Λάκης Λαζόπουλος, Σοφία Φιλιππίδου, Δημήτρης Πιατάς και ο σκηνοθέτης Κώστας Φιλίππογλου μιλούν για το έργο του Αριστοφάνη και τις ομοιότητες με το σήμερα
Οι «Βάτραχοι» ταξιδεύουν αυτό το καλοκαίρι σε διάφορα μέρη της Ελλάδας με πρωταγωνιστές τους Λάκη Λαζόπουλο, Σοφία Φιλιππίδου, Δημήτρη Πιατά και Αντώνη Καφετζόπουλο
Όλα όσα είπαν οι συντελεστές της παράσταση για το έργο του Αριστοφάνη και τις ομοιότητες με το σήμερα
Επιμέλεια: Μανώλης Καλουδάς – Βάσω Λιόκαυτου
Τέσσερις μεγάλοι ηθοποιοί, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κώστα Φιλίππογλου, ενώνουν τις δυνάμεις τους και ετοιμάζονται να ταξιδέψουν τους θεατές της περιφέρειας στον κόσμο του Αριστοφάνη.
Οι «Βάτραχοι» θα ταξιδέψουν αυτό το καλοκαίρι σε διάφορα μέρη της Ελλάδας με πρωταγωνιστές τους: Λάκη Λαζόπουλο, Σοφία Φιλιππίδου, Δημήτρη Πιατά και Αντώνη Καφετζόπουλο.
Στο Θέατρο Βουνού της Καστοριάς
Το Σάββατο 14 Ιουλίου 2018 στις 9:15 μμ
Γενική είσοδος: 20 ευρώ
Φοιτητικό, ανέργων και τρίτης ηλικίας : 15 ευρώ – Παιδικό: 10 ευρώ
Προπώληση: 15 ευρώ
Διάρκεια παράστασης: 2 ώρες χωρίς διάλειμμα
Προπώληση εισιτηρίων: www.viva.gr
Για την Καστοριά: Δισκοπωλείο «ΜΕΛΩΔΙΑ» Χρήστος Κωνσταντουλάκης (όπισθεν εμπορικού κέντρου)
Το altsantiri.gr βρέθηκε στις πρόβες και κατέγραψε όσα συνέβησαν εκεί και μίλησε με τον σκηνοθέτη της παράστασης και τους τρεις από τους τέσσερις πρωταγωνιστές, καθώς ο Αντώνης Καφετζόπουλος ταξίδευε για τη Θεσσαλονίκη.
Απολαύστε τα όσα είπαν για το έργο του Αριστοφάνη, τις ομοιότητες με το σήμερα, την περιοδεία που θα κάνουν και φυσικά την Επίδαυρο, όπου θα φιλοξενηθεί η παράσταση στις 10 και 11 Αυγούστου.
Κώστας Φιλίππογλου: Τα κλασικά έργα μιλάνε πάντα στο σήμερα
Πες μας δύο λόγια για την παράσταση. Τι θα δούμε;
«Πρόκειται για τους Βατράχους του Αριστοφάνη σε μία καινούρια μετάφραση του Γιώργου Βλάνα και την προσεγγίζουμε με αυτό που θα έλεγα εγώ λαϊκό, σωματικό θέατρο. Δηλαδή πέρα από τις αστείες και δυναμικές σκηνές που έχει ο Αριστοφάνης προσθέτουμε κι άλλες που βγαίνουν μέσα από το κείμενο, αρκετές εικόνες με κίνηση αρκετή. Παίρνει μια κινηματογραφική διάσταση. Φτιάχνουμε καινούργια τοπία γι’αυτό λέω κινηματογραφική διάσταση. Ο Διόνυσος με τον Ξανθία κατεβαίνουν στον Άδη που παίζουν η Σοφία Φιλιππίδου με τον Λάκη Λαζόπουλο. Κατεβαίνοντας λοιπόν περνούν από μία πύλη και για μένα αυτή η κάθοδος στον Άδη πρέπει να είναι κάθοδος στο ασυνείδητο. Εκεί όλες οι εικόνες που μας λέει ο Αριστοφάνης ότι υπάρχουν σε αυτόν τον Άδη θα πρέπει να είναι εικόνες του ασυνείδητου των ηρώων μας, των θεατών και των ηθοποιών. Παρόλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι κωμωδία, οπότε όλες αυτές οι εικόνες του ασυνείδητου είτε έχουν να κάνουν με τον θάνατο, είτε με το σεξ, είτε με το φαγητό, με οτιδήποτε έχουν να κάνουν θα πρέπει να είναι έντονες και σουρεαλιστικές πέρα από τον ρεαλισμό, όπως είναι τα όνειρά μας δηλαδή και έντονα κωμικές».
Τι καινούριο έχει η παράσταση να δώσει στο θεατή;
«Το καινούριο είναι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είναι πάνω στη σκηνή και είναι χορός μεταμορφώνονται σε τοπία. Κάποια στιγμή σαφώς θα γίνουν βατράχια και μύστες που είναι ο χορός, αλλά σε μια εικόνα ταβέρνας υπάρχει ένας απλός διάλογος στο έργο. Είναι μια πανδοχέα που αναγνωρίζει τον Διόνυσο που νομίζει ότι είναι ο Ηρακλής και του λέει: «Έλα εδώ εσύ που μου έφαγες τα σκόρδα». Αυτό στην κωμωδία του Αριστοφάνη όπως το βλέπουμε είναι μια σκηνή έξω που το λέει ο ένας στον άλλο. Εγώ προσπάθησα να κάνω μαζί με τους αυτοσχεδιασμούς που βγήκαν από την ομάδα, να βάλω όλη αυτή την εικόνα μέσα σε μία ταβέρνα. Περνάει τις πύλες του Άδη και βρίσκεται ξαφνικά χωρίς να το καταλάβει όπως στα όνειρά μας βρίσκεται μέσα σε μία ταβέρνα, σε ένα μυστικό δείπνο και εκεί όπως βρίσκονται αυτοί οι ήρωες ζωντανεύουν δεξιά, αριστερά διάφοροι θαμώνες και ζωντανεύει και η ιδιοκτήτρια του πανδοχείου και ζητάει τα ρέστα από τον Ηρακλή. Κι αυτό εκεί που πάει να γίνει επικίνδυνο και πάνε να τον φάνε, εξαφανίζεται γιατί γίνεται ένα μπλακ αουτ και βρισκόμαστε ξανά έξω. Προσπαθούν να ξαναμπούν στον Άδη και βρίσκονται σε άλλο τοπίο που είναι σαν πορνείο. Το ερωτικό στοιχείο είναι πάρα πολύ έντονο, η υπόσχεση για την ηδονή του φαγητού και του σεξ είναι διαφορετική και στην κορύφωση θα εξαφανιστεί πάλι. Σαν να ξυπνάμε από αυτό το όνειρο. Υπάρχουν διάφορες σκηνές και στο πρώτο και στο δεύτερο μέρος αλλά στο δεύτερο με λιγότερες εικόνες με χιούμορ πιο λεκτικό και είναι το μέρος που συγκρούονται οι δύο συγγραφείς. Ποιος είναι καλύτερος ο Αισχύλος ή ο Ευριπίδης; Και με διάφορα επιχειρήματα ο ένας προσπαθεί να πείσει ότι ο άλλος είναι χειρότερος από αυτόν. Έχουμε απίστευτο λεκτικό χιούμορ και έτσι είναι η παράσταση. Στο δεύτερο μέρος δεν υπάρχουν τόσες εικόνες. Στο πρώτο μέρος πάνε στο σπίτι του Ηρακλή, ανεβαίνουν σε μια βάρκα, φτάνουν στον Άδη, μπαίνουν στο ασυνείδητο και έχουν διαφορετικές εικόνες, διάφορα πλάσματα ξεπετιούνται από το έδαφος. Το δεύτερο μέρος το χιούμορ είναι πιο λεκτικό και ο χορός σαν μια παρέα ηθοποιών που έχουν έρθει να πουν μια ιστορία παίζει τους θεατές, παίζει ανθρώπους ενός κινηματογραφικού συνεργείου, βοηθάνε στο να δημιουργηθούν οι καταστάσεις που μπορούν να πουν ωραία την ιστορία και να φτιάξουν πάλι κάποιες εικόνες εκεί. Παρόλα αυτά δεν είναι μια απλή αντιπαράθεση λόγου και εκεί προσπαθούμε να το υποστηρίξουμε με σύγχρονες μορφές κίνησης και εικόνας».
