Καστοριά

Aσε με … (της Μαρίας Κανδύλη)

Άσε με να σου μιλήσω για τους ανθρώπους εκείνους.

Εκείνους  τους πεισματάρηδες που έχουν μόνον δυο συναισθηματικές άκρες.

Όλα  ή Τίποτα…

Ενδιάμεσα ένα τόσο δα  ρηχό χαντάκι, μια  γέφυρα, ένα  λεπτό σχοινί για να το διασχίσουν ακροβατικά χωρίς να  κινδυνέψουν  ποτέ. Ακόμα και δίχτυ ασφαλείας. Πόσο το περιφρονούν…

Ενδιάμεσα μερικά εκατοστά του μέτρου , εύκολα να τα υπερνικήσουν κι ας μην είναι δα και οι καλύτεροι άλτες. Ακόμα κι  ένας φωτεινός σηματοδότης με πράσινη ένδειξη.  Πόσο και κείνον περιφρονούν…

Άσε με να σου πω για την επιλογή τους να λιμοκτονούν όταν τους προσφέρουν ένα γιορτινό τραπέζι γεμάτο από λαχταριστά τίποτα. Πόσο χορταίνουν από μια τόση δα μπουκιά όλα.

Κοντοστέκομαι  όταν τους συναντώ. Ψάχνω με λαχτάρα να δω εάν πάνω μου κρύβεται κανένα ψίχουλο  όλα, βιαστικά σαν τον κλέφτη πετώ ένοχα  τα ξέχειλα τίποτα.

Με κοιτούν, με μετρούν, περιμένουν να τους ρωτήσω.

«Όλα;»

«Τίποτα»

Χαμογελούν, δακρύζω..

«Τίποτα;»

« Όλα»

Δακρύζουν, χαμογελώ..

 

 

 

 

Back to top button