Μία από τις πολλές επιστολές από ανθρώπους που ζουν στο πετσί τους καθημερινά ένα έγκλημα που διαπράττεται επί δεκαετίες λόγω της παρωχημένης πρακτικής που εφαρμόζεται από τα δικαστήρια, τα οποία στις περιπτώσεις διαζυγίου σε ποσοστό άνω του 90% αφαιρούν την επιμέλεια από τον έναν γονέα και αποδίδουν την αποκλειστική επιμέλεια στον άλλον
Νομοθέτηση άμεσα της Συνεπιμέλειας τέκνων Ελλάδα 2018
Στις αρχές του μήνα Οκτώβρη τέθηκε από τον ανεξάρτητο βουλευτή του Ν. Αχαΐας Νικόλαο Νικολακόπουλο, Προέδρου του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος, ερώτηση προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όσον αφορά την νομοθέτηση άμεσα της Συνεπιμέλειας τέκνων στην Ελλάδα.
Σήμερα η Γαλλία, το Βέλγιο, η Δανία, η Σουηδία, η Ελβετία, η Γερμανία, η Αυστρία, η Αυστραλία, το Μεξικό, η Βραζιλία, 17 πολιτείες των ΗΠΑ και αλλού εφαρμόζουν πέρα από τη Συνεπιιιέλεια και την Εναλλασσόμενη Κατοικία. Ήδη και στην Κύπρο εισήχθη προς νομοθέτηση η υποχρεωτική συνεπιμέλεια των τέκνων.
Είναι ένα εξαιρετικό κείμενο που θέτει επί τάπητος όλα τα προβλήματα που προκύπτουν από το υφιστάμενο νομοθετικό καθεστώς. Δεν υπάρχει χρόνος να καταστρέφονται ζωές, να δημιουργούνται μη αναστρέψιμες βλάβες στα παιδιά, πατέρες να οδηγούνται σε οικονομική καταστροφή , να αποξενώνονται από τα παιδιά τους για μόνο τον λόγο ότι λύθηκε ο γάμος τους.
Από πού προκύπτει η βιοκοινωνική υπεροχή της μητέρας; Η επιστήμη κάνει άλματα, αλλά ο Έλληνας νομοθέτης παραμένει προσκολλημένος σε αναχρονιστικές απόψεις. Χιλιάδες ελληνικές οικογένειες ταλανίζονται από το παρωχημένο νομοθετικό πλαίσιο. Είναι ΥΠΕΡΈΠΕΙΓΟΝ. Ευχή όλων είναι να εισακουσθούν οι κραυγές αγωνίας χιλιάδων οικογενειών.
Η μαρτυρία ενός χωρισμένου πατέρα:
«Είμαι πατέρας με 9 χρονών παιδί σήμερα. Ξεκίνησα με την ανθρώπινη επιθυμία για δημιουργία οικογένειας. Από τη γέννηση του, ήμουν δίπλα στο παιδί μου, κάθε μέρα, το ίδιο όπως και η μητέρα του. Μετά από 5 χρόνια γάμου, τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά με τη σύζυγο. Στην αρχή μιλούσαμε για συναινετικό διαζύγιο. Στην πράξη όμως, η σύζυγος δεν συζητούσε νια ίσα δικαιώματα μεταξύ μας στην επιμέλεια, στον ίσο χρόνο και στον ορισμό του τόπου διαμονής του παιδιού. Ήθελε τα πάντα και να αποφασίζει αποκλειστικά για τα πάντα. Το συναινετικό, το συζητούσε προσχηματικά για να πιστοποιήσω με την υπογραφή μου την αποκλειστικότητα της επιμέλειας που απαιτούσε εντός του κειμένου. Θεωρεί το παιδί ότι είναι ιδιοκτησία της, σαν να δημιουργήθηκε μόνο από εκείνη. Κάναμε χρονοβόρα και ψυχοφθόρα δικαστήρια, για να