Γυναίκες παραμορφωμένες από τις αισθητικές παρεμβάσεις στο πρόσωπο ή το σώμα τους στην αέναη προσπάθειά τους να μοιάσουν με την κούκλα των παιδιών τους χρόνων, που δεν καταλαβαίνουν καν ότι έχουν παραμορφωθεί και πιστεύουν ότι είναι όμορφες, το πιο πιθανό είναι να πάσχουν από το Barbie doll Syndrom ή Σύνδρομο Μπάρμπı.
Πρόκειται για ένα σύνδρομο το οποίο όμως εκτός από τους ψυχιάτρους απασχολεί και τους πλαστικούς χειρουργούς από τους οποίους οι ασθενείς αυτές ζητούν επίμονα διάφορες αισθητικές παρεμβάσεις. Για το Σύνδρομο Μπάρμπι, σε ποιες περιπτώσεις οι γυναίκες που ζητούν αισθητικές παρεμβάσεις χρήζουν ψυχιατρικής αντιμετώπισης και πως μπορούν να χειριστούν αυτά τα περιστατικά οι γιατροί που κάνουν τέτοιες παρεμβάσεις, μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ το μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Εταιρείας Πλαστικής Επανορθωτικής και Αισθητικής Χειρουργικής, πλαστικός χειρουργός Ιωάννης Λύρας.
«Το Barbie doll Syndrome ή Σύνδρομο Μπάρμπι είναι ένα ψυχιατρικό σύνδρομο το οποίο έχει έρθει τώρα στην επιστημονική συζήτηση τόσο της ψυχιατρικής όσο και της πλαστικής χειρουργικής. Έχει να κάνει με την αέναη προσπάθεια γυναικών που μεγάλωσαν έχοντας την κούκλα Barbie σαν παιχνίδι τους και οι οποίες θέλουν να παραμείνουν όπως εκείνη κούκλα που είχανε στα παιδικά τους χρόνια.
Μην ξεχνάμε ότι η Μπάρμπι ως κούκλα, είναι ένα προϊόν 59 ετών. Υπάρχουν γυναίκες 59 ετών, 55 ετών ή 50 ετών που έχουν μεγαλώσει έχοντας αυτή την κούκλα ως αγαπημένο παιχνίδι τους. Η ομορφιά της κούκλας αυτής είναι το ζητούμενο ανεξαρτήτως ηλικίας, κάτι που δεν είναι εφικτό. Η προσπάθεια λοιπόν να μοιάσουν σε αυτή την κούκλα ή να παραμείνουν σαν αυτή την κούκλα για πάντα τις φέρνει στον πλαστικό χειρουργό ζητώντας τόσες πολλές υπηρεσίες που σε κάποια στιγμή αυτό γίνεται εμμονή» εξηγεί ο κ. Λύρας.
Στο ερώτημα πόσο δεοντολογικό είναι να κάνει ένας γιατρός τέτοιες παρεμβάσεις και πως μπορεί να αντιμετωπίσει αυτές τις ασθενείς όταν επιμένουν, ο κ. Λύρας, απαντά:
«Όσοι επαγγελματίες υποκύπτουν στα θέλω της της γυναίκας που έρχεται και τους ζητάει τέτοιες παρεμβάσεις ουσιαστικά δρουν σε βάρος της επιστημονικής τους ομάδας, αν αυτοί είναι πλαστικοί χειρουργοί, ή άλλης ειδικότητας. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι, δεν είναι οι πλαστικοί χειρουργοί που διαχειρίζονται τα περισσότερα περιστατικά, αλλά οι δερματολόγοι και οι γιατροί άλλων ειδικοτήτων, που έχουν αρχίσει, μέσω διήμερων ή τριήμερων μικρών σεμιναρίων, να αποκτούν γνώσεις πολύ ατελείς τις οποίες εφαρμόζουν σε γυναίκες που πηγαίνουν στα ιατρεία τους για φθηνότερες υπηρεσίες. Δεν θέλω να βάλω βέβαια επαγγελματικό θέμα σε αυτή ιστορία, ούτε δεοντολογικό. Αλλά, από την άλλη μεριά, δεν υπάρχει και τρόπος να ελέγξεις τα κριτήρια αισθητικής του κάθε ανθρώπου, γιατί και οι επαγγελματίες έχουν μια δικιά τους αισθητική, είναι άνθρωποι και έχουν υποκειμενικότητα.
Νομίζω ότι εδώ υπάρχει μία χρυσή τομή που έχει να κάνει με την κοινή λογική και την οποία πρέπει να ακολουθήσει ο κάθε επαγγελματίας. Όταν έρχονται γυναίκες και ζητούν διάφορες παρεμβάσεις οι γιατροί να τους ζητούν να φέρουν τις φωτογραφίες του νιότης τους, από την εποχή που ήταν 30- 35 ετών, που είχαν την πρώτη ωριμότητα αλλά είναι ακόμα νέες και να ρωτήσουν αυτές τις γυναίκες “είναι αυτό αυτό που θέλεις από τις υπηρεσίες μου;” Αν εκείνες πουν “Όχι, θέλω να γίνω κάτι άλλο (Μπάρμπι)”, τότε έχουν ψυχιατρικό περιστατικό μπροστά τους στο οποίο πρέπει να αρνηθούν τις υπηρεσίες για το καλό της ασθενούς».
Το κακό στις περιπτώσεις αυτών των γυναικών είναι ότι δεν καταλαβαίνουν ότι παραμορφώνονται και εκεί είναι η ρίζα του προβλήματος, επισημαίνει ο κ. Λύρας. «Αυτό που είναι εντυπωσιακό στις γυναίκες που έχουν το Σύνδρομο Μπάρμπι είναι ότι δεν καταλαβαίνουν ότι είναι παραμορφωμένες. Αντίθετα είναι πολύ ικανοποιημένες με αυτό το αποτέλεσμα των πολλών αισθητικών παρεμβάσεων και γι΄ αυτό το επιζητούν περισσότερο. Γι΄ αυτό λέω ότι αυτό το Σύνδρομο ανήκει στη σφαίρα της ψυχιατρικής.
Δεν έχεις να κάνεις με φυσιολογικά άτομα, αλλά με άτομα που μοιάζουν με αυτά τα οποία πάσχουν από νευρική ανορεξία και δεν καταλαβαίνουν ότι είναι πολύ αδύνατα, ή από το σύνδρομο της δυσμορφοφοβίας, το οποίο είναι ένα άλλο σύνδρομο που οι ρίζες, επίσης, βρίσκονται στην παιδική ηλικία, διότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν μία διαταραγμένη αισθητική. Δεν βλέπουν το ίδιο πράγμα που βλέπουμε εμείς. Αυτοί βλέπουν κάτι όμορφο εμείς βλέπουμε κάτι αφύσικο», προθέτει ο κ. Λύρας.
ΑΠΕ