Πόσο κοντά είναι αυτό το έργο στο σήμερα;
«Όλα τα έργα τα κλασικά είναι κοντά στο σήμερα. Η ηθογραφία μιας εποχής μπορεί να μην είναι κοντά στο σήμερα παρότι τη βλέπουμε με χαρά και μιλάω για τις ελληνικές ταινίες. Τα κλασικά έργα μιλάνε πάντα στο σήμερα γιατί έχουν άμεσες ψυχαναλυτικές ή κοινωνικές αναφορές».
Η πνευματική κρίση του τότε με την πνευματική κρίση που διανύουμε σήμερα είναι κοντά;
«Είναι πάρα πολύ κοντά γιατί τότε η Αθήνα διένυε μια πολιτική, οικονομική και πνευματική κρίση και νομίζω ότι βρισκόμαστε στα ίδια και σήμερα. Ήταν μια μεταβατική περίοδος για την Αθήνα τότε και νομίζω ότι ισχύει για την Ευρώπη τώρα σε εμάς ακόμα περισσότερο».
Πόσο εύκολο είναι να σκηνοθετεί κάποιος τέσσερις καταξιωμένους ηθοποιούς;
«Είναι εύκολο γιατί έχουν εμπειρία, ξέρουν πολύ καλά το θέατρο και την κωμωδία, το ρυθμό της κωμωδίας. Υπάρχει μια δυσκολία όταν δουλεύεις με 17 ηθοποιούς να ενώσεις το σύνολο -γιατί πολλές φορές το δουλεύεις ξεχωριστά- με τη σκηνική δράση του ενός ή δύο που είναι πάνω στη σκηνή. Αυτό μεταξύ χορού και υποκριτών, το δουλεύουν συνήθως ξεχωριστά αλλά επειδή εμείς εδώ θέλουμε να είμαστε μια παρέα το δουλεύουμε μαζί. Είναι χαοτικό λίγο στην αρχή μέχρι να βρούμε τα κλειδιά του και να υπάρξει η ένωση πάνω στη σκηνή. Οι τέσσερις ηθοποιού υποστηρίζονται πάρα πολύ από τους άλλους, δεν θα υπήρχε η παράσταση χωρίς τους άλλους. Η δυσκολία λοιπόν έγκειται στον συντονισμό».
Έχουν βγει αυτοσχεδιασμοί από τους πρωταγωνιστές τους οποίους κρατήσατε;
«Ναι, βέβαια πολλά πράγματα γιατί ξεκινήσαμε με αυτοσχεδιασμούς. Με κινησιολογικούς αρχικά και μετά μέσα στο κείμενο, ακόμα και λεκτικούς που προέκυψαν τους έχουμε κρατήσει.
Η μετάφρασή μας είναι πάρα πολύ καλή και δεν είχαμε λόγο να αλλάξουμε πράγματα, όμως υπήρχε λόγος να κοπούν ή προστεθούν πράγματα. Μικροαλλαγές που εξυπηρετούν την παράσταση».
Η περιοδεία θα κρατήσει καιρό. Πόσο δύσκολο είναι αυτό;
«Ξεκινάμε 1η Ιουλίου από τον Βόλο, τον Αύγουστο στην Επίδαυρο και τελειώνει τον Σεπτέμβρη. Είναι πάρα πολύ δύσκολη η περιοδεία αλλά έχουμε την εμπειρία το έχουμε ξανακάνει. Το στοίχημά μας είναι να επικοινωνήσουμε με πολύ κόσμο με πολλούς θεατές και ελπίζω να συμβεί. Η παράσταση είναι πολύ προσεγμένη, οι επιλογές είναι πολύ ποιοτικές για το τι σημαίνει κωμωδία, τι σημαίνει χιούμορ, είναι πάρα πολύ προσεγμένο και την ίδια στιγμή προσπαθώ να είναι αρκετά λαϊκό το θέαμα. Να είναι ποιοτικό ελεγχόμενο λαϊκό θέαμα που έχει αναφορές στο βουβό κινηματογράφο, στο λαϊκό χιούμορ και αυτή η μίξη να είναι τόσο δυνατή που να αγγίζει όλο το κοινό. Και γι’αυτό η προσπάθειά μας είναι να επικοινωνήσουμε με πολύ κόσμο το καλοκαίρι και να πάμε σε τόσες πόλεις.
Αυτό που θέλω να τονίσω είναι το πόσο ωραία συνεργάστηκαν όλοι μαζί γιατί συνήθως δεν συνεργάζονται όλοι μαζί. Οι παλιότεροι ηθοποιοί πώς συνεργάζονται με τα νέα παιδιά. Δεν υπάρχει διαχωρισμός. Συνευρίσκονται και μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες. Συνήθως είναι σαν δύο κλίκες οι πρωταγωνιστές με τους άλλους. Βέβαια δεν έχω χορό έχω εξαιρετικούς ηθοποιούς. Αυτοί οι ηθοποιοί έχουν τεράστια πείρα. Έχω ηθοποιούς που είναι οι αυριανοί πρωταγωνιστές. Είναι 17 προσωπικότητες πάνω στη σκηνή».
