Έδωσες και συ τους πολέμους σου.
Δεν ξέρεις αν κάποια σε σκότωσε.
Νομίζεις αναπνέεις ακόμα.
Στις μάχες που κέρδισες δεν πήρες κανέναν αιχμάλωτο. Χάριζες μία βολή κι ύστερα έστηνες μνημείο αόρατο λησμονώντας να χαράξεις ποιος ενθάδε κείται.
Κι ούτε ξέρεις αν εσένα κάποια σε σκλάβωσε.
Νομίζεις περπατάς ελεύθερα ακόμα.
Ύστερα, ύστερα φθινοπώριαζε και συ το ένιωθες από τα λαβωμένα συναισθήματα που φυλλορροούσαν και αμέτρητα πέφταν στο χώμα.
Δεν ξέρεις εάν όταν κέρδιζες έχανες.
Νομίζεις δεν ηττήθηκες ακόμα.
Και σε πείραζε –θεέ μου πόσο σε πείραζε- που δεν είχες τη δύναμη να τα πάς παγωμένα κι αιμόφυρτα σε μια άλλη γη με εύκρατο κλίμα.
Τ’ άφηνες να πεθαίνουν μονότονα.
Κανείς θόρυβος μέσα σου. Μοναχά η σιωπή τους.
Τα κοιτούσες.
Μετρούσες.
Περίμενες το τελευταίο κατάχαμα να προκαλέσει οδύνη με το κόκκινο χρώμα.
Νομίζω πως …..
περιμένεις ακόμα.
