Σαν πας, ψυχή μου, στον πηγαιμό για την φωτιά
να εύχεσαι να είναι μικρός ο δρόμος
στο φύσημα του αέρα μελωδίες δε θα ακούσεις,
μόνο τριγμούς , καθώς σπάζουν τα κόκαλα ένα-ένα.
Το μαύρο χέρι του καπνού απ’ το γοργό το τρέξιμο τ’ αρπάζει, χώμα τα κάνει.
Κλείσαν τα μάτια, τα μπλε, τα μαύρα , τα καφέ, τα ηλιόφωτα.
Τι να τα θέλει η σκοτεινιά, πιο μαύρη κι απ’ το μαύρο;
Μόνο από τρύπες άφωτες ο Άδης ξέρει.
Και η Περσεφόνη καρτερά, τα ονόματά τους παίρνει.
Έχουν ονόματα χρυσά οι γιοι και οι κόρες των γονιών τους.