Πόσο σημαντικό είναι για σένα που η παράσταση θ’ ανέβει στην Επίδαυρο;
«Είναι πολύ σημαντικό. Είναι η τρίτη φορά που πάω Επίδαυρο και όσες φορές και να πας είναι πολύ σημαντικός χώρος, έχει μια τρομερή δυναμική. Και ξέρετε όποιος έχει πάει Επίδαυρο παθαίνει σύνδρομο στέρησης το ξαναθέλει, είναι μαγεία. Είναι όνειρο και πολλών ξέρων καλλιτεχνών να παίξουν ή να ανεβάσουν μια δουλειά στην Επίδαυρο. Είναι εξαιρετικό θέατρο. Είναι σημαντικό γιατί μαζεύει 10.000 κόσμο και από μόνης της αυτή η δυναμική τόσων ανθρώπων είναι τεράστια και θες να το εκμεταλλευτείς στο έπακρον. Είναι το όνειρο κάθε καλλιτέχνη η Επίδαυρος».
Λάκης Λαζόπουλος: Η κενότητα και η ματαιοδοξία έχει γλέντι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα
Πες μας δυο λόγια για τις πρόβες.
«Ό,τι βλέπετε είναι «handmade» από τον Κώστα Φιλίππογλου. Μαζί με ήχους που παράγονται εδώ. Είναι σαν να έχει μαζέψει όλο τον θίασο και συνδημιουργούν την παράσταση. Προφανώς και έχει το τελικό αποτέλεσμα στο κεφάλι του, αλλά τα «θηρία» φτιάχνονται εδώ. Τα «θηρία» δεν είναι τα σκηνικά. Είναι οι ηθοποιοί που κάνουν όλοι μαζί ένα «θηρίο». Δηλαδή, ενώνονται οι δυνάμεις όλες οι σωματικές και αναπαριστούν τα σώματα που διαμορφώνονται φαντασιακά στον Αριστοφάνη. Βγαίνει δηλαδή ένα «θηρίο» και είναι πέντε άνθρωποι με τα χέρια γύρω γύρω. Δεν βγάζουμε ένα σκηνικό.
Όλα φτιάχνονται μέσα από τους ηθοποιούς. Οι ηθοποιοί εξυπηρετούν τη φαντασία που αναπτύσσεται στο αριστοφανικό έργο».
Πώς έχουν κατανεμηθεί οι ρόλοι; Τι να περιμένουμε να δούμε;
«Η Σοφία κάνει τον Διόνυσο. Είναι η πρώτη φορά που γυναίκα παίζει τον Διόνυσο. Εγώ παίζω δύο ρόλους. Παίζω τον δούλο και τον Ευρυπίδη. Γιατί και στο έργο, στην αρχαιότητα, ο δούλος τελειώνει ακριβώς πριν τελειώσει ο Ευριπίδης. Τον έπαιζε ένας ηθοποιός πάντα και η λογική ήταν ότι είναι ο χαμένος στην ιστορία. Εξυπηρετεί μέχρι ένα σημείο ο δούλος, φεύγει, δεν μένει εκεί που θα είναι το αφεντικό του, ο Διόνυσος, κριτής. Τους δύο ρόλους έπαιζε ο ίδιος ηθοποιός γιατί ήταν η μια πλευρά της ισορροπίας του έργου. Ο δούλος και ο Ευριπίδης είναι αυτοί που χάνουν τη «μάχη» ας το πούμε. Ο Αισχύλος επικρατεί στην αναζήτηση αυτή.
Το έργο τι είναι; Ότι υπάρχει μια Αθήνα που έχει βουτηχτεί στη μετριότητα, μαστίζεται από μία κρίση, κυρίως πνευματική και ο Διόνυσος παίρνει τον δούλο του και πηγαίνει στον Άδη να βρει ποιητές που έχουν πεθάνει και να διαλέξει ποιον θ’ ανεβάσει πάνω στη γη για να ξαναφέρει το πνεύμα που λείπει. Δηλαδή, αυτό που πολύ συχνά κάνουμε όταν το παρόν τελειώνει και δεν πηγαίνει πουθενά, αναμοχλεύουμε το παρελθόν. Με αποτέλεσμα κάθε φορά που όλο και βαθαίνει η κρίση τόσο πιο πολύ ξύνουνε τον μαύρο πάτο του παρελθόντος. Γι’ αυτό και ανεβαίνουν εθνικιστικά πράγματα στην επιφάνεια. Για τον λόγο ότι δεν παίρνεις τον αφρό, παίρνεις τα κατακάθια του παρελθόντος. Την αγριότητα του παρελθόντος. Δεν μπορεί μια άγρια εποχή ν’ αναζητήσεις κάτι ήρεμο από το παρελθόν. Κάθε φορά που θυμώνει ο άνθρωπος η αναγωγή είναι ο ναζισμός, είναι ο φασισμός. Δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο γιατί εκεί είναι η φάση της αγριότητας.
Ο Δημήτρης Πιατάς κάνει τον Ηρακλή και ένα «θηρίο» που βγαίνει μετέπειτα, έναν άλλον ρόλο. Είναι δύο εκδοχές πάρα πολύ κωμικές. Πολύ κωμικά πρόσωπα. Είναι απ’ αυτά που έχει ο Αριστοφάνης και πέφτεις στο γέλιο.
Ο Αντώνης Καφετζόπουλος θα παίξει τον ρόλο του Αισχύλου. Δηλαδή, έχει επωμιστεί τον βαρύ, τον σωστό λόγο, με τον στόμφο που κερδίζει. Γιατί κερδίζει; Κερδίζει διότι σε μια εποχή κενή αυτός που είναι βαρύγδουπος κερδίζει. Αλλά… Αυτό ακριβώς θέλει να πει ο Αριστοφάνης. Κάθε φορά που κερδίζει κάποιος πρέπει να βλέπεις και ποια είναι η εποχή που κέρδισε. Γιατί για να κερδίσει ο βαρύγδουπος σε μια εποχή κενότητας είναι άδικο και γι’ αυτόν που κερδίζει και για την εποχή. Δεν μπορεί να υπάρξει, δηλαδή, σωστή απόφαση. Ο μεν Ευριπίδης μιλάει για ανοιχτή σύγκρουση, ο δεν Αισχύλος λέει ότι οπισθοχωρείς και χτυπάς όταν είσαι δυνατός. Και αυτή η άποψη, ποιος είναι τι, παίζει πιο μεγάλο ρόλο στο κοινό που έχει φάει πολύ «ξύλο» από την εποχή. Ο Ευριπίδης είναι πιο δημοκρατικός. Πάντα ήταν. Ο Αισχύλος είναι πιο συντηρητικός. Αυτό που θέλει να πει ο Αριστοφάνης είναι ότι όσο πιο κενή η εποχή, τόσο πιο πολύ ο βαρύγδουπος λόγος – ακόμα και οι πιο άγριες μέθοδοι – θα επικρατεί. Η κενότητα της εποχής, δηλαδή, θέλει βαρύγδουπους «νταβατζήδες» για ν’ ακούγονται. Όπως στα άδεια δωμάτια που μιλάει ένας και νομίζεις ότι ακούγεται το σύμπαν».
