρητους   που θέλουν να ταυτίσουν τον ιστορικό χρόνο και την προοπτική διευθέτησης του θέματος με τη δική τους ασημαντότητα.

Δυστυχώς  η αριστερά (όχι του Τσίπρα) ,άλλοτε  μέσω του  διεθνιστικού μπλόκ  εκφράζει  απαξία για  την ενασχόληση με το θέμα καθώς θεωρεί πως όλα απαντώνται με το επιχείρημα του αυτοπροσδιορισμού ,κι άλλοτε  ,κρυμμένη πίσω από τις γρίλιες της ιστορίας, επιμένει να αποσυνδέει το κοινωνικό από το εθνικό και  εντάσσει το θέμα μόνο στο γενικότερο πλαίσιο της γεωστρατηγικής στην περιοχή .Είναι πράγματι λυπηρό βέβαια να βλέπεις  τα επιχειρήματα της διεθνιστικής αριστεράς να ξεστομίζονται από την εθνικιστική πτέρυγα των Σκοπίων κι από τους μέντορες του ΝΑΤΟ ,αλλά αυτά συμβαίνουν όταν βλακωδώς κανείς στοιχίζεται πίσω από μια ιδέα χωρίς να εξετάζει την πολυπαραγοντικότητα του πεδίου εφαρμογής της .

Λαμπρό παράδειγμα η ανοιχτές αγκάλες στο όνομα του ανθρωπισμού προς τους πρόσφυγες που οδηγούν σε αργό θάνατο επτά χιλιάδες ανθρώπους στο στρατόπεδο της Μόρια.

Εθνικός αυτοχειριασμός 

Επιστρέφω ,όμως ,στο θέμα μας και πιάνω το νήμα από το σημείο του χαρακτηρισμού της συμφωνίας ως εθνικά επιζήμιας.

Είναι αλήθεια πως  με τη συμφωνία η Ελλάδα (δηλαδή ο Τσίπρας) αποδέχεται την ύπαρξη Μακεδονικής ιθαγένειας, καθώς αναγνωρίζει πως οι κάτοικοι της «Βόρειας Μακεδονίας» ,όπως προτείνεται, δεν θα ονομάζονται Βορειομακεδόνες ,αλλά σκέτο Μακεδόνες «Macedonians/ Citizens of the Republic of North Macedonia»;

Βέβαια, για να μη λείψει το γέλιο, ορίζεται στη συμφωνία πως ειδικά οι Έλληνες μπορούν να αποκαλούν τους  γείτονες ως πολίτες της «Severna Makedonja» πράγμα που καταργεί το erga omnes  με το καλημέρα.

Είναι αλήθεια πως με τη συμφωνία η Ελλάδα (δηλαδή ο Τσίπρας)αποδέχεται την ύπαρξη Μακεδονικής γλώσσας  την οποία ομιλούν οι «Μακεδόνες» πολίτες της  Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας»;

Αν είναι αλήθεια τα παραπάνω απορώ με το θράσος της κυβέρνησης που ισχυρίζεται πως βάζει τέλος στην καπηλεία του ιστορικού όρου της Μακεδονίας και αναχαιτίζει το ψευτοϊδεολόγημα  του μακεδονισμού των Σκοπίων .

Ως γνωστόν η γλώσσα ,η ιθαγένεια κ.α. αποτελούν βασικά ταυτοτικά χαρακτηριστικά κι όταν αναγνωρίζεις τους πολίτες ως Μακεδόνες κι όχι ως Βορεομακεδόνες και τη γλώσσα τους ως Μακεδονική κι όχι ως Βορειο ή Σλάβομακεδονική αναγνωρίζεις βασικά εθνοτικά χαρακτηριστικά . Άρα αναγνωρίζεις μακεδονική εθνότητα.

Ας μην επαίρεται ,λοιπόν, η κυβέρνηση ως ανόητη ,γιατί ανόητη δεν είναι , πως η αλλαγή του ονόματος από Μακεδονία σε Βόρεια Μακεδονία και η προσθήκη κάποιων διευκρινίσεων στη συμφωνία επέλυσε το θέμα της κατοχύρωσης της πολιτιστικής κληρονομιάς και ακύρωσε τον Σκοπιανό αλυτρωτισμό .Για την αλήθεια έκλεισε το παράθυρο μέσω της αναθεώρησης του συντάγματος και της ρήτρας για τη διάκριση από τον αρχαίο Μακεδονικό πολιτισμό και άνοιξε διάπλατα την πόρτα του αλυτρωτισμού και της μονοπώλησης του ονόματος από τους γείτονες με την αποδοχή των παραπάνω.

