Πατέρας Ελλάδα 2018…«Τελικά το κράτος σκοτώνει εμάς τους πατεράδες που χωρίσαμε και θέλουμε να μεγαλώσουμε και εμείς τα παιδιά μας»
Πατέρας… Η αξία του πατέρα όπως και της μητέρας, ανεκτίμητη. Η άποψη ότι το παιδί χρειάζεται περισσότερο την μητέρα από ότι τον πατέρα, ξεπερασμένη, μεσαιωνική, παλαιολιθική. Εδώ και δεκαετίες, πλήθος ερευνών αποδεικνύουν ότι η ενεργή, συνεχής, σταθερή και ισότιμη παρουσία του πατέρα είναι απολύτως αναγκαία και επιβεβλημένη, καθώς επηρεάζει σημαντικότατα την πορεία της ζωής των παιδιών βιολογικά, ψυχολογικά και κοινωνικά. Ο ρόλος τους προς τα παιδιά αλληλοσυμπληρούμενος και αλληλοεξαρτώμενος. Η Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα έχει ως στόχο να δείξει ακριβώς αυτό, το αυτονόητο, ότι δηλαδή ο ρόλος του πατέρα είναι εξίσου σημαντικός με αυτόν της μητέρας.
Στην κοινωνία μας όμως?.. Στην κοινωνία μας οι μπαμπάδες περνούν σε δεύτερη μοίρα, κυρίως από την απαξίωση που αντιμετωπίζουν από τα δικαστήρια σχετικά με την επιμέλεια των παιδιών όταν εκδικάζονταν τα διαζύγια, όπου μητέρες θέλουν να πληγώσουν τον πατέρα, στερώντας του τα παιδιά. Και αυτές οι μητέρες ξέρουν και το κάνουν αυτό, επειδή γνωρίζουν, γνωρίζουν καλά οτι είναι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε έναν γονέα, μάνα ή πατέρα…
Πατέρας Ελλάδα 2018… «Έγκλημα που έγινα πατέρας. Η νομοθεσία και η νομολογία με κατέταξαν στην κατηγορία του σπερματοδότη που καλείται να πληρώνει τις επιλογές της μάνας, βλέποντας το παιδί του με το σταγονόμετρο. Ιδιότυπος θηλυκός ισλαμισμός στην Ελλάδα. Πολίτης Β’ κατηγορίας ο πατέρας. Φυλακισμένος. Ο νέος σύζυγός μεγαλώνει και θα βλέπει το παιδί μου πολύ περισσότερο από μένα. Η ζωή μου θα κυλά με συναίσθημα στάγδην. Το παιδί μου θα έχει μια εικόνα για τον πατέρα του σαν συμπληρωματική φυσιογνωμία. Ας δοθεί ένα τέλος στο βουβό κλάμα των παιδιών».
Στο βουβό κλάμα των πατεράδων…
Πατέρας Ελλάδα 2018… « Σου έχουν αφαιρέσει το σπλάχνο σου και περιμένεις, επισκέπτης δύο Σαββατοκύριακα, 4μερες/μήνα, να ενωθείς μ’ αυτό… Μια χαρά άχαρη… Αγώνας ταχύτητας… Οι ώρες, τα δευτερόλεπτα τρέχουν ανυπόφορα αντίστροφα… Σύνδρομο Στέρησης… Τσαλακώθηκα, έσταξε η ψυχή μου αίμα από τον τις συγκρούσεις ,την ένταση και την αγωνία αν θα καταφέρω ή όχι να βλεπόμαστε. Να βλεπόμαστε μόνο… Να μην χαθούμε… Οι μέρες, τα χρόνια που χάνουμε πατέρας και παιδί, ποιος θα μας τα δώσει πίσω, μια δικαστική απόφαση ίσως, με δύο σταθερές κατοικίες για το παιδί;»
Πατέρας Ελλάδα 2018…«Τελικά το κράτος σκοτώνει εμάς τους πατεράδες που χωρίσαμε και θέλουμε να μεγαλώσουμε και εμείς τα παιδιά μας.
Εγκλωβισμένος σ’ ένα ψυχολογικό γιο-γιο, ρουφώντας κάθε δευτερόλεπτο συνύπαρξης με τον γιο μου, το ΣΚ που είναι μαζί μου, δεν παύω να νιώθω άδειος και ανήμπορος μετά τον χωρισμό μαζί του. Η πραγματικότητα είναι τελικά ότι πιο σκληρό υπάρχει σε αυτή τη ζωή. Προσπαθώ να ζω την εναλλακτική κατάσταση, να χτίσω ένα μύθο, αυτόν που λέει ότι κι εγώ μεγαλώνω το παιδί μου! Ψέμα!! Μου λέω ψέματα, δεν το κάνω, απλά προσπαθώ να παραμείνω ζωντανός πατέρας να βλέπω τον καρπό μου ο οποίος μεγαλώνει σε ένα άλλο δέντρο… Γιατί μου στερούν το δικαίωμα ουσιαστικής ύπαρξης σ’ αυτόν τον παράδεισο που λέγεται παιδί μου? Δύο βράδια το μήνα και έξι ώρες την εβδομάδα! Μόνο για να χορτάσω τα μάτια του, τη λαχτάρα του και την αγάπη του χρειάζομαι πολύ περισσότερο χρόνο. Αναμνήσεις, φαντασία, δόξα τω Θεώ για τη φαντασία. Και φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες, ψευδαισθήσεις παγώματος χρόνου, ψευδαισθήσεις αφού δεν είμαστε μαζί.