Η κρίση της εποχής, όπως αυτή διαφαίνεται από το έργο, είναι παράλληλη με τη σημερινή;
«Είναι παράλληλοι δρόμοι. Όλα τα έργα του Αριστοφάνη αν τα παρακολουθήσει κανείς και εξετάσεις τις χρονικές περιόδους που έχουν γραφτεί θα δει ότι παρακολουθεί με έναν περίεργο τρόπο τις εναλλαγές της εξουσίας που υπάρχουν και στην Ελλάδα. Δηλαδή, βρίσκεις αντιστοιχία στα έργα τώρα.
Όπως και οι εμμονές που έχει ο Αριστοφάνης. Έχει εμμονή με τον Κλεισθένη, έχει εμμονή με τον Ευριπίδη, έχει εμμονή με τον Κλέωνα, έχει εμμονή με τα σημάδια, τις «σημαδούρες» των καιρών. Δηλαδή, μπορεί να πούνε έναν καλλιτέχνη εμμονικό γιατί ασχολείται με έναν πολιτικό, αλλά δεν λένε εμμονικό τον πολιτικό που θέλει τα παιδιά του, τα εγγόνια του, τα δισέγγονά του να γίνουν πρωθυπουργοί. Αν αυτό δεν είναι εμμονή, είναι εμμονή αυτού που σχολιάζει; Η εμμονή είναι του πολιτικού προσώπου που θέλει σε κάθε περίπτωση να εξουσιάζει αυτός, η γυναίκα του, η μάνα του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του, τα δισέγγονά του, που θέλει να ζήσουν και να πεθάνουν πρωθυπουργοί σε μια χώρα. Αν αυτό δεν είναι η ύψιστη πολιτική ανωμαλία, αν αυτό δεν είναι εμμονή και του ίδιου του ανθρώπου, αλλά και του λαού, τότε τι; Γιατί υπάρχουν και λαοί που γίνονται εμμονικοί. Γιατί τα ΜΜΕ, – ποια είναι η δουλειά τους; – φυτεύουν εμμονές. Στη δεδομένη στιγμή ο Αριστοφάνης με τους «Βατράχους» ουσιαστικά βρίσκεται στο σήμερα, όπου η Ελλάδα αναζητά πνευματική ταυτότητα. Δεν έχουμε πνευματική ταυτότητα κι αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι δεν ξέρει κανείς τι τραγούδι να τραγουδήσει για να εκφράσει την πολιτική του άποψη. Παλιότερα έλεγες ότι αυτό το τραγούδι με βοηθάει να εκστομίσω αυτό που θέλω. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτα. Έχεις μια εσωτερική πολιτική αναταραχή και μπροστά σου είναι το τραγούδι του Κιάμου για να κάνεις δουλειά. Πώς μπορείς με το τραγούδι του Κιάμου να εκφράσεις αυτό που θέλεις; Έχεις μια αντίδραση βίαιη και έχεις μπροστά σου τον Ρέμο στο Nammos. Ναι, θα κάνεις κέφι, δεν συζητείται. Αυτή τη στιγμή η κενότητα και η ματαιοδοξία έχει γλέντι στην Ελλάδα. Οι «Βάτραχοι», αυτά τα κακόηχα βατράχια, αναζητούν έναν ήχο αληθινό».
Η περιοδεία θα διαρκέσει πάνω από δύο μήνες. Θα γυρίσετε σχεδόν όλη την Ελλάδα. Έχεις καιρό να κάνεις τόσο μεγάλη περιοδεία…
«Ναι, έχω χρόνια να κάνω τόσο μεγάλη περιοδεία. Ξεκινάμε από τον Βόλο. Θεωρώ ότι ξεκινάω από τα δικά μου εδάφη. Από τη δική μου πατρίδα. Στη Λάρισα γεννήθηκα, αλλά Λάρισα – Βόλος δεν είναι ούτε μια ώρα δρόμος. Ναι, θα είναι μια δύσκολη περιοδεία, αλλά πάντα κάνω πράγματα που οι δυνάμεις μου το επιτρέπουν. Είναι πολύ ωραία να πάω με ένα αριστοφανικό έργο περιοδεία».
Στις 10 και 11 Αυγούστου θα παίξετε στην Επίδαυρο. Πώς νοιώθεις όταν παίζεις εκεί;
«Όποτε βρεθώ στην Επίδαυρο, είτε σαν θεατής, είτε πολύ περισσότερο όταν παίζω, αισθάνομαι μια μεταφυσική συγγένεια με αυτούς που έχουν περπατήσει εκεί στους αιώνες. Με έναν τρόπο, αυτές οι ενέργειες, οι ομιλούσες στο αόρατο συναισθηματικό πεδίο ενός ηθοποιού, ενός δημιουργού, δεν αποτυπώνονται με λέξεις, δεν αποκρυπτογραφούνται, αλλά υπάρχουν και σε καθοδηγούν. Με το που μπαίνεις στην Επίδαυρο, μπαίνει μέσα σου ένα καινούργιο νήμα εσωτερικό που δεν είχες πριν, το οποίο αυτό σε πάει ως το πώς θα παίξεις. Σε οδηγεί, αλλάζουν τα δεδομένα, αλλάζει η κλίμακα. Αλλάζει το αίσθημα του κόσμου. Ο τρόπος που κάθεται ο κόσμος ενώ μοιάζει να σε εκμηδενίζει, παράλληλα σε πιάνει από κάτω και σε ανεβάζει πιο πάνω. Όσο περνάει η ώρα, αν μπεις στη λειτουργία του έργου και η φωνή σου χτυπήσει στο παρελθόν, τότε απαντούν από το παρελθόν και σου στέλνουν τα δικά τους μηνύματα. Και τότε γίνεται κάτι σημαντικό στην Επίδαυρο. Στην Επίδαυρο γίνεται κάτι σημαντικό όταν αυτό που γίνεται εκεί και λειτουργεί στο τώρα συντονιστεί με αυτό που υπήρξε στο μακρύ, βαθύ παρελθόν».
Σοφία Φιλιππίδου: Στην Επίδαυρο πρέπει να κρατώ έναν σεβασμό για να μη παρασύρει το… δέος
Ξεκινάτε περιοδεία με τους Βατράχους του Αριστοφάνη. Πώς επέλεξες αυτή την παράσταση;
«Πρώτα από όλα να πούμε ότι συνεχίζω τη πολύ καλή συνεργασία μου με τον Λάκη Λαζόπουλο. Ήμασταν με τον Λάκη τον χειμώνα μαζί στην επιθεώρησή του και συνεργαστήκαμε θαύμα και μετά ο Λάκης είχε την ιδέα να με εντάξει στους Βατράχους κι έτσι βρισκόμαστε σήμερα εδώ με αυτόν τον υπέροχο θίασο που αποτελείται από μικρές ομάδες και εμάς -ας πούμε σε εισαγωγικά -τους πρωταγωνιστές γιατί εδώ όλοι είναι πρωταγωνιστές. Ξεκινάμε από τον Βόλο με αυτό το πολύ ωραίο και μεγάλο έργο του Αριστοφάνη ο οποίος φτιάχνει μια ακόμα φορά ένα παραμύθι, μια ουτοπία όπου αυτή τη φορά επειδή όλα πάνε κατά διαόλου όπως πάντα στη ζωή μας ο Αριστοφάνης σκέφτεται να βρει κάποιον για να σώσει τη χώρα. Στέλνει τον Διόνυσο στον Άδη για να φέρει πάνω έναν ποιητή γιατί ο τόπος χρειάζεται . Ο Αριστοφάνης δεν είναι για να κάνει υποθέσεις, ούτε και να δίνει απαντήσεις αλλά να φτιάχνει ωραίες ουτοπίες για να γελάμε, να σκεφτόμαστε λίγο και να διασκεδάζουμε. Εγώ στην παράσταση κάνω τον Διόνυσο».
