Περπάτησε για άλλη μια φορά μέσα στο σκοτάδι. Τον άκουσα, τον ένιωσα πριν τον δω. Χαμογέλασα απολαμβάνοντας το γεγονός ότι στα όνειρα ήταν ίδιος με την πραγματικότητα. Το πρόσωπο του έμεινε ανέκφραστο για λίγο, ώσπου ένα μειδίαμα έκανε την εμφάνιση του. Κράτησε τη συνηθισμένη απόσταση. Και οι δυο την κρατήσαμε. Δεν ήθελα να φύγει τόσο σύντομα, μου είχε λείψει. Άλλωστε, ο χρόνος μας ήταν περιορισμένος, ελάχιστος, όσο η μνήμη μας συγκρατεί τα όνειρα.
Μου έκανε ένα νεύμα και περπάτησα δίπλα του στο γνωστό δάσος, ανάμεσα σε γνωστά δέντρα. Το μονοπάτι μας φωτίζονταν από κάτι εκεί ψηλά, ίσως τη σελήνη. Σταμάτησε και τα μάτια του ξαφνικά έμοιασαν ακόμα πιο μαύρα από την νύχτα γύρω μας, ωστόσο το γνωστό φως τους ήταν εκεί όπως πάντα, εκείνο που ήταν λες και πήγαζε από κάποια ιερή πηγή μέσα του. Σιωπηλά αναρωτήθηκα πως γίνεται να κρύβεται τόσο πολύ φως μέσα σε τόσο πολύ σκοτάδι, παρόλα αυτά δεν τον ρώτησα. Δεν θα μου απαντούσε. Δεν θα μιλούσε καν. Κούνησε το κεφάλι και χαμογέλασε, λες και είχε ακούσει τις σκέψεις μου. Ίσως να το είχε κάνει.
Με πλησίασε και σήκωσε τη παλάμη του ανοιχτή προς το μέρος μου στο ύψος του θώρακα του. Άθελα μου, το βλέμμα μου έπεσε για ένα δευτερόλεπτο στο ξύλινο φυλαχτό με το αρχικό γράμμα του ονόματος του στον λαιμό του, όμως επέστρεψα γρήγορα στα μάτια του. Η παλάμη του σχημάτισε έναν κύκλο στον αέρα, δίχως τα μάτια του να φύγουν απ’ τα δικά μου. Ο κύκλος που σχημάτισε το χέρι του ήταν λες και αποτελούνταν από το υλικό που είναι φτιαγμένα τ’ άστρα. Κάτι πολύτιμο, εύθραυστο και μαγικό.
Κοίταξα για μια στιγμή μέσα στον μαγικό κύκλο και οι εικόνες άρχισαν να παίζονται στο μυαλό μου, όσο τα μάτια του με κατάπιναν, με ρουφούσαν μέσα τους, όσο η ενέργεια των εικόνων μου έδινε ζωή. Μ’ έκανε να νιώθω, να αισθάνομαι ξανά. Κάποτε πισωπάτησα ξέπνοη και γέλασα. Ήταν από τις λίγες φορές που μοιράστηκε τη χαρά μου.
Ξεκίνησε να απομακρύνεται περπατώντας σ’ ένα μονοπάτι στρωμένο από την πολύτιμη σκόνη, παρά τις φωνές μου. Όταν είχε φτάσει αρκετά μακριά μου, γύρισε και μου χαμογέλασε. Από μέσα μου ευχήθηκα με όλη μου τη καρδιά να επιστρέψει ακόμα κι αν αργούσε. Το μόνο που ήθελα ήταν να επιστρέψει.
Η σκόνη τον κατάπιε σχεδόν και ήμουν σίγουρη πλέον ότι ο κύκλος που είχε σχηματίσει για να μου δείξει τις εικόνες ήταν μαγικός. Κι εκείνος άλλωστε, μαγικός είναι.
