O εκπαιδευτικός και συγγραφέας Άγγελος Πατσιάς μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό του ως εργαζόμενου μπαμπά!
Τώρα δε ξέρω γιατί, αλλά με το που μου ζητήθηκε να γράψω κάτι για την καθημερινότητα μου ως μπαμπά δύο παιδιών και προσεχώς και ενός τρίτου, η πρώτη μου σκέψη ήταν να ξεκινήσω γράφοντας… “Οι μαμάδες τα σπάνε!!!” ή “God bless mommy” ή κάτι τέτοιο βρε αδερφέ! Την χρονιά που μας πέρασε ήμουν εγώ αυτός που θα έπρεπε να περιορίσω τις επαγγελματικές μου δραστηριότητες, ώστε να εργαστεί το Μαριώ μου. Πόσο δύσκολο μπορεί να ήταν; Θα καθόμουν περισσότερο και το πρωί θα κρατούσα και τη μικρή. Piece of cake!
ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ!
Αγαπώ τα παιδιά μου όσο τίποτα στον κόσμο! Αλλά ομολογώ ότι σε συνδυασμό με το να μην κάνεις αυτό που αγαπάς επαγγελματικά, σου ξυπνούν βιβλικά συναισθήματα. Ήταν και εκείνος ο Καστοριανός παππούκας που μουρμούρισε, καθώς πέρασε από πίσω μου στην παιδική χαρά- την ώρα που με έναν άλλο μπαμπά κουνούσαμε τα κορίτσια μας- “Ά ρε Ευρώπη!” που έριξε την χαριστική βολή! Έτσι λοιπόν αφιερώνω στις μανάδες και συζύγους του κόσμου μια μεγάλη αγκαλιά, που μπορούν και είναι εκεί για όλους μας, στο δυσκολότερο επάγγελμα του πλανήτη. Και είμαι σίγουρος ότι αν υπάρχει ζωή και σε άλλους πλανήτες, πάλι αυτό θα είναι το δυσκολότερο!
Ο περισσότερος κόσμος πιστεύει πως επειδή είμαι δάσκαλος που μπορώ να έχω καλή επικοινωνία με τους μαθητές και με τα παιδιά γενικότερα, είμαι αυτόματα και καλός μπαμπάς. Ειλικρινά δεν είναι έτσι. Όταν πρόκειται για τα δικά σου παιδιά, ένα πέπλο ομίχλης σκεπάζει οποιαδήποτε κοσμοθεωρία και τότε μπορεί ένα τοσοδούλι πλάσμα να σε βάζει να κάνεις πράγματα που ούτε μπορούσες να το φανταστείς. Και αν είναι και δύο; Ο Θεός να μας φυλάξει! Τώρα στα τρία θα δω και θα σας πω…
Πέρα από την πλάκα αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και αληθινός σε ό,τι νιώθω και αισθάνομαι. Σωστό ή λάθος; Ποιος ξέρει πραγματικά να πει; Το παν είναι να ζεις τη ζωή σου σαν να ζεις τη ζωή σου! (τι είπα τώρα;). Γιατί πολλοί ζούμε τις ζωές μας σαν να μην είναι δικές μας, αλλά της εικόνας που έχουμε πλάσει για τον εαυτό μας. Έτσι πρέπει να είναι οι μανάδες, έτσι οι μπαμπάδες, έτσι οι παππουδογιαγιάδες και πάει λέγοντας. Λάθη θα γίνουν και μάλιστα μπόλικα. Η γονεϊκότητα όπως και η διδασκαλία είναι διαδικασίες που δε σπουδάζονται, αλλά βιώνονται και έχουν ως απαραίτητη προϋπόθεση την συνεχή αναζήτηση του εαυτού. Όχι τη συνεχή αναζήτηση της πιο κατάλληλης συμβουλής. Αυτά που θυμάμαι εγώ από τα παιδικά μου χρόνια δεν είναι κάτι που μου είπαν οι γονείς μου, αλλά το πώς αντιδρούσαν σε συγκεκριμένες καταστάσεις της ζωής.
Και για να έρθουμε στο σήμερα, μπορώ να πω ότι τα πράγματα έχουν πάρει μια όμορφη φυσική ροή. Περνάω χρόνο με τις μικρές στην παραλία ή έρχονται μαζί μου στη δουλειά, κάτι που ευτυχώς το επιτρέπει το επάγγελμά μου, για βόλτες με το αυτοκίνητο και ξεσαλώματα στα παγωτά και στο φαγητό απ’ έξω. Η Μαρία, η γυναίκα μου, η μαμά τους, είναι για μένα ο άνθρωπος τον οποίο θέλω να είναι πάντα καλά, γιατί ως γνωστόν όταν η μαμά είναι καλά, όλοι είναι καλά και αν μπορούμε να πούμε ότι ο καθένας έχει μια δουλειά στην οικογένεια, αυτή νιώθω ότι είναι η δική μου. Με τις πιτσιρίκες τσακωνόμαστε και αγαπιόμαστε το ίδιο έντονα και αυτό που μου αρέσει να κάνω περισσότερο απ’ όλα είναι να τις παρατηρώ να υπάρχουν.
Λέγανε ότι ένας δάσκαλος ή μια δασκάλα γίνονται καλύτεροι όταν αποκτήσουν δικά τους παιδιά και εγώ θεωρούσα ότι το λένε γιατί μπορούν να καταλαβαίνουν καλύτερα τις ανάγκες των παιδιών. Έκανα λάθος. ΞΑΝΑ.
Γίνονται καλύτεροι, γιατί στο σπίτι τους ζούνε τώρα μικροί καθρέφτες με πόδια, που σε αναγκάζουν να ψάχνεις μέσα σου όλο και πιο βαθιά.