Η οικονομική και πολιτιστική κρίση του τότε πόσο κοντά είναι σε αυτή που διανύουμε σήμερα; Είναι παράλληλη; Έχει διαφορές;
«Νομίζω ότι οι συνθήκες είναι οι ίδιες γιατί παραμένουμε άνθρωποι, ότι μέσα σε αυτά τα 2,500 χρόνια ο ανθρώπινος χαρακτήρας ενώ εξελίσσεται η ανθρωπότητα, ο άνθρωπος αυτός καθ’ εαυτός δεν έχει ουσιαστικά αλλάξει. Υπάρχουν οι καλοί, οι κακοί, οι απατεώνες, οι μέτριοι, οι ταλαντούχοι, τα καλά αφεντικά, οι καλοί και κακοί εργάτες, αυτοί που μας κυβερνούν που δυστυχώς χαλάνε μέσα από την άσκηση της εξουσίας και αυτό είναι το θέμα εκείνη την εποχή μετά τον πόλεμο υπήρχε η ανάγκη μιας επιστροφής σε κάποιες παραδοσιακές αξίες όπου κάθε φορά όταν κάτι καταρρέει , υπάρχει μια κρίση τις αναζητάμε και τις ξαναφέρνουμε στην επιφάνεια για να στηριχτούμε από κάπου. Γι’αυτό στο έργο ο Διόνυσος πάει στον κάτω κόσμο και διαλέγει τον Αισχύλο ως εισηγητή της τραγωδίας και πιο παραδοσιακό από τον Ευριπίδη ο οποίος εισήγαγε νεοτερισμούς και ήταν πιο μοντέρνος και εκείνη την εποχή η Ελλάδα δεν ήθελε μοντέρνα πράγματα αλλά κάτι πιο παραδοσιακό. Μπορούμε να πούμε ότι κάπου κοντά είμαστε γιατί διαπιστώνω κι εγώ τώρα ότι κάτι δεξιόστροφα πράγματα ξαναεμφανίζονται πιο πολύ ως ανάγκη επιστροφής σε μια παράδοση και ασφάλεια που προσφέρει κάτι σταθερό όχι πραγματική ανάγκη… έτσι νομίζω…Αυτά είναι τα κοινά στοιχεία».
Μήπως σήμερα κι εμείς ψάχνουμε τον Αριστοφάνη για να βγάλουμε κάτι από το παρελθόν μας και να υπάρχει ευεξία στο πνεύμα μας;
«Ο Αριστοφάνης μπορεί να προσέφερε την εποχή εκείνη ευφροσύνη, χαρά, μια ανάσα στο κοινό του που τον αγάπησε πάρα πολύ αλλά αποδείχτηκε ότι δεν μπόρεσε να αλλάξει την ανθρωπότητα γι’αυτό μιλάμε σήμερα για τα ίδια θέματα και για τα ίδια προβλήματα. Δηλαδή, ο ανθρώπινος παράγοντας και κάποια κακά χαρακτηριστικά του ανθρώπου που δεν εξελίσσεται, δεν αλλάζει ριζικά ή είναι ένα ερώτημα. Τώρα καταστρέφεται από τον άνθρωπο χάρη του πλουτισμού ο πλανήτης αλλά ο άνθρωπος αδιαφορεί, σαν να νομίζει ότι είναι αθάνατος, κάποιοι νομίζουν θα κατοικήσουν στον Άρη και θα σωθούν, ήδη σκέφτονται πώς θα μετοικήσουν, δεν υπάρχει ευαισθησία απέναντι σε μερικά πράγματα, επομένως και να έρθει ένας Αριστοφάνης θα μας διασκεδάσει προσωρινώς, ίσως ανακουφίσει τα βάσανά μας, μπορεί να προσφέρει μια μικρή ψευδαίσθηση χαράς αλλά δεν νομίζω ότι θα αλλάξει κάτι αν ο άνθρωπος δεν αποφασίσει μόνος του να αλλάξει τον εαυτό του. Είναι προσωπική υπόθεση το θέμα της αλλαγής».
Πώς νιώθεις που θα πας στην Επίδαυρο με την παράσταση;
«Η Επίδαυρος είναι το όνειρο κάθε πρωταγωνίστριας και πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο σε εμάς που είναι και δική μας. Φανταστείτε πόσο τρελαίνονται οι ξένοι να βρεθούν σε αυτόν τον χώρο. Είναι μεγαλειώδες να είναι σε έναν χώρο τόσο φιλικό προς τον ηθοποιό, και χάριν της ακουστικής και εξαιτίας της φοβερής του φήμης και επειδή από εκεί περάσανε μεγάλες προσωπικότητες και έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους και μπορείς να συναντήσεις στη ζωή σου μια και καλή 15.000 άτομα που θες κάποιες δεκαετίες να συναντήσεις στο κανονικό θέατρο, επομένως είναι πολλά τα στοιχήματα, η αναμέτρηση με τον εαυτό σου και με τον ρόλο.
Αυτά τα κείμενα είναι τα μεγαλύτερα σε όλο τον κόσμο θεατρικά, επομένως όλα είναι μεγάλα, σπουδαία, ηρωικά. Υπάρχει ένα δέος και φυσικά δεν πρέπει να χάνουμε τη χαρά μας, μη βουλιάζουμε μέσα στο δέος είναι υπερβολικό, χάνοντας το παιχνίδι και τη χαρά που ζητάει αυτό το κείμενο. Ακόμα και τραγωδία να ήταν δεν πρέπει να βουλιάξουμε μέσα στο μεγαλείο, να μην παρανοήσουμε, πρέπει να διατηρήσουμε τη χαρά και τη διάθεση για το παιχνίδι γιατί το θέατρο είναι μια προέκταση του παιχνιδιού και της παιδικής αφέλειας, δεν πρέπει να μας καταβάλει το μέγεθος του θεάτρου και η βαρύτητά του. Παλεύω να μη βουλιάξω να μη με πάρει αυτή η δίνη της βαρύτητας του θεάτρου γιατί την έπαθα μια φορά και τώρα θέλω να κρατήσω ένα σεβασμό, αλλά μια διακριτική απόσταση για να μη με παρασύρει το δέος».