Μικρούς θανάτους ζω εδώ και χρόνια, κι όχι μόνο εγώ, και το παιδί μου μαζί».
Ελλάδα 2018… Πώς να γιορτάσεις την σημερινή μέρα; Γιατί να χαρείς;? Πώς να αισθανθείς ότι τιμάσαι ετούτη την μέρα? Πώς? Είναι σαν να γιορτάζει ένα Σύριος στην χώρα του, την Παγκόσμια Ημέρα της Ειρήνης στις 21 Σεπτεμβρίου, ενώ κάθε στιγμή χάνει και έναν άνθρωπο που αγαπάει από τον πόλεμο που μαίνεται. Στρουθοκαμελισμός…
Είμαστε όλοι εξοικειωμένοι με την εικόνα του ανεύθυνου πατέρα, που κάνει νέα οικογένεια ή δεν κάνει, και γλεντάει τη λευτεριά του σε σημείο να ξεχάσει παιδιά, γατιά, σκυλιά, πρώην μετά το διαζύγιο και να αποφεύγει να πληρώσει τη διατροφή. Με αυτό όμως που δεν είμαστε καθόλου εξοικειωμένοι είναι ένας πρώην στοργικός και γεμάτος αγάπη πατέρας που κόβει ξαφνικά και χωρίς λόγο κάθε δεσμό με τα παιδιά του μετά το διαζύγιο. Συνεχίζει να πληρώνει τη διατροφή χωρίς να διαμαρτύρεται και στέλνει δώρα στα παιδιά του σε γιορτές και γενέθλια, αλλά σαν παρουσία είναι παντελώς απών.
Αυτή τη μέρα λοιπόν θέλω να στείλουμε τις ευχές και την συμπαράστασή μας στον μπαμπά που λέει καλημέρα και καληνύχτα στη φωτογραφία του παιδιού του, αντί στο ίδιο του το παιδί.
Στον μπαμπά που πάει κάθε τρεις και λίγο στο σχολείο του παιδιού του γι’ αυτό, ενώ στην πράξη απλά θέλει να δει έστω και για μία στιγμή το παιδί του.
Στον μπαμπά που κατάντησε επαίτης τέτοιων στιγμών με το παιδί του.
Στον μπαμπά που δεν άντεξε και τα παράτησε, να οδηγά εκατοντάδες χιλιόμετρα για να περάσει λίγες ώρες με το παιδί του.
Στον μπαμπά που εξισώθηκε από την κοινωνία μας με μία απρόσωπη επιταγή διατροφής.
Στον μπαμπά που σταδιακά αποξενώνεται από το παιδί του.
Στον μπαμπά που χαροπαλεύει για χρόνια στα δικαστήρια ή συμμετέχει σε συνδέσμους για τα δικαιώματα των μπαμπάδων ή, ή, ή… προσπαθώντας να αποκαταστήσει αυτό που έπρεπε να είναι αυτονόητο: να είναι πράγματι μπαμπάς για το παιδί του.
Τον μπαμπά τον οποίο η ελληνική κοινωνία κλείνει τα μάτια της για να μην τον βλέπει και κωφαίνει για να μην τον ακούει, ο οποίος μαζί με το παιδί του είναι τα μεγάλα θύματα της απαξίωσης της πατρότητας, από την κοινωνία που ζούμε.
Τέλος να στείλουμε τις ευχές και την συμπαράσταση μας σε όλους τους μπαμπάδες που κακοποιούνται και στερούνται βίαια την πατρότητα, και σε όλα τα παιδιά, ανήλικα ή ενήλικα που στερούνται την παιδικότητα και την ικανότητα τους για ευτυχία από Ναρκισσίστριες μητέρες. Να στείλουμε την αγάπη και την συμπαράσταση μας στους μπαμπάδες, στα ανήλικα και ενήλικα παιδιά, παιδιά μητέρων που ποτέ δεν ωρίμασαν, που θεώρησαν πως μόνο και μόνο με το να είσαι μάνα, επειδή κατάφεραν να γεννήσουν παιδιά, πως κέρδισαν στεφάνι αγιοποίησης, και πως από μόνο του αυτό σε βάζει στο απυρόβλητο, και στέλνουν τους μπαμπάδες και τα παιδιά τους στην κόλαση καθημερινά.