προστατεύσω το ανθρώπινο δικαίωμα μου, να συναποφασίζω για την τύχη του παιδιού μου, δικαίωμα που άλλωστε είχα εντός νόμου. Η πολυετής δικαστική διαμάχη με σύντριψε οικονομικά. Όλα αυτά τελικά για να βλέπω το παιδί μου δύο διανυκτερεύσεις το μήνα και 6 ώρες «επισκεπτήριο» μέσα στη βδομάδα. Εκ του αποτελέσματος, τα δικαστήρια αντί να αποδώσουν δικαιοσύνη, με τιμώρησαν που δεν συναίνεσα στον εκβιασμό. Είναι έγκλημα να είσαι χωρισμένος πατέρας; Η νομοθεσία χωλαίνει και βιάζεται από μία νομολογία που με κατέταξε στην κατηγορία του επισκέπτη – χρηματοδότη που καλείται να πληρώνει τις επιλογές της μητέρας. Βλέπω το παιδί μου με το σταγονόμετρο ακριβώς όπως ένας φυλακισμένος, μολονότι δεν έχω καταδικαστεί για τίποτε. Ως πατέρας, είμαι πολίτης Β’ κατηγορίας στην Ελλάδα, που καυχάται ως κοιτίδα της Δημοκρατίας και της ελευθερίας και ότι θέλει να ανήκει στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ!
Είμαι εξορισμένος από τη ζωή του παιδιού μου και εκείνο εξορισμένο από τη δική μου. Η πρώην σύζυγος μου ξαναπαντρεύτηκε. Εξαιτίας όμως αυτής της δικαστικής απόφασης, ο νέος σύζυγός της θα έχει υπερπολλαπλάσιο χρόνο με το παιδί μου αντί για μένα Στην πράξη θα το μεγαλώνει αυτός, αφού θα επηρεάζει τη καθημερινή ζωή του πολύ περισσότερο από μένα Ήδη μετακόμισαν μετά το γάμο τους σε άλλη πόλη (2 ώρες απόσταση) και η μητέρα άλλαξε εφέτος σχολείο στο παιδί μας για τρίτη φορά μέσα στα 4 τελευταία χρόνια Πουθενά και για τίποτε δεν ερωτώμαι, παρότι οι αποφάσεις της δυσχεραίνουν την όποια βραχεία επικοινωνία είχα και έχω με το παιδί μου. Το παιδί μου στενοχωριέται και κλαίει. Το δικαστήριο με καταδίκασε να είμαι ανήμπορος να το βοηθήσω. Περαιτέρω δικαστική διεκδίκηση με το υφιστάμενο νομικό καθεστώς σημαίνει νέες κόντρες και ολική οικονομική καταστροφή για εμένα και τελικά ίσως μεγαλύτερη πιθανότητα να χάσω ακόμη και αυτή την ελάχιστη επαφή που έχω με το παιδί. Ο νόμος που επιτρέπει την αναίτια αφαίρεση επιμέλειας και την απόδοση αποκλειστικής στη μητέρα, δίνει αυταρχικά και ανήθικα το δικαίωμα της απόλυτης εξουσίας στη μητέρα Αυτό που μένει τελικά είναι ότι το παιδί μου έχει μια εικόνα κομπάρσου για τον πατέρα του. Η ζωή όμως δεν είναι θέατρο. Η σχέση του κάθε γονέα με το παιδί του μετά το χωρισμό θα έπρεπε να είναι ισότιμα μαζί. Το παιδί δεν είναι τρόπαιο, ούτε ιδιοκτησία του ενός».
Ούτε κανενός… Τα παιδιά ανήκουν στον εαυτό τους. Οι γονείς είμαστε οι κηδεμόνες, που μας χρειάζονται και τους δύο, εξίσου, όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Δείτε ολόκληρο το κείμενο εδώ : synepimelia.gr/wp-content