Είναι πιθανό αυτό το σενάριο…Να «βουλιάξει» από το δέος ο ηθοποιός;
«Ναι, γιατί αν πας χαρούμενος ακόμα και οι συνάδελφοι σε αμφισβητούν γιατί δεν φοβάσαι το τέρας ας το πούμε με απλά λόγια και όλο το περιβάλλον γύρω σου σε στρέφει προς κάτι φοβικό, κάτι κατανυκτικό, ότι εδώ υπάρχει σεβασμός και γιατί δεν φοβάσαι; Γιατί νιώθεις και γιατί δεν νιώθεις το δέος; Πιθανόν να «βουλιάξεις» σε μια πανική κατάσταση. Καλό είναι να υπάρχει σεβασμός και μια χαρά για να κάνεις καλά τη δουλειά που πρέπει να κάνεις. Πιστεύω δεν χρειάζονται υπερβολές ούτε με το δέος, ούτε με τη σαχλαμάρα, ένα μέτρο χρειάζεται από τη δική μου πείρα γιατί εγώ δοκίμασα και τη μεγάλη χαρά, έπαθα και τον πανικό που σας είπα και την άλλη φορά κράτησα μια διακριτική απόσταση σε αυτό που λέμε το «θηρίο» που είναι η Επίδαυρος. Πάτησα γερά στα πόδια μου πάνω στη σκηνή και είπα ότι δεν θα αφήσω να με καταβάλει γιατί είμαι προετοιμασμένη καλά και έχω θυσιάσει πολλά από τη ζωή μου για να το αντιμετωπίσω και να μη μου ξανακάνει κακό».
Αυτό που λες ότι «βούλιαξες», έγινε στο παρελθόν, στο θέατρο της Επιδαύρου;
«Ναι το έπαθα εκεί. Την πρώτη φορά που πήγα το έπαθα γιατί πήγα με αφέλεια και πολύ χαρούμενη. Δεν ξέρω αν μου το έκανε ο χώρος ή το περιβάλλον μου».
Βγήκες φοβισμένη;
«Πήγα χαρούμενη, αλλά στη σκηνή βγήκα με πανικό. Τον ρόλο μου τον έβγαλα πάρα πολύ καλά, ο κόσμος με χειροκρότησε αλλά εγώ ήμουν σε πανικό και μάλιστα δεν μπορούσα να βγω από τη σκηνή…νόμιζα ότι δεν μπορώ να βγω. Ένιωθα εγώ να απομακρύνομαι από τη σκηνή κι αυτό να με τραβάει. Πέρασα σε μια παραίσθηση λόγω πανικού».
Αυτή είναι η τρίτη φορά που παίζεις στην Επίδαυρο;
«Ναι, αυτή θα είναι η τρίτη. Πήγα με τον Πλούτο του Αριστοφάνη και έκανα πενία με το θέατρο Τέχνης και τον Μίμη Κουγιουμτζή, πήγα με τον Σταμάτη Φασουλή και το εθνικό θέατρο με τους Σκηνοβάτες και τώρα πέρασαν 10 χρόνια και θα ξαναπάω».
Ξεκινάτε περιοδεία σε πολλά μέρη της επαρχίας. Πες μας λίγα λόγια.
«Η περιοδεία είναι για μένα το δύσκολο το κομμάτι, δεν ξέρω για τα παιδιά αλλά μας ανταμείβει η αγάπη του κόσμου της επαρχίας. Έκανα μια μικρή περιοδεία τον χειμώνα με τον Λάκη και εκεί διαπίστωσα πόσο ανάγκη υπάρχει καλού θεάτρου. Όταν δεν πας μόνο για οικονομικούς λόγους και καταλάβει το κοινό ότι προσφέρεις ένα θέαμα προς τέρψη και σκέψη τότε στο ανταμείβει. Υπάρχει η ανταμοιβή ότι έκανες το καθήκον σου σε ένα κοινό που σου λέει ότι δεν πηγαίνεις σε αυτό, ότι το υποτιμάς γιατί αυτό δεν μπορεί να έρθει να σε δει στην Αθήνα. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια και θέλοντας να δείξουμε αυτό το σπουδαίο θέαμα, γιατί πιστεύω ότι αυτή η ένωση των συλλογικών ομάδων με κάποια ονόματα…το πνεύμα της ωραίας συνεργασίας που κάνουμε τώρα που είναι το ζητούμενο της εποχής μας, να ενώνουμε τις δυνάμεις μας για να πετυχαίνουμε το καλύτερο, είναι ωραίο να το δείξουμε αυτό το έργο στην επαρχία. Εύχομαι σε αυτούς του χώρους που θα πάμε να υπάρχουν καλές συνθήκες γιατί έχει κάποιες απαιτήσεις το έργο μας, χρειάζεται μια υποδομή να αποδοθεί στο έπακρον».
Οι πρόβες είναι πολλές και βλέπουμε κάθε σκηνή την κάνετε ξανά και ξανά.
«Πρέπει να υπάρχουμε όλοι μαζί στη σκηνή με την ορχήστρα…Σαν να τραγουδάμε συνέχεια είναι αυτό το έργο, συνέχεια βαδίζουμε σε μια παρτιτούρα, πρέπει να ξέρει ο καθένας μας την ανάσα, την παύση, πότε μπαίνει κι όλα αυτά να μοιάζουν ότι έγιναν εκείνη τη στιγμή, να έχει δηλαδή την πρωτοτυπία της πρώτης φοράς να μη φαίνεται η πρόβα που κάναμε πολλούς μήνες. Είναι μια δουλειά που αξίζει να προβληθεί. Είναι πολύ δυνατό σχήμα, πολύ καλοί ηθοποιοί και μουσικοί, ο σκηνοθέτης μας έχει άποψη, ξέρει και δουλεύει αυτοσχεδιάζοντας και δημιουργεί με το σωματικό θέατρο τα τοπία που χρειάζονται εδώ για να περπατήσουμε εμείς μέσα και να πάμε στον κάτω κόσμο. Όλα αυτά γίνονται με σώματα ηθοποιών και με ήχους. Νομίζω θα φανερωθεί στα μάτια των θεατών μια μεγάλη περιπέτεια σαν ένα μια καλή χολυγουντιανή, εμείς θα τα κάνουμε με θεατρικό τρόπο».
