Εμπειρίες ζωής και χιλιάδες αναμνήσεις.
Άνθρωποι σκληροί, αλλά συνάμα τόσο ανθρώπινοι.
Δάσκαλοι και καθηγητές που με κόπο και προσήλωση στο λειτούργημα τους, προσπαθούσαν και προσπαθούν να βγάλουν άξιους και χρήσιμους ανθρώπους στην κοινωνία μας!
Από την κυρία Δέσποινα, την κυρία Θωμαή και τον κύριο Αντώνη στο δημοτικό!
Στο Γυμνάσιο, την κυρία Δούκη (πάντα σικάτη και κομψή), την κυρία Σημίδου, κυρία Καλίτση, κυρία Ναζηροπούλου, κυρία Εξάρχου, κυρία Αποστολίδου, κύριο Κωνσταντίνου, κύριο Ζαλαμήτσο, κύριο Ευαγγέλου (Γκόρις), και φυσικά την ηγετική φυσιογνωμία και λαμπρό επιστήμονα κύριο Γκόσδα τον γυμνασιάρχη μας!
Και στο Λύκειο, η κυρία Συλιβρού(αδυναμία μου, η μόνη που μπορούσε να μου μάθει Λατινικά! Χαχαχα), την κυρία Σκενδέρη, την κυρία Πάντσου (την μοναδική φιλόλογο που μας έμαθε πως γράφετε μια έκθεση), την κυρία Πάϊκου (λατρεία μεγάλη… την πειράζαμε όλοι), η κυρία Παπαγεωργίου (μεγάλος έρωτας), την κυρία Κιτσαντώνη(ουδέν σχόλιο), τον κύριο Τυροβούζη, τον κύριο Νικολή, τον κύριο Αντωνίου (μεγάλη μορφή και ψυχάρα), τον κύριο Παπαδόπουλο, τον κύριο Παύλου, τον κύριο Κωστούλα τον υποδιευθυντή μας και τον κύριο Μασιακό τον διευθυντή μας!
Όμορφα σχολικά χρόνια!
Εγώ δεν θα παραλείψω τους προπονητές μου!
Την Φαίη (την ψυχολόγο μας και τον μέγα σύμβουλο σχέσεων, της λέγαμε τα πάντα! Ηρωίδα), Τον Τάσο (η μεταδοτικότητα του φοβερή!) και τον Μελέτη το μεγαλύτερο αλάνι!
Όλοι μαζί, μας έκαναν χρήσιμα και αξιόλογα άτομα της κοινωνίας μας και του τόπου μας!
Σας ευχαριστώ όλους για τις γνώσεις, τα μαθήματα και τις συμβουλές που μέσα από την σωστή διαπαιδαγώγηση, έχουμε φτάσεις όλοι ψηλά!
Υ.Γ: Θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη από μια καθηγήτρια μου στο γυμνάσιο που της έβαζα το σφουγγάρι πάνω από τον πίνακα…. και δεν το έφτανε…. και γελούσε όλη η τάξη!
Παλιόπαιδα… αλλά ήταν καλή καθηγήτρια!
Συγνώμη κυρία!
Ο Θεόδωρος Γκαλίτσας στο Facebook mε αφορμή την Παγκόσμια Μέρα εκπαιδευτικού