Κι αυτό γιατί  δεν αναγνωρίζει μόνο τη χρήση του ονόματος ( έστω και σύνθετο) από τους γείτονες (αυτό πια είναι το λιγότερο),αλλά και την ύπαρξη Μακεδόνων (σκέτο)πολιτών και Μακεδονικής γλώσσας .

Αυτά αρκούν για να καταστούν τα Σκόπια κύριος διαχειριστής του όρου «Μακεδονία» όποτε και με όποιον τρόπο θελήσουν.

Το είπε πολύ καλά ο Ζάεφ την επομένη της ανακοίνωσης και δεν ήταν λόγια του αέρα εν όψει του δημοψηφίσματος : «Οι Έλληνες αναγνώρισαν την μακεδονική εθνική μας ταυτότητα και την μακεδονική γλώσσα μας»! και « Με την επίλυση του ζητήματος θα γίνουμε μέλος του ΝΑΤΟ, η σημαία μας θα κυματίζει στον 30ο ιστό μπροστά στο ΝΑΤΟ»

Πάρτε να χετε λοιπόν,  κι από δω και πέρα ,όταν μιλάτε για Μακεδονία, να μας ρωτάτε…!

Ο εθνικός κλαυσίγελος  βέβαια θα ενταθεί, όταν φτάσουμε να ερίζουμε με τα Σκόπια ακόμα και για το μακεδονικό χαλβά το κρασί και το «κτελ  μακεδονία» της θεσσαλονίκης κ.α.

Στα δυσοίωνα και ομιχλώδη ας προστεθούν και μερικές ακόμη επισημάνσεις σχετικά με το προβληματικό erga omnes ,την ανυπαρξία μηχανισμού παρακολούθησης της συμμόρφωσης της  γείτονος στα της συμφωνίας ,την  πιθανότατη αδυναμία αποτροπής της ένταξης της σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ σε περίπτωση μη εφαρμογής των συμφωνηθέντων κ.α.

Το να επιχειρήσει κανείς να διευθετήσει τόσο σύνθετα προβλήματα όπως το Σκοπιανό  χωρίς συνεννόηση και τη στιγμή που είναι αποδυναμωμένος και δεμένος χειροπόδαρα είναι πράξη ανιστόρητη ,και εθνικά επιζήμια .Ο Τσίπρας  ,εξαρτημένος απόλυτα από τον εξωτερικό παράγοντα και προσηλωμένος στη διατήρηση της εξουσίας καθώς είναι ,επιχειρεί με επικίνδυνο κυνισμό  να παραστήσει το Μεγαλέξανδρο κόβοντας το γόρδιο δεσμό του Σκοπιανού. Στην ουσία ,όμως, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να πράττει αυτό που στηλίτευε η δική του αριστερά τον καιρό της αυταπάτης : Υποδαυλίζει τον εθνικισμό ( εν προκειμένω το  ιδεολόγημα του μακεδονισμού) και ενισχύει, όπως γράφει κι ο Hobsbawm,  ιδρυτικούς μύθους ,εν προκειμένω  των Σκοπίων. Και το εξοργιστικό είναι πως δεν αισθάνεται την ανάγκη να συνεννοηθεί ούτε με τα πολιτικά κόμματα , ούτε  με το λαό.

Αντίθετα, στην προσπάθειά του να μπετονάρει, κατά πως θα λεγε κι ο Αλτουσέρ, τις αποφάσεις του δεν το χει για τίποτα να επινοεί κούφιους, διχαστικούς πόλους κι ανύπαρκτους εχθρούς. Κάπως έτσι έφτασε ο κόσμος των συλλαλητηρίων να ονομαστεί «ετερόκλητος όχλος» και ο πατριωτισμός «Εθνολαϊκισμός».

Δεν ξέρω αν θα  απομακρυνθούν από τις πλατείες των Σκοπίων  τα αγάλματα. Θεωρώ ,όμως, πως άνετα ,στο μέλλον, το άγαλμα του κ.Τσίπρα  θα χει μια θέση  στην πρωτεύουσα της «Βόρειας Μακεδονίας» ως ένδειξη ευγνωμοσύνης ,όχι  για την παραχώρηση του ονόματος ,αλλά για την αναγνώριση ενός έθνους  που κατασκευάζεται.

Ο Τσίπρας έσπειρε ανέμους .Ο λαός που αύριο θα θερίσει τις θύελλες  του κυνισμού του ας μιλήσει…