Δημήτρης Πιατάς: Το θέατρο δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση, μπορεί όμως να την ομορφύνει
Ξεκινάτε περιοδεία με τους Βατράχους. Γνωρίζεις πολύ καλά τον Αριστοφάνη, καθώς έχεις παίξει έργα του. Πες μας μερικά λόγια γι’ αυτή τη συνεργασία σας
«Είναι αλήθεια ότι έχω ξαναπαίξει το συγκεκριμένο έργο προ παλαιοτάτων χρόνων με το αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου και η ειρωνεία είναι ότι έκανα τον ίδιο ήρωα, τον Ηρακλή. Και ήταν και η πρώτη μου ουσιαστικά επώνυμη παρουσία στην Επίδαυρο με το συγκεκριμένο έργο, μιλάμε για το 1977 . Καταρχάς για μένα είναι χαρά που ξαναβρίσκομαι στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, είναι χαρά που ξαναγγίζω τον Αριστοφάνη, ευτυχώς που τον έχουμε για να μπορούμε να τον υπηρετούμε και να μας υπηρετεί με τον τρόπο του. Χαίρομαι πάρα πολύ που ξαναβρίσκομαι με πολύ καλούς φίλους, ο Λάκης Λαζόπουλος είναι αδελφικός μου φίλος. Έχουμε ξαναβρεθεί με πολύ μεγάλες επιτυχίες…Αχαρνής, Επίδαυρο.. και έτσι όπως περνούν τα χρόνια ξαναβρισκόμαστε μαζί. Τη Σοφία Φιλιππίδου την ξέρω, γνωρίζω την τρέλα της από τότε που κατέβηκε από τη Θεσσαλονίκη κι έχω δουλέψει μαζί της. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος είναι φίλος καλός, συνεργάτης από τον κινηματογράφο. Οπότε όπως καταλαβαίνετε είναι μια πολύ καλή παρέα και είναι μια ομάδα ταλαντούχων νέων ηθοποιών για να απαντήσουμε -κι εμείς μέσα από τη ματιά του σκηνοθέτη μας του κυρίου Φιλίππογλου και υπηρετώντας τις σκηνοθετικές γραμμές και την ατμόσφαιρα του Αριστοφάνη- στην καλοκαιριάτικη αυτή πρόκληση».
Ο Αριστοφάνης θεωρούσε ότι το θέατρο ήταν το «φάρμακο» για να βγει από την παρακμή η χώρα. Εσείς πιστεύετε ότι το θέατρο σήμερα μπορεί να βοηθήσει τη χώρα να μας βγάλει από αυτό το χάος που ζούμε;
«Κοιτάξτε απευθύνεστε σ’ έναν άνθρωπο που είναι καλλιτέχνης, αλλά και ρεαλιστής και πραγματιστής. Αν το θέατρο μπορούσε να σώσει τον κόσμο και τη ζωή θα το είχε κάνει. Γιατί θέλω να πιστεύω και η προσωπική μου διαθεσιμότητα και του Λάκη είναι ίδια, το να προσφέρουμε στο κοινωνικό σύνολο με κάθε τρόπο. Όχι, το θέατρο δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση. Αυτό που μπορεί να κάνει είναι λίγο να την ομορφύνει. Δεν είναι και λίγο αυτό».
Η κρίση του τότε στο έργο με την κρίση του σήμερα είναι παράλληλες;
«Βέβαια, είναι και οι δύο εποχές παρακμιακές. Υπάρχει χρεοκοπία και πολιτιστική, οικονομική και στρατιωτική και τα πάντα. Δηλαδή έρχεται και κουμπώνει σε μια τέτοιους είδους ιστορία. Αν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον σε σχέση με το σήμερα είναι ότι πρέπει να αναζητήσουμε το παρελθόν, να βρούμε το παρελθόν μας όχι όμως με μια προγονοπληξία, οι αρχαίοι πρόγονοι κι ξέρετε αυτού του είδους ιστορία γιατί αυτό θυμίζει σχολική γιορτή και δεν θέλω να εμπλακούμε σε μια τέτοια ιστορία αλλά το να αναζητήσουμε το παρελθόν μας, να μην το ξεχνάμε, γιατί το ξεχνάμε, η χώρα διαθέτει αλτσχάιμερ πολύ ισχυρό, πολιτιστικό και πνευματικό, υποκριτικά είναι όλα τα υπόλοιπα. Αν αναζητήσουμε τις αξίες του παρελθόντος, έχουμε κάτι να απαντήσουμε όχι στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη γιατί μη ξεχνάτε είμαστε μια μικρή κουτσουλιά της Ευρώπης».
Η παρακμιακή εποχή που ζούμε δεν είναι λοιπόν μόνο δική μας…
«Βέβαια δεν είναι μόνο δική μας. Αν ήταν μόνο δική μας θα είχε βρεθεί ένας τρόπος λύσης, είναι γενικότερο και παγκόσμιο. Συναντήθηκε ο Τραμπ με τον Κιμ Γιονγκ Ουν, δύο τρελοί. Είναι συγκλονιστικό. Πριν κάποια χρόνια αυτό θα ήταν θέμα ευφυολογήματος μιας πολύ προχωρημένης σκέψης, σατιρικής στο Μπρόντγουεϊ. Κι όμως γίνετε στα σοβαρά και το αντιμετωπίζουμε σοβαρά. Και είναι δύο τρελοί σίγουρα, δεν θα τους έπαιρνες ποτέ σπίτι σου να τους ζητήσεις τις συμβουλές τους για την αισθητική του σπιτιού, για το πώς θα σωθείς οικονομικά. Είναι σίγουρο πως δεν θα τους έπαιρνες και αυτή τη στιγμή διαμορφώνουν πλανήτη – γη. Κατάντια…»
Η περιοδεία που ξεκινάτε είναι πολύ μεγάλη. Πόσο δύσκολο είναι αυτό για εσάς;
«Είναι πολύ δύσκολο και πολύ ενδιαφέρον γιατί η χώρα έχει κάτι το πολύ ενδιαφέρον. Κάθε μια πόλη έχει δική της ταυτότητα. Μπορούμε να πούμε τα χειρότερα για την Ελλάδα αλλά απαγορεύεται να πλήξεις σε αυτή τη χώρα. Κάθε μία πόλη έχει δική της ατμόσφαιρα, σημαία, λόγο. Άρα για μένα είναι μια περιοδεία, σαν ένα ταξίδι στον κόσμο της χώρας μου που όμως δεν είναι ποτέ το ίδιο και μου αρέσει πάρα πολύ. Εξακολουθώ να είμαι ένας περιηγητής, από μικρή ηλικία το είχα αυτό, εξακολουθώ να είμαι ένας Οδυσσέας του τόπου μου. Δεν διεκδικώ καμία Ιθάκη αλλά μου αρέσει».
Σε αυτές τις πόλεις έχιες ξαναπάει. Είναι θεατρικές πόλεις;
«Η περιφέρεια; Όχι δεν είναι. Οι μόνες θεατρικές είναι η Αθήνα, ακολουθεί η Θεσσαλονίκη και η Πάτρα. Στα υπόλοιπα η παρουσία μας είναι ισχυρά επικοινωνιακή και ως κοινωνικό γεγονός θα μας επισκεφθούν».
Τα τοπικά μέσα ενημέρωσης έχουν κάνει μεγάλες αναφορές στην περιοδεία. Είναι σημαντικό για τον Βόλο ότι ξεκινάτε από κει.
«Ο καθένας μας έχει μια δική του lifestyle ιστορία, αυτή που έχει ο καθένας, οπότε για τον καθένα τόπο έρχονται τόσα άτομα για μία παράσταση αποκτάει τέτοιους είδους ενδιαφέρον αλλά προς Θεού μην τους δώσουμε εύσημα ότι έχουν ανησυχίες θεατρικές. Όχι δεν έχουν, θα ήθελα να έχουν».
Ο Έλληνας δεν έχει τέτοιες ανησυχίες πιστεύετε;
«Ο μέσος Έλληνας όχι, έχει πρόβλημα κουλτούρας και παιδείας. Η νεολαία αντιστέκεται και είναι ενδιαφέρον και παρήγορο σε μια τέτοιου είδους ιστορία. Δεν μου αρέσει να ωραιοποιώ, τα πράγματα πρέπει να λέγονται με την αλήθεια και τα χαστούκια πρέπει να δίνονται. Κι εγώ αυτοχαστουκίζομαι, άρα έχω δικαίωμα να χαστουκίζω».
Αναλυτικά το πρόγραμμα της περιοδείας:
ΙΟΥΛΙΟΣ 2018
Κυριακή 1 Ιουλίου, Bόλος, Θέατρο «Μελίνα Μερκούρη»
Δευτέρα 2 Ιουλίου, Bόλος, Θέατρο «Μελίνα Μερκούρη»
Tρίτη 3 Ιουλίου, Λάρισα, Κηποθέατρο «Αλκαζάρ»
Τετάρτη 4 Ιουλίου, Βέροια Θέατρο Άλσους «Μελίνα Μερκούρη»
Πέμπτη 5 Iουλίου, Κοζάνη Ανοιχτό Θέατρο «Κωντοκόμης»
Παρασκευή 6 Ιουλίου, Ιωάννινα Θέατρο Φρόντζου
Σάββατο 7 Ιουλίου, Νικόπολη Αρχαίο Θέατρο Νικόπολης
Κυριακή 8 Ιουλίου, Αίγιο Υπαίθριο Θέατρo «Γεώργιος Παππάς »
Τρίτη 10 Iουλίου, Πάτρα Ρωμαϊκό Θέατρο
Τετάρτη 11 Ιουλίου, Πάτρα Ρωμαϊκό Θέατρο
Πέμπτη 12 Ιουλίου, Δελφοί Αρχαίο Θέατρο Δελφών
Σάββατο 14 Ιουλίου, Καστοριά Θέατρο Βουνού
Δευτέρα 16 Ιουλίου, Αλεξανδρούπολη Δημοτικό θερινό Θέατρο Αλεξανδρούπολης
Τρίτη 17 Ιουλίου, Κομοτηνή, Δημοτικό Θέατρο Κομοτηνής
Τετάρτη 18 Ιουλίου, Ξάνθη, Δημοτικό Θέατρο Ξάνθης
Πέμπτη 19 Ιουλίου, Σέρρες, Ανοιχτό Αμφιθέατρο ΤΕΙ
Παρασκευή 20 Ιουλίου, Πολύγυρος Ανοιχτό θέατρο Πολυγύρου
Κυριακή 22 Ιουλίου, Φίλιπποι, Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων
Δευτέρα 23 Ιουλίου, Φίλιπποι, Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων
Τρίτη 24 Ιουλίου, Μουδανιά, Αμφιθέατρο Νέων Μουδανιών
Τετάρτη 25 Ιουλίου, Δίον, Αρχαίο Θέατρο Δίου
Πέμπτη 26 Ιουλίου, Θεσσαλονίκη, Θέατρο Δάσους
Παρασκευή 27 Ιουλίου, Θεσσαλονίκη, Θέατρο Δάσους
Σάββατο 28 Ιουλίου, Σίβηρη, Αμφιθέατρο Σίβηρης
Δευτέρα 30 Ιουλίου, Πειραιάς, Βεάκειο
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2018
Τετάρτη 1 Αυγούστου, Ηράκλειο, Τεχνόπολις
Πέμπτη 2 Αυγούστου, Ηράκλειο, Τεχνόπολις
Παρασκευή 3 Αυγούστου, Ρέθυμνο, Φρούριο Φορτέτζα
Σάββατο 4 Αυγούστου, Χανιά, Θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης» Εμπρόσνερος
Παρασκευή 10 Αυγούστου, Επίδαυρος
Σάββατο 11 Αυγούστου, Επίδαυρος
Πέμπτη 23 Αυγούστου, Άνδρος, Φεστιβάλ Άνδρου
Παρασκευή 24 Αυγούστου, Βριλήσσια Θέατρο «Αλίκη Βουγιουκλάκη»
Σάββατο 25 Αυγούστου, Λαύριο, Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου
Κυριακή 26 Αυγούστου, Νέα Μάκρη Αθλητικό και πολιτιστικό Θέατρο Ν Μ
Δευτέρα 27 Αυγούστου, Χαλκίδα, «Ορέστης Μακρής»
Τετάρτη 29 Αυγούστου, Ηλιούπολη, Θέατρο «ΔημήτρηςΚιντής»
Πέμπτη 30 Αυγούστου, Βύρωνας, Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη»
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2018
Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου, Χίος, Θέατρο Καστρομηνά «Μίκης Θεοδωράκης »
Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου, Αιγάλεω, Δημοτικό Θέατρο «Αλέξης Μινωτής»
Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου, Πετρούπολη, Θέατρο Πέτρας
Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου, Παπάγου, Κηποθέατρο Παπάγου
Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου, Παπάγου, Κηποθέατρο Παπάγου
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου
Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
Βοηθός σκηνοθέτις : Γιώτα Σερεμέτη
Σκηνικά – κοστούμια: ΤέληςΚαρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου
Κίνηση: Σοφία Πάσχου
Μουσική: Νίκος Γαλενιανός
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Σίλια Κόη
Φωτογραφίες: Πάνος Γιαννακόπουλος
Διανομή:
Ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης):
Λάκης Λαζόπουλος
Σοφία Φιλιππίδου
Δημήτρης Πιατάς
και ο Αντώνης Καφετζόπουλος
Μαζί τους οι:
Άννα Καλαϊτζίδου
Γιάννης Στεφόπουλος
Γιώργος Συμεωνίδης
Εριφύλη Στεφανίδου
Τάσος Δημητρόπουλος
Γιάννης Γιαννούλης
Δημήτρης Δρόσος
Ειρήνη Μπούνταλη
Φοίβος Συμεωνίδης
Χρήστος Κοντογεώργης
Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος
Μουσικοί – perfomers:
Σταμάτης Πασόπουλος
Βασίλης Παναγιωτόπουλος
Christoph Blum
Στον χορό συμμετέχει όλος ο θίασος.
Τιμές εισιτηρίων
Γενική είσοδος: 20 ευρώ
Φοιτητικό, ανέργων: 15 ευρώ
Διάρκεια παράστασης: 2 ώρες χωρίς διάλειμμα
Προπώληση εισιτηρίων: www.viva.gr
https://www.viva.gr/tickets/theater/periodeia/vatraxoi-tou-aristofani/